Linus van Pelt

Toen N. nog niet zo oud was, een week of tien ofzo, lag mijn moeder in het ziekenhuis. Dat ligt ze wel vaker sinds een jaar of twee, ze is ziek en krijgt daarvoor chemotherapie. Ook is ze twee keer met spoed opgenomen, door de vele medicijnen en het weinige eten dat ze binnenhield, leek het erop dat ze zichzelf aan het vergiftigen was. Ze viel toen steeds weg, en als ze wakker was was ze in de war. Gelukkig mocht ze beide keren na een paar dagen weer naar huis.

Maar goed, die ene keer dus. Wij zijn thuis allemaal nogal van het lezen, maar ze kon nergens haar aandacht goed bijhouden. Mijn broer heeft haar toen een stapel Snoopy-stripboekjes gegeven. Sowieso zijn die ontzettend grappig, maar de plaatjes van Linus (het broertje van Lucy en Rerun) deden haar heel erg denken aan N. Zoals al gezegd: ze was nogal warrig. Hoe vaak ik ook N. zei wanneer zij Linus zei, ze bleef het volhouden. En nu nog steeds! Hoewel ze nu toch echt niet meer in de war is te noemen.

Hier ter vergelijk:



Links Linus, rechts mijn mooie N. En nu gaat mijn lieve manneke dus al maanden als Linus door het leven. Tenminste, als oma er is. Alleen betrapte ik mezelf er gisteren op dat ik ook Linus tegen hem zei. Arm kind. Zou hij daar nou een trauma aan overhouden?


foto door San