Vanmorgen sprak ik mijn moeder. Ik belde haar al vroeg, omdat ik weet dat ze alleen thuis zou zijn. Ik denk dat vandaag wel een goede dag wordt. Het was een fijn gesprek, mijn moeder is nog steeds mijn moeder. Niet echt een patiënt, nog niet!
Gisteren fietste ze nog even twintig kilometer en de gang moet nog geschilderd, dus daar gaan ze mogelijk dit weekeinde mee aan de slag. Na het gesprek, waarin ook heus wel wat tranen vielen, voel ik me beter. Wat nou, twee maanden. We gaan voor minstens, mínstens vier! Want ze is sterk. En ze wil nog zo graag. En wij ook.
Linus ligt in de box. Hij heeft al even geslapen en probeert nu steeds te gaan staan. Ondertussen oefent hij zijn woordjes. Buh-buh-buh.....oewaaahjjeeeeejjjjjj. En opeens 'Poesss" Eigenlijk klonk het meer als pus, maar ik denk heus dat hij poes wil zeggen. En baba. Zou dat papa zijn? Hij lacht wat af en steekt maar weer eens een duplo blok in zijn mond.
Ik hoop dat mijn moeder en mijn kind elkaar nog vaak kunnen zien. En dat hij binnenkort Oma kan zeggen.
En dan gaan we nu weer even over tot de orde van de dag. Gewerkt moet er worden, vanmiddag ga ik de slaapdienst in. Dus eerst maar eens wat huishoudelijks doen, kind in bad, zelf douchen, eten maken enzo. We zijn er nog, het leven gaat door! Op de foto oma en kleinkind, hij was toen een maand of twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten