Ik waarschuw maar vast; dit is geen leuk verhaal. Misschien eindigt het goed, dat weet ik nog niet. Daar kom ik vast tijdens het tikken nog wel achter.
Vandaag was een productief dagje, ik heb toch zeker driekwart van mijn lijstje kunnen afstrepen en het plan is dat ik vanavond ook de laatste dingen nog even doe. Om dan met een voldaan gevoel op de bank te ploffen om te gaan kijken naar het programma dat ik maar had opgenomen afgelopen zaterdag, omdat het zo laat kwam (het is dit).
Het huis is vandaag op Funda gezet door de makelaar. Ik voelde me daar al een beetje vreemd bij; enerzijds fijn want ik wilde dit toch per sé?, anderzijds ook weemoedig. Vanuit dit huis zijn we getrouwd, we zijn er vol vertrouwen begonnen aan ons gezin. Dat ging niet helemaal van een leien dakje, maar uiteindelijk is N. er gemaakt (ha!) en het is zijn eerste thuis. Zijn kamertje hebben we met liefde en vol verwachting ingericht. We hebben een bijkeuken, heerlijk luxe! We hebben vier (4!) slaapkamers. We hebben aardige buren. J. vindt het hier fijn. We hebben de vraagprijs aan de hoge kant gekozen, zodat we waarschijnlijk niet héél snel kopers hebben.
Tot nu toe alles okee.
Ging ik net maar even op de fiets naar de winkel. J. kwam balend thuis; een deel van het werk dat hij de laatste maanden heeft gedaan is spoorloos verdwenen. Nu is er kans dat het project niet op tijd af is, en het is gewoon sowieso heel erg niet leuk. Dus hij had even geen zin om de grote boodschappen te halen met de auto, en ik was blij even naar buiten te kunnen. Eenmaal bij de supermarkt (niet mijn favoriet Appie, dat moge duidelijk zijn) hadden ze geen kikkererwten. Die hadden ze gewoon niet. En ook geen linzen. Ik wilde dit (klik) maken, maar dan in een vega-versie. En in dit hele dorp geen kikkererwt of linze te krijgen. Uiteindelijk heb ik de hand weten te leggen op het enige pakje biologisch vlees in de verre omtrek, en eten we nu dus Indiaas met varkensfilet lapjes. Ook wel lekker. Het werd net een beetje donker buiten, ik vind het dorp niet gezellig, het winkelpersoneel was niet aardig, het stuur van mijn fiets zit los. En nu hadden ze ook geen linzen. Wat een oord is dit... het slaat nergens op, dat weet ik heus wel. Maar ik heb even gesnikt op de fiets.
Maar...het huis staat op Funda. Dat betekent, al duurt het drie jaar, dat het ooit verkocht gaat worden. Ik weet nog niet waar we heen gaan, maar ik neem J. en N. mee. En dan is een klein huisje, zonder bijkeuken en met maar twee slaapkamers desnoods ook goed, als zij er maar zijn. En ik hier weg kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten