Gisteren was het een stormachtige dag. Zoals het hoort, vooraf gegaan door de stilte. Op het werk was het rustig, J. was thuis met N. en de dag kabbelde voort. Rond vier uur had ik een gesprek met mijn manager en coördinerend begeleider over hoe nu verder. Minder werken? Andere taakverdeling? Ouderschapsverlof? Of misschien maar helemaal stoppen? Na wat tranen van mijn kant en een vurig betoog van de kant van L. (de cb) ging ik uiteindelijk met een pijnlijk hoofd en een warrig gevoel naar buiten. Afgesproken dat we het nog even zo blijven doen zoals nu, dus met vakantiedagen en J. die thuis werkt als dat kan, en we half april gaan evalueren. En mijn taken gaan er anders uitzien. En J. gaat op een vaste dag ouderschapsverlof opnemen. En dan zien we over een maand of twee wel weer verder. Maar ze willen me niet kwijt, dus dat is wel positief.
Bij vrienden K.&R. aangekomen kostte het me nog zeker een uur om weer een beetje normaal te worden. Het was buiten rotweer, N. wilde niet slapen (moest hard huilen) en ik was al weer hevig aan het twijfelen. Moet ik niet toch maar stoppen? N. maar gewoon naar een KDV brengen? Moeten we het huis wel verkopen? En waar moeten we dan heen? En kunnen we dat betalen? En is het niet erg egoïstisch van mij om J. te vragen minder te werken? En om te verhuizen, terwijl hij het zo prettig vindt in ons huis? En zou ik ooit mijn rijbewijs nog halen? Boven, in de donkere slaapkamer van K&R bij het slaaptentje van N. heb ik stiekem nog wat tranen weggeveegd. Het werd later toch nog wel gezellig. En eenmaal thuis bleek de schutting te zijn omgewaaid. De poort van de tuin kon bijna niet open omdat er een berg schutting voor lag. Toen maar even de mouwen opgestroopt en de boel losgeknipt en weggehaald. Ik waaide bijna de tuin uit. J. vond me een sterke geëmancipeerde vrouw. Ha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten