Hier op het werk werken we met een kwetsbare doelgroep, met (vaak) moeilijk verstaanbaar gedrag. Voor een klein salaris, met onregelmatige werktijden. En dat doen we met een hecht team, waarvan de meesten, waaronder ik, al bijna tien jaar. In die tien jaar is er een hoop gebeurd, collega's en cliënten zijn gegaan en gekomen, maar de harde kern is gebleven. We weten wat we aan elkaar hebben, de sterke en minder sterke punten van iedereen zijn bekend. We kunnen met elkaar lezen en schrijven. Dacht ik. Hoor je het? Dácht ik.
Want nou heeft een dierbare collega, die ik graag mag en hoog heb staan, iets gedaan waar ik het Zo Verschrikkelijk Niet mee eens ben. Iets dat volgens mij de cliënt heeft geschaad, en in elk geval de verhoudingen hier in het team. En daar ben ik goed ziek van. Ik kan er niets over schrijven, beroepsgeheim enzo, maar jasses, wat een ellende zeg. Nu is het dus gezeur,
ge-emmer, gemail, geroddel, gesms, geping en geruzie. Er zijn hevige woordenwisselingen geweest, mensen hebben elkaar er verbaal flink van langs gegeven. Collega's bekijken elkaar anders, en de cliënten voelen dat haarfijn aan. Terwijl we hier toch zitten voor hen.
Ik kan er maar een ding over zeggen: bah. Dikke Bah. Gatver.
En nou ga ik weer als de weerga aan het werk. Want daar word ik tenslotte voor betaald. Ook al is dat dan veuls te weinig! En voortaan maar niet meer zo naïef zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten