O, die!

Mijn kind, mijn mooie, lieve, onwaarschijnlijk leuke kind, is langzaam aan het veranderen. Hij doet zijn best om te kruipen maar dat gaat nog niet zo erg. Hij blijft meestal op handen en knieën zitten en wiebelt dan met zijn achterwerk. Ook kwijlt hij dat het een lieve lust is, een half uur nadat hij schone kleren aanheeft zijn shirt én romper tot aan zijn middel doorweekt. Gelukkig heeft hij inmiddels twee tanden, dus het mag. Maar toch. En hij communiceert de hele dag door, alleen: hij kan niet praten. Dus het is brrrr, pfffff, eeeej, bûh en een hele hoop hèhèhè. Zag ik vanmorgen opeens op wie hij nu lijkt.



Laten we hopen dat het een fase is.