donderdag 10 februari 2011

softie


Gisteren betrapte ik mezelf er op dat ik met weemoed dacht aan wijlen Pim F. . Of weemoed, meer met een vage glimlach. Vreemd, want ik kende de hele man niet, en behalve dat ik wel eens langs de buste (klik) loop die voor hem is neergezet is er weinig reden voor mij om aan hem te denken. Zijn standpunten waren de mijne niet, ik vond hem een vervelende gast in programma's omdat hij verschrikkelijk dramde en eigenlijk was ik een beetje bang voor zijn invloed. En nu is hij er niet meer en dacht ik gisteren zo maar opeens dat het toch wel een leuke man was. Flamboyant, geestig, intelligent.

Met de paus heb ik dat ook. Voor mensen van mijn leeftijd die niet katholiek zijn is De Paus altijd Johannes Paulus de 2e. De huidige paus, PappaRazzi, vind ik (nu) een enge man. Johannes Paulus 2 was aartsconservatief, tegen homoseksualiteit, euthanasie, abortus en anti-conceptie. Nu was hij ook hoofd van de katholieke kerk, dus het was wel vreemd geweest als hij vóór die zaken was geweest, maar toch, u snapt me wel. En nu denk ik wel eens "Aááách...de paus". Dat hij op het laatst zo ziek en oud was, wel waardig maar toch ook zielig.

Ché Guevara. Dank zij één beeld (klik) wereldberoemd bij mensen die geen idee hebben van revoluties of guerrilla. Ik zie pubers in de metro met tassen met Ché er op, en ik vraag me dan af of zij ook zo links zijn, of dat ze het gewoon een leuk plaatje vinden. En dat geeft dan helemaal ook niet, maar ik vind het wel apart.

Margaret Thatcher. Iron Lady, koud, afstandelijk. Hard voor sociaal zwakkeren. En nu denk ik, nou, ze heeft toch vast ook wel goeie dingen gedaan. De vader van Eliza Doolittle in My Fair Lady. Maximá's vader. Wim-Lex' opa.
Is het dat als mensen tragisch overlijden, dat ze dat een soort status geeft? Als je ze ziet afzakken tot het niveau van ons gewone mensen door ziekte of ouderdom? Of ben ik nou gewoon een softie? Ik denk het eigenlijk wel. Maar goed.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten