Jeetje, het is zo maar weer internationale vrouwendag vandaag! Ik moet werken vanavond en vannacht, en mijn man is thuis bij ons kind. Hoe geëmancipeerd! Hoe verantwoord! En vorige week mochten we ook al stemmen. Ja, met die vrouwenrechten in het Westen hier zit het wel snor.
Hoewel...kijk, dat stemrecht, daar hoor je me niet over. Lijkt me niet meer dan logisch, en fijn dat het er is. Maar ik zit de laatste tijd nogal in een lastige positie. Door allerlei omstandigheden werk ik nu 30 uur onregelmatig, en J. 40 uur in een 'normale' werkweek. Hij begint soms wat later of gaat wat eerder weg om thuis verder te werken en ondertussen een oogje op N. te houden, omdat ik dan naar mijn werk ga. En vanaf 1 april heeft hij een vaste dag ouderschapsverlof: die dag werk ik dus sowieso. En altijd om het weekeinde. En dan neem ik ook nog elke week een vakantiedag op omdat ik die allemaal nog had staan van vorig jaar. Tot zover prettig geregeld.
Maar met ingang van de nieuwe opdracht van J. (hij werkt als IT-specialist en wordt gedetacheerd) is het nog maar de vraag of hij soms eerder weg kan, of later mag beginnen. En wat doen we dan? Moeten we N. dan toch naar een kinderdagverblijf brengen? Na een jaar te hebben gewikt en gewogen waren we het er toch eigenlijk over eens dat we dat echt niet willen? We willen het liefst zelf voor ons jongetje zorgen, als hij wat ouder is is het vroeg genoeg om naar een peuterspeelzaal te gaan.
Dus...dan zou ik moeten stoppen met werken. Want in J's branche is het lastig om flexibel te werken (zeggen ze), en ik kan geen kostwinner worden met mijn pijnlijke lijf. Trouwens, J. moet er ook niet aan denken om niet meer te werken, die zou gek worden van het gebrek aan structuur. Dus dan maar met één salaris. Maar dat is wel heel moeilijk momenteel, als je in de IT zit en nog niet zo veel ervaring hebt. En wel een (niet zo hoge) hypotheek.
We hoeven niet eens op vakantie, we eten vaak vegetarisch, stappen doen we al een tijdje niet meer. Wel is J. dol op electronische snufjes (lees: computerspellen) en mag ik graag lezen en film kijken. Maar zó duur leven we toch niet? En trouwens, een kinderdagverblijf is ook niet gratis.
Mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat emancipatie betekent dat je als vrouw de keus hebt om je leven zo in te richten als je wil. Dat je dezelfde rechten én dezelfde kansen hebt als mannen. En dat is dan misschien wel zo, maar toch...ik ben moeder en wil dat ook zijn. En daarnaast wil ik werken. En mijn kind niet naar de opvang brengen. Daar moet toch iets om heen te verzinnen zijn? Flex-werken? Thuis werken? Duo-banen? Of maar gewoon een andere carrière?
Ik kan natuurlijk een boek gaan schrijven, een moestuin beginnen en de opbrengst verkopen, kleren gaan naaien (ik kan niet naaien) en verkopen, telemarketeer worden van huis uit (bah), of taart gaan bakken en aan huis verkopen, of... jullie nog opties?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten