Raar is dat. Dat je een bericht krijgt waardoor de wereld even stilstaat. Gisteravond heb ik me voornamelijk bezig gehouden met nadenken over alle mogelijke situaties die mogelijk nog komen en waar naar alle waarschijnlijkheid mijn moeder niet meer bij zal zijn.
Onze verhuizing. Misschien een tweede kindje. Kerst. Als mijn broer na jaren alleen bellen en internet zijn vriendin in Amerika in het echt zal ontmoeten. Als ik eindelijk mee ga doen aan die quiz op tv. Dat N. voor het eerst naar school gaat.
Tussen al die gedachten door heb ik nogal gehuild. Wat zeg ik, gejánkt heb ik. Misschien ook maar goed. Toen J. thuis kwam was ik weer wat rustiger, en ik heb prima geslapen.
En toen kwamen we vanmorgen buiten, en zag de tuin er nog net zo uit als gisteren. De buurman stak zijn hand op, de postbode ook. Die weten het nog niet.
Na een ochtend bij mijn broer ben ik nu weer thuis. Ik denk na over wat we zullen eten vanavond, en of er nog iets leuks is op televisie. Gek, dat zo snel het leven weer verder gaat. Of zou dat overleven zijn?
De komende weken zullen in het teken staan van duidelijkheid krijgen; gaan ze nog voor de experimentele behandeling? Als ze er al voor in aanmerking komt, wil mijn moeder dat waarschijnlijk niet. Moeten we denken aan weken, maanden? Zullen we nog met zijn allen een paar dagen op vakantie? Wat voor pijn zal ze krijgen? Gaat het zich nog verder uitzaaien? Wat moet er op de kaart? Doen we koffie en cake of iets uitgebreiders?
Ik word er beroerd van en moet er van spugen. We hebben afgesproken dat we proberen 'gewoon' te doen zo lang het nog kan. Niet elke dag uitgebreid stilstaan bij wat geweest is, en wat mogelijk nog komt. Dat willen mijn ouders graag, en ik eigenlijk ook wel. Nog even niet stilstaan, maar doorgaan. Dat doet de wereld tenslotte ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten