heldenverering

en toen gingen we dus zomaar naar Stephen Fry. Ik kan niet uitgebreid gaan vertellen hoe het was en wat hij deed en zei enzo, want zoals J. zegt: " Je stopt een kwartje in die man en hij lult voor twee gulden". Ik kan alleen maar zeggen: het was leuk. En geweldig, en hartverwarmend, en geestig, en ik was blij dat we er bij waren. Het was ook héél druk (toen we binnen kwamen zag ik zo maar Kees Torn staan! Twee helden op een avond!), en toen we om kwart over tien nog in de rij moesten voor het signeren hebben we dat maar niet gedaan. We gingen N. nog ophalen en waren ook wel erg moe. Broer L. en goede vriend D. overigens wel, dus die hebben wel een handtekening.

Toch wel typisch, die heldenverering. Ik ben daar nogal van, ik kan zo maar twintig mensen opnoemen die ik hevig bewonder. Het gekke is dat als ik dan de kans krijg om wat tegen ze te zeggen (zo'n signeersessie dus, of dat je er een zo maar tegen het lijf loopt), dan durf ik dat helemaal niet! Ik ben ook zo iemand die een stuk of wat beroemdheden volgt op Twitter, maar zelf nooit iets Twittert, en al helemáál niet als reactie op iets wat die beroemdheden dan hebben getweet (heet dat eigenlijk zo?). Ik word helemaal gelukkig als ik de kans krijg ergens heen te gaan waar een van mijn helden komt, heb dagen voorpret, en ben ook helemaal tevreden als we weer naar huis gaan. Maar ik hoef ze niet te spreken, ik zou niet weten wat ik zeggen moet. Laat mij maar op afstand bewonderen. Zou dat nou nog iets betekenen, psychologisch gezien?

en hier dus Kees Torn

mr. Fry

en we zijn weer even weg...naar hem. Because I simply luuuuurve him. En J. omdat hij ook wel mee wou. Later meer!

snot

Dit snotterige jongetje en zijn moeder gaan nu even in bad. En daarna een tukje doen. Dag!

glijbaan

't is hier al even stil hè? In het echte leven niet hoor, daar wordt wat afgeracet, en in de korte pauzes bijgeslapen. Hopelijk komende week wat tijd voor een interessant logje. Nu slechts een huishoudelijke mededeling (en wat voor één!) : mijn kind wordt groot!

Ik zit nu op mijn werk en werd net gebeld door J. die helemaal in shocktoestand verkeerde. Hij zat op de bank met Linus, die heel rustig en bedaard vier kussens op de grond liet vallen, en toen heel relaxed van de bank af gleed. Zo bovenop de kussens. Nou ja. Nog geen elf maanden is-tie. Ik zeg het u: het kind is een observatortje. Wordt later vast een professor. Of glijbanenbouwer, dat mag ook.

actie, actie. Harde actie! (2)

nounounou...ik stop er maar even mee voor nu hoor. De vloer is schoon, de keuken is schoon, de administratie is gedaan, ik heb nog even vier (4!) poepluiers verschoond, N. is in bad geweest, kamer is opgeruimd, twee avocadopitten die al een week op het aanrecht zwierven zijn nu ge... eh...ge...nou die hangen dus boven een laagje water in een glas (hoe heet dat?). De zonnebloemen zijn weg, het dode boeket ook. Inmiddels zie ik sterretjes en wil N. ook wel een tukje doen.
Arm menneke, zo verkouden als nu is hij nog nooit geweest. Doodmoe van het hoesten en niezen.

Even op de plaats rust, hier wat foto's:

Misschien dat Van Gogh er nog iets van kon maken...



Moest het puntje nou boven? Nou ja, ik heb er twee, allebei de kanten proberen maar.


De basilicum uit de tuin van M. & L. Doet het aardig hè!

Oh ja, tussendoor ben ik nog een keer over het traphekje gevallen, heeft N. Bran in zijn gezicht geniest, en hebben we ook nog gegeten. Nu tijd voor een douche, en dan...een verrassingsfeestje voor collega. Hoop maar dat ze het niet héél erg vind, ze houdt helemaal niet van feestjes. We maken er wel wat van!

actie, actie. Harde actie!

Vandaag een bericht in delen. Niet leuk voor u lezer, misschien, maar voor mij, als stok achter de deur. Want vandaag ben ik vrij tot drie uur, heb daarna een leuk klein feestje. En J. heeft de auto zo maar de hele dag nodig, dus ik kan nergens heen vluchten vandaag! N. is snotterig, ligt in de box, kakt luier na luier vol en heeft last van zijn tanden: ik ben hier nodig.
En dan maar het aangename met het nuttige verenigd, er mag hier namelijk wel eens het een en ander gebeuren. Ik zie vanaf mijn plekje op de bank zo al stapels post, de ontbijttafel die nog moet worden afgeruimd, een bos bloemen die eigenlijk vorige week al rijp was voor de vuilnisbak en twee kwijnende zonnebloemen in de vensterbank die ófwel gepamperd moeten worden, ofwel gewoon weggemietert. U merkt wel aan mijn krachtige taal dat ik er zin in heb! Het is dat ik een t-shirt aan heb, anders stroopte ik me eens flink de mouwen op. Daar gaan we!

(tot straks. Met goed nieuws hoop ik. En dat ik niet nog meer heb gesurft, koffie gedronken en nagedacht over een nieuwe bank.)

-----

Update: drie rekeningen betaald, een poepluier verschoond, drie keer dezelfde neus afgeveegd, een klopjacht in de tuin en wat grootse herstelwerkzaamheden. U zei? Wij hebben hier tussen keuken en woonkamer geen deur. Er zit wel ruimte voor een deur, en de vorige bewoners hebben daar een toog (brrr) in gemaakt. Daartussen zit een traphekje, zodat N. niet op een onbewaakt ogenblik naar de keuken kan kruipen om daar de etensbakjes van Bran en Flynn leeg te eten, of erger nog, de kattenbak. Dat hekje zit geklemd, en eigenlijk is de afstand die het moet overbruggen net te groot. Als je er op de juiste plek flink tegen duwt dan valt het om. Met schade aan de muur, en met wat pech aan poes of kind. Ik had de keukendeur (met hordeur dicht) en de buitendeur (vanuit de woonkamer te bereiken) tegen elkaar opengezet. U begrijpt, met al die dode bloemen en poepluiers hier, kunnen we wel wat frisse lucht gebruiken. Helaas ramde Flynn met dodelijke precisie het hekje, om vervolgens met een noodgang naar de voortuin te sprinten. Onze katten komen nooit buiten (auto's enzo, jeugdtrauma van mij, kom ik ooit nog wel op terug), dus de tuin lijkt hem het paradijs. Ik in klusbroek en met ongekamde haren hem achterna. Tussendoor wel de deur achter me dicht gegooid. Na behoorlijke achtervolging Flynn gegrepen en om moeten lopen want voordeur dicht. Toen het hekje weer terug moeten zetten. Uiteindelijk een koelkastmagneet ertussen gepropt, zodat hij goed klem zit. Kan nu alleen niet meer open. Moet ik er dus steeds overheen stappen.
Okee...we gaan weer even verder. Snak naar koffie overigens.
Gelukkig op de radio Chris Isaak met fijn nummer. Hier voor u:

weer taart

Vriendin K. vroeg een tijdje geleden of het niet leuk zou zijn om eens een taarten-maak-workshop te doen. Zij had dat gedaan met collega's en vond het erg leuk, en wilde het eigenlijk ook wel eens bij haar thuis doen met vriendinnen. Ik had gezegd dat ik dat prima vond, ik ben gek op koken en taart en knutselen is altijd leuk, en dan ook nog met leuke mensen: natuurlijk deed ik mee!

Waar ik van tevoren niet aan gedacht had is dat
a) ik niet zo erg goed ben in het praktisch uitvoeren van mijn creatieve ideeën
b) bakken toch anders is dan koken
c) marsepein kneden en uitrollen met een deegroller niet heel prettig is voor mensen met pijnlijke handen en armen.

Dat praktische invulling geven aan creatieve ideeën niet mijn sterkste punt is, dat vergeet ik nogal eens. Ik heb op de middelbare school eindexamen gedaan in handvaardigheid&kunstgeschiedenis omdat ik dat een geweldig vak vond. Helaas heb ik zelden een werkstuk afgemaakt en dan altijd met een spijker die ergens uitstak, een lijmrand op een goed zichtbare plaats, of zo knullig in elkaar gezet dat het al kapot was voordat ik een beoordeling had gekregen. Met mijn cijfers voor kunstgeschiedenis én dankzij de (ik citeer de docent) "originele creatieve ontwerpen" heb ik toch nog wel voldoendes gehaald, maar (en ik citeer weer) "de uitvoering is altijd beroerd".

Ik heb ook eens meegedaan aan een ochtend kerststukjes maken. Klinkt niet bepaald flitsend, maar mijn moeder had zich opgegeven en ach, ik gun de oudere eenzame medemens natúúrlijk een gezellig stukje voor op tafel! Maar ik kan dat dus niet. Prachtige kerststukken werden er gemaakt, complete ikebana (klik) met elegante kaarsen en mooie hulst, terwijl die van mij er na veertig minuten ingespannen dennentakjes in oase steken, nog steeds kaal uitzagen en zeker niet elegant. Eentje is er zelfs omgevallen, door de grote kaars was hij topzwaar. Aan het einde van de ochtend waren alle stukjes weg, behalve die van mij. Die wilde niemand. Zelfs mijn moeder niet.

De workshop bleek niet zo zeer een taarten-maak-workshop, als wel een taarten-versier-workshop. Taarten bakken lukt nog wel, al ben ik eigenlijk net te slordig voor bakken. Bakken is precisiewerk, koken kan wel op gevoel. Mijn baksels zijn dan ook niet altijd even lekker, of ze mislukken totaal. Maar gisteren stonden er dus vijf prachtig gerezen biscuittaarten op tafel, met in het midden een enorme berg marsepein, kleurstoffen, botercrème, jam en heel veel vormpjes, mesjes, spateltjes, glitters en pareltjes. Ik houd niet van marsepein, maar goed, de taart zou voor J. worden (vanwege vaderdag), dus dat gaf niet. De andere dames bedachten de mooiste dingen, gingen aan de slag en hadden al snel hun taart doorgesneden, besmeerd, bejamd, weer opgestapeld, dichtgesmeerd en waren bezig met het kleuren van de marsepein. Ik wist niet wat voor taart ik wilde maken, dus na het dichtsmeren besloot ik maar even thee te drinken. Na wat gegoogle bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om iets met kunst en katten te doen (vraag me niet waarom. Ik weet het nu ook niet meer.) Ik koos de affiche van Le Chat Noir van Steinlen. Ik zal u de verdere procesbeschrijving besparen, maar aan het einde van de middag stonden er vier leuke, fleurige, kleurige en mooi afgewerkte taarten op tafel. En die van mij.

's Avonds had ik tijdens het autorijden trillende handen en armen van het rollen en kneden. En vanmorgen, toen J. een stuk taart kreeg bij de koffie, vond hij het niet eens lekker.

Conclusie: taarten bakken is leuk, taarten versieren ook wel maar dat moet je vooral aan anderen overlaten. Volgende keer ga ik wel een workshop karten doen. Ofzo.
Fijne vaderdag!

achtbaan

Ik bevind me momenteel in een achtbaan, een heuse rollercoaster, ik zeg het u! Ik ga van himmelhoch jauchzend naar zum tode betrübt binnen een uur. Wil het ene moment het hele huis opruimen, om twee tellen later op de bank neer te zijgen als een dweil.
De afgelopen nacht was ik op mijn werk en kon niet slapen. Er vlogen nogal wat muggen rond, mijn hoofd zat vol met van alles dat nog moet en met van alles dat nog komt. Ik ben maar wat gaan internetten, met een fles sinas onder handbereik. Zat ik eerst onbedaarlijk te lachen om een oud verhaal over de klunzigheid van een logster, (echt zo hard dat een cliënt opbelde om te vragen of alles wel goed ging), trof ik een half uurtje later een logje van iemand die een miskraam had gehad. Haar verhaal was heel anders de onze, maar evengoed zat ik ineens gierend te huilen. Met mijn handen voor mijn mond, voor je het weet belt er weer een cliënt. Emoties zijn vreemde dingen. Denk je dat je iets verwerkt hebt, blijkt dat het verhaal van een onbekende je zo kan raken dat je er helemaal van slag van kunt zijn.
Na een héél kort nachtje en de hele fles sinas toog ik vanmorgen naar mijn schoonmoeder. Met N., samen op visite. Toen we terug kwamen rook het arme kind compleet naar haar parfum, en waren we allebei zó moe dat we meteen in slaap vielen. Hij in de box, ik op de bank. En nu zijn we net wakker, en gaan we J. ophalen. Met de auto, muziekje aan. Ik heb er zin in, mis J. altijd als ik nachtdienst heb. Dus straks zijn we weer compleet, mag ik lekker een stuk autorijden, gaan we iets lekkers eten en hebben we de hele avond nog voor ons. En voel ik me dus weer helemaal fijn. En morgen is mijn vader jarig, dat zal wel wéér een emotionele dag worden. Zeer waarschijnlijk de laatste keer dat mijn moeder er bij is. Maar daar ga ik nog even niet aan denken, dan ga ik weer janken denk ik. Nu is het even tijd voor een ritje omhoog. Hopelijk blijven we voorlopig omhoog gaan, of toch in elk geval rechtdoor. Even bijkomen hoor. Die loopings komen me even de keel uit!

slappe vaatdoek

alles gaat goed hoor, hier. Moeder is er nog, kindje floreert (zit wel onder de rare vlekken, dus morgen maar even langs de huisarts), man zit naast me op de bank. Leuk weekeinde gehad, tussendoor ook nog twee dagen gewerkt, rommelmarkt gedaan (leuke vangst), bordspelletjes gespeeld. Beetje Pinkpop geluisterd. Ook nog wassen gedraaid, thuis wat gedaan voor op het werk, heel veel auto gereden. Samen met kindje boodschappen gedaan (nu weet ik waarom men de auto vooruit parkeert bij de supermarkt), rommel gemaakt. Rabarbertaart gebakken, administratie gedaan. Ik kreeg nog twee mooie kommen van haar voor mijn verjaardag (foto volgt). En het huis is nog niet helemaal netjes, de was moet nog worden opgeruimd en ik zou wel willen gaan douchen om dan nog even samen op de bank te zitten en dan naar bed te gaan. Maar ik ben zo moe! Móe!
Morgen is er weer een dag. Met hopelijk een vers logje met leuke foto's, nu moeten jullie het even doen met een detail van een schilderij van Dalí. Zo voel ik me namelijk een beetje, een beetje slappe vaatdoekerig. Maar daar had ik dan weer geen plaatje van.

nummer 100

Tja. Ik kan niet anders zeggen dan dat de wetenschap dat dit het honderdste bericht is op dit blog, me een beetje beangstigt. Want dat moet dan natuurlijk wel een briljánt logje worden, met fijne humor en prachtige foto's. Helaas heb ik dat momenteel niet op voorraad. Wel een heleboel dagelijkse dingen. En omdat het nu eenmaal mijn blog is, ga ik daar maar over schrijven. En als u dat wat tegenvalt: sorry. Een andere keer misschien.

Nou ehm... die dagelijkse dingen dus. De afgelopen dagen heb ik me als Tom Coronel (of Tim, dat weet je nooit bij die mannen) door het verkeer bewogen. Gisteren zomaar én een boete (J. bleef er bijna in van het lachen, drie dagen d'r rijbewijs en ze krijgt een boete. En wat voor een...een parkéérboete. Omdat ik in een woonwijk stond en nergens een bord of een automaat had gezien. Weinig stoer, zo'n boete) én het drukste punt van Rotterdam overleefd. Het was spits, dus file en het openbaar vervoer reed niet. De rest van het verkeer ook niet, wij stonden allemaal stil. En toen ik mocht, liet ik de motor afslaan. En toen durfde ik niet meer. Maar enfin, toch alles overleefd. Vriendin G. zei later dat het Hofplein rond dat tijdstip doet denken aan de rotonde bij de Arc de Triomphe in Parijs, dus dat troostte me een beetje. En volgens vriendin S. is iedereen daar echt wel iets gewend, dus misschien was al dat toeteren wel helemaal niet voor mij.

Ga ik nu even bijkomen van de rit van vanmorgen. En nadenken over het briljante logje dat ik morgen ga schrijven.

uit Zwéééden

Nou, en toen ging ik dus even naar Zweden. Vorig jaar zomer waren we ook al geweest, maar toen reed J. want had ik nog geen rijbewijs. Ik was ook 27 weken zwanger en had een gebroken enkel, dus de rit was hoe dan ook geen pretje. Zweden zelf maakte dat wel weer goed.
Vanavond besloot ik nog even alleen te gaan, we hadden een traphekje nodig voor tussen de keuken en de woonkamer. Het gedeelte van Zweden waar ze die verkopen ligt hier niet zo ver vandaan. En man oh man, wat een véél leuker ritje was dat! Op de heenweg nog wat onwennig, toch maar niet de radio aan en handen netjes op tien voor twee. Op de terugweg ging het al wat vlotter: iPod via de speakers, ontspannen, op de maat mee tikken op het stuur...

Voor een korte vakantie: ga even naar Zweden. Ik kan het iedereen aanraden, ze hebben er traphekjes, gehaktballetjes en nog veel meer leuke dingen, en de reis valt alles mee. Helemaal als je het in je eentje doet, voor het eerst in een auto - helemaal alleen.

martplaas

Weet u wat ook erg is? De dingen die mensen soms schrijven. En dan met name op Marktplaats. En dat ik daar dan soms heel hard om moet lachen, maar nog veel vaker wil roepen "Nee, nee, nee! Zo schrijf je dat niet! Zo kán je dat niet eens schrijven!" en dan niet boos hè, maar meer een beetje paniekerig. Omdat ik het zo erg vind. Het gaat me niet om spelfouten maar meer om rare grammatica. Of om de dingen die mensen aanbieden met een advertentietekst erbij die om te huilen is. En dat mag ik dan weer niet van mezelf want dat is niet aardig.

Meestal is Marktplaats heel leuk. Ik kijk er dagelijks op omdat ik nogal wat dingen zoek, en zet er zelf ook geregeld wat op, met name boeken. Die kopen andere mensen dan weer en dat gaat altijd goed. Ik heb ook nog nooit rare mailtjes van die mensen gekregen.

Er zijn mensen die zelf hele leuke of mooie dingen maken en die dan willen verkopen via Marktplaats. Ik zou dat eerder via Etsy.com proberen, maar zo kan het ook. Er zijn ook mensen die dingen maken die ik nooit zou kopen (bloempotten die beplakt zijn met servetten, zeepkettingen (waar gebruik je die nou eigenlijk voor?), zelf geborduurde kaarten met stickertjes met GelukkigNieuwjaar! er op) maar waar vast markt voor is.

Maar wat ik nou zo treurig vind zijn alle uitroeptekens. En hoofdletters. En dingen als "Prachtige lamp, nog helemaal gaaf, alleen mist er één kapje en doet hij het niet". En "UNIEK!!! maar 100 te koop in Nederland! " Of mensen die erbij zetten dat onzinbiedingen zullen worden verwijderd! , maar er geen minimum bedrag bij zetten. Boze mensen zijn dat, denk ik dan. Wel lief zijn kinderen die hun speelgoed er op zetten omdat ze aan het sparen zijn voor een Nintendo 3DS, of een iPad 2. Dat vind ik dan wel weer sneu voor de ouders van die kinderen, of hun opa's en oma's die al dat speelgoed eerst voor hen hebben gekocht.
En soms zie je dingen staan die verkeerd zijn gespeld, vaak titels of namen van schrijvers. En dat vind ik dan ook weer zielig, omdat ik dan denk dat die advertenties nooit gevonden worden. Omdat er maar weinig mensen zullen zoeken op "Kookboek Jamie Olfier" . Of "Dvd Winny de Poe". Denk ik. En dat vind ik zielig. En u?

de dag van het rijbewijs

Vanmorgen héél vroeg zaten we al beneden met een kop koffie. J. moest al om zeven uur beginnen, en dus om half zeven weg. Lees: half zes op. Ik ook. Want wekker ging af, en kindje was toen wakker.
Uiteindelijk was het ook wel fijn, want nu konden we (N. en ik) bijtijds de deur uit, op naar het gemeentehuis. Rijbewijs aanvragen!
De lucht was nogal dreigend, dus kinderwagen maar ingepakt. N. vond het best, die vermaakte zich met het met zijn voetjes tegen de binnenkant duwen.


Het was nog best een eind, het gemeentehuis ligt bijna een dorp verderop. Dit zagen we onderweg.

En natúúrlijk ging het heul hard regenen, maar dat kon ons niks schelen. Eenmaal kletsnat aangekomen bij het gemeentehuis moesten we even op onze beurt wachten. N. was hevig gecharmeerd van een mini-Ayaan, een beeldschoon afrikaans meisje van een jaar of drie, die met haar vader een uittreksel kwam halen. Ze was niet onder de indruk van zijn geflirt. Gelukkig was de mevrouw achter de balie best bereid dat even goed te maken: ze kwam nog net niet over haar balie heen. Morgenochtend vanaf negen uur kunnen we het rijbewijs ophalen.
En toen gingen we weer terug, weer door de regen. N. bleek thuis de hele tijd met zijn voetjes tegen de ritsen te hebben gezeten, dus zijn sokken, voetjes en broekspijpen waren ook nat. Hij sliep evengoed heerlijk. Thuis onder een warme douche, en na een verder niet zo heel interessante maar welbestede dag (vooral veel huishoudelijke activiteiten) zit ik nu met man en kat op de bank. Morgen. Morgen! Morgen mag ik eindelijk gaan rijden. En zitten we lekker droog als het regent.

Note to self: een paraplu in de auto leggen

basilicum

In het kader van project 1 dacht ik weer kruiden te gaan kweken. Dat heb ik al vaker geprobeerd, met als resultaat twee stelen krulpeterselie die elk jaar opkomen en een heleboel lege plastic potjes waarvan de inhoud jammerlijk verdroogd is. Op de een of andere manier heb ik geen groene-kruiden-vingers. Maar gisteren in de tuin bij vrienden stond een hele border vol met basilicum. En zij vonden dat niet zo fijn. Ik wel! M. heeft een mini-plantje voor me uitgetrokken. Staat nu nog in een klein glaasje, morgen mag het de aarde in. Wel in een potje natuurlijk. Kijken of het nu wel lukt.

O, en morgen ga ik mijn rijbewijs aanvragen!

zomer

wat een fijne dag vandaag. Eerst mocht ik uitslapen (tot half tien), kreeg ik een champagneontbijt (!!!), hadden we een heerlijke lome rustige dag en vonden we ons aan het einde van de middag terug in de tuin van vrienden. We aten heerlijk, genoten van de zon en de blije kindjes. N. flirtte bovenmatig met de dochter van de franse vrienden van de buren (ze wilde hem meenemen naar Frankrijk). Als bonus konden we meegenieten van het bluesfestival dat in de buurt gehouden werd. Het geluid was perfect, lekker op de achtergrond. Leve de zomer!

hoera!

IK
HEB
ZOJUIST
MIJN
RIJBEWIJS

GEHAALD

heb dus ook even verder niets te melden. N. ging vanmorgen zelf staan in zijn bedje, ik heb lekker mijn ouders gezien en héél hard met mijn moeder gekroeld, J. gaat komende maandag weer op zijn ouwe stekkie aan de slag en de zon schijnt. Maar ik moet een beetje huilen en ben verschrikkelijk misselijk: ik moet duidelijk even van de schrik bekomen. Maandag ga ik naar het gemeentehuis.
Hoera!!!!

lethal weapon

<














zonde hè? Ja, zonde. Nou. Ga ik nou weer gauw verder kijken. En morgen, overmorgen, en de dag daarna ook. Toen Mel G. nog prettig was. Zonde hoor. Sjongejonge. Wat zonde.