Kwamen we thuis na het gesprek van vanmiddag waar hij heel lief doorheen geslapen had, begon N. een beetje te jengelen. Naarmate de dag vorderde, werd het jengelen echt huilen. En rond vijf uur huilde hij echt erg. En N. huilt nooit zo erg. Hij heeft nu wel een kwartier heel hard geschreeuwd, en voor een jongetje dat zelden echt huilt, vonden wij dat toch wel lang. Hij was ook erg warm en had een rood oogje. Voor de zekerheid even de thermometer erbij: 38,6. Arm lief menneke. Na een kattenwasje, een zetpilletje en een schone pyjama dronk hij gelukkig wel zijn fles bijna helemaal leeg. J. brengt hem nu naar bed. Ik hoop maar dat hij slaapt, en hij morgen weer beter is. Misschien komen nu die tandjes dan toch?
Realiseer me nu wel hoeveel we hebben geboft tot nu toe: zes en een halve maand en nooit ziek geweest, alleen een keer verkouden en een keer wat verhoging, maar toen had hij prikjes gehad. Hoe vreselijk moet het zijn als je kind echt ziek is?
Ga nu maar op de bank heel dankbaar zitten wezen, en hopen dat hij lekker slaapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten