maandag 28 maart 2011

Truus


Tuuterdetuut, alles is achter de rug. Feest is geweest, man weer aan het werk, kind na een badje-hapje-flesje lekker in bed en ik, ik tut. Ik poets wat en doe wat administratie, ruim op en draai een was. Ik bel mijn moeder en maak kleine boeketjes van de laatste bloemen uit eerder gekregen boeketten. Ik ga zo lekker een uurtje House kijken (eindelijk verder met seizoen 5, dvd geleend!) en bedenken wat we eten, en tussendoor sop ik de wc's en hang ik het wasje op. De vaatwasser draait voor de tweede keer vandaag en ik ga vanmiddag wat boodschappen doen. Vanavond ga ik leren voor het examen van vrijdag, en zo tut ik de hele dag door. Bevalt me best, een dagje huisvrouw. De zon schijnt...maak er een fijne dag van!

zaterdag 26 maart 2011

celebrations - and have a good time



Dat kan je soms net maar even nodig hebben, vier uur verplicht op de bank zitten in een schoon en opgeruimd huis. Na het gehaast daalde een bijna hemelse rust neer, we wisten van gekkigheid niet wat we moesten gaan doen. Radio 4 maar opgezet, J. achter zijn computer, ik met een boek op de bank. N. lag té schattig te zijn in de box en de poezen lagen in de bijkeuken, de koffie stond klaar en het doosje Celebrations stond uitnodigend op tafel.
En dan wachten.
En wachten.

Het is nu een uur (we zijn dus op de helft) en er is één iemand geweest. Een lieve, wat oudere Marokkaanse mevrouw met prachtige nagels en een mooie sjaal om, die mijn kind kusjes ging geven en het huis heel gezellig vond, maar misschien wel wat klein. Het doosje chocola is bijna leeg (er zitten nog wel Maltesers in, die vind ik niet lekker) en J. is maar boodschappen gaan doen. N. slaapt weer en de poezen hebben zich bij mij op de bank gevoegd. Ik hoop stiekem dat er niemand meer komt, dan kan ik lekker nog twee uur hier zitten. Fijn muziekje op, lekker boek erbij... Volgende keer zeg ik tegen J. dat we weer meedoen, maar misschien vergeet ik dat dan wel tegen de makelaar te zeggen. Hebben we lekker weer vier uur verplicht vrij.

vrijdag 25 maart 2011

pittig hoor



Pfff...ik ben er niet van, van dit soort weekeinden. J. viert zondag zijn verjaardag, zaterdag is het Open Huizen Dag -komt allen en doe een leuk bod-, ik moet vandaag een halve dag werken en morgen de slaapdienst in. Dus vanmorgen opruimen, lijstjes maken (boodschappen- en andere to-do-lijstjes, met hulp van hier overigens, voor de vrolijke noot) en poetsen. En dan werken.
En morgen hetzelfde, met hopelijk een hoop onbekenden over de vloer, om dan zondag uit het werk een hoop bekenden op visite te krijgen. Het wordt vast leuk, en het gaat ook vast allemaal goed, maar ik kijk stiekem al een beetje uit naar zondagavond laat, als iedereen naar huis is en J. en ik op de bank nog een glas wijn drinken en proosten op een goed jaar.

Nu ligt N. lekker te slapen, J. gaat zo boodschappen doen en ik ga ook maar aan de slag. Morgen maak ik nog een grote pan chili-con-carne als variant op de appeltaart. Ze zeggen toch dat je je huis sneller verkoopt als het lekker ruikt? Appeltaart, dat hoeft niet, er zijn al drie taarten besteld. Chili, dat moet wel, want ik weet even niet wanneer ik dat anders klaar moet maken. En er eten nogal wat mensen mee zondag, en dan is chili altijd wel lekker.
Misschien werkt het in ons voordeel. Duim voor ons, en een fijn weekeinde!

woensdag 23 maart 2011

hoera!

vandaag is J. jarig. Hoera! Hij heeft een vrije dag, maar echt vieren doen we het vandaag niet. Zijn moeder komt straks koffie drinken, en misschien dat mijn ouders vanmiddag even langskomen na het ziekenhuis bezoek. We zijn de dag al goed begonnen: schoonvader belde om half acht om te feliciteren (toen lagen we nog in bed): we waren bijtijds wakker! Het is J's eerste verjaardag als vader, dus dat was een bijzonder moment. Met zijn drietjes in bed, wij met koffie en Linus met een fles (die hij sinds twee dagen zélf vasthoudt). Poezen erbij: lang zal hij leven! Vanaf hier een dikke kus aan mijn lief. En nog vele jaren.

En mijn nieuwe schoenen zijn er.

Ze zijn blauw, en ik vind ze leuk. Sinds vorig jaar kan ik niet meer zo goed op hakken lopen (enkelbreuk, erg leuk) dus ik moest op zoek naar iets dat geen sportschoen is. Eerste paar dus binnen!

Verder gaan we er een lekkere dag van maken. De zon laat nog even op zich wachten, maar hoe dan ook... de witte chocolade taart is gisteren gemaakt en hij ziet er geweldig uit. Dus de dag kan niet meer stuk (erg hè...dat je zo blij kan worden van eten...misschien maar eens een logje aan wijden). Foto volgt later, nu gaan we ons maar eens aankleden, toch lullig als schoonmama komt en wij zitten nog in ondergoed op de bank.
Fijne dag allemaal!

dinsdag 22 maart 2011

Linus van Pelt

Toen N. nog niet zo oud was, een week of tien ofzo, lag mijn moeder in het ziekenhuis. Dat ligt ze wel vaker sinds een jaar of twee, ze is ziek en krijgt daarvoor chemotherapie. Ook is ze twee keer met spoed opgenomen, door de vele medicijnen en het weinige eten dat ze binnenhield, leek het erop dat ze zichzelf aan het vergiftigen was. Ze viel toen steeds weg, en als ze wakker was was ze in de war. Gelukkig mocht ze beide keren na een paar dagen weer naar huis.

Maar goed, die ene keer dus. Wij zijn thuis allemaal nogal van het lezen, maar ze kon nergens haar aandacht goed bijhouden. Mijn broer heeft haar toen een stapel Snoopy-stripboekjes gegeven. Sowieso zijn die ontzettend grappig, maar de plaatjes van Linus (het broertje van Lucy en Rerun) deden haar heel erg denken aan N. Zoals al gezegd: ze was nogal warrig. Hoe vaak ik ook N. zei wanneer zij Linus zei, ze bleef het volhouden. En nu nog steeds! Hoewel ze nu toch echt niet meer in de war is te noemen.

Hier ter vergelijk:



Links Linus, rechts mijn mooie N. En nu gaat mijn lieve manneke dus al maanden als Linus door het leven. Tenminste, als oma er is. Alleen betrapte ik mezelf er gisteren op dat ik ook Linus tegen hem zei. Arm kind. Zou hij daar nou een trauma aan overhouden?


foto door San

zondag 20 maart 2011

roadtrippin'

Vanmorgen werd ik wakker op mijn werk. Al om half zes, met een droge mond, een zere keel en een verstopte neus en oren. Op zondag is er bij ons niet zo veel te doen, dus ik ben vroeg naar huis gegaan.
Op zondag, met het openbaar vervoer, naar ons eiland. Woei! Dat werd me een wereldreis.
Waar het normaal in een half uur kan, ben ik nu anderhalf uur onderweg geweest. Ik moest drie keer overstappen. In mijn koortsige toestand was het zeker de moeite waard, en ik was toch altijd nog twee uur eerder thuis dan als ik gewoon tot mijn normale tijd op het werk was gebleven.

Het viel me bij het busstation op: op zondagochtend is het nergens druk.



Bepaald sfeervol was het er ook niet, dat is het zelden, maar de zon en de rust waren prettig voor mijn zere hoofd. Na een ingewikkeld gesprek met de chauffeur reden we tien minuten te laat weg. Ik vroeg hem waar ik over moest stappen, want ik ken de route niet goed. Volgens 9292 had ik minder dan een minuut om over te stappen, en nu waren we door dit gesprek al te laat. Het kwam, denk ik, door mijn verstopte oren (ik verstond de chauffeur niet) en mijn pijnlijke keel (hij verstond mij ook niet).

In het eerste dorp aangekomen zag ik een heleboel kerkgangers. De zegen van de Heer leek zwaar op hun schouders te rusten, er keek er niet één vrolijk en ze leken allemaal wat krom te lopen. Toen zag ik van de andere kant nog een andere groep aankomen. Zij keken al een stuk vriendelijker en ze zagen er ook wat fleuriger uit. Halverwege de straat kwamen ze elkaar tegen. Ik hield mijn adem in...maar het ging goed. Men ging niet voor elkaar opzij, maar ze gingen gewoon allemaal achter elkaar lopen, en toen konden ze elkaar makkelijk voorbij. Ik kon niet zien of er gegroet werd. Ik was blij dat ik niet met ze mee hoefde.

Even later kwamen we langs de Wiardi Beckman straat. Met mijn duffe hoofd dacht ik eerst nog "Wie noemt zijn kind nou Wiardi?" Van die deftige mensen die in een jolige bui bedachten dat het geestig zou zijn om hun zoon Wiardi te noemen. Weer eens wat anders dan Piet of Cornelis. Twee straten verder realiseerde ik me pas dat Wiardi Beckman één achternaam is. Even gegoogeld: de voornaam van deze Wiardi was Herman Bernhard. Da's dan wel chic. Alleen was hij bijgenaamd Stuuf. En is hij gestorven aan de vlektyfus.

Toen bedacht ik me dat we gisteren op de radio een stukje hadden gehoord over een meneer die foto's maakt van opgelapte stukken asfalt. En daar dan dingen in ziet. Of juist niet, maar er dan wel allerlei dingen bij voelt. Sommige mensen schijnen er zelfs emotioneel van te worden, van zijn foto's. Van opgelapt asfalt. Hem ook even gegoogeld en ik verwijs u naar hier . Ik moet zeggen, ik voel er niet veel bij.

Ondertussen werd mij door de chauffeur te kennen gegeven dat ik bij de komende halte moest uitstappen en dat daar de volgende bus op mij stond te wachten. Ik dacht maar vast te gaan staan dan, was ik er des te sneller uit. Helaas; de chauffeur dacht in die laatste vijfhonderd meter de tijd die hij te laat was wel in te kunnen halen. Ik kon me nog net krampachtig vasthouden aan een stang, om vervolgens mijn tas te laten vallen. Fijn ook weer. Toen ik eenmaal alles bij elkaar had geraapt waren we vijftien minuten te laat.
Gelukkig was de chauffeur van de andere bus lief. En ik schaamde me maar een klein beetje.

Nu eindelijk thuis. Even bijkomen, douchen en slapen. Met aspirientjes en thee. En een heleboel snot. Vanmiddag komt er een fijne ouwe film op televisie, wordt het toch nog gezellig.


zaterdag 19 maart 2011

crimmeneel


Vannacht kon ik niet zo goed slapen, een combinatie van keelpijn en zenuwen over de aanstaande bezichtiging hield me wakker, vanaf ongeveer half zes geholpen door een hoestend en zingend jongetje in het kamertje naast de onze.
En als je dan zo half slaapt, dan krijg je wel eens gekke ideeën. Tenminste, ik wel. Dat zegt mogelijk iets heel naars over mijn ware aard, maar ik ben heus erg aardig.

Voorbeeld: hoe makkelijk is het om dingen uit huizen mee te nemen? Je kijkt op Funda, kiest een fraai stulpje uit, maakt een afspraak met de makelaar voor een bezichtiging. Als partner of kind dan die makelaar even afleid, of je laat die hele makelaar gewoon lekker beneden omdat je liever alleen wil rondkijken, dan kan je zo maar ineens dat leuke lampje in je tas steken! Of die mooie pennenset die je op die ene foto al zo vriendelijk toelachte. Of dat boek, het derde deel van de Milennium trilogie waarvan je de eerste twee delen al gelezen hebt: je zag het toevallig in de kast staan. En wat een geluk dat je een hippe tas bij je hebt: daar kan dan lekker veel in. Misschien hebben de bewoners van het huis ook nog wel een mooie design flessenopener. Of een leuke beker in de keuken staan. Zilveren lepeltjes in de besteklade. Een reep lekkere chocola in een willekeurig keukenkastje (de makelaar zei nog "u mag overal in kijken hoor!"). Dat dure parfum dat je van je man nooit krijgt. Hé, dat is handig: een rol aluminiumfolie, die van ons thuis is net op! O, en kijk eens, wat een hoop wc-papier hebben ze hier in voorraad!

U snapt, ik heb nachtmerries over de bezichtiging. Het liefst stop ik ons hele hebben en houden al vast in verhuisdozen, maar dan valt het achterstallige onderhoud weer zo op. Ik hoop maar dat de makelaar erbij blijft. En dat de mensen die komen kijken Hele Eerlijke Mensen zijn. En zodra we terug zijn, ga ik het hele huis even door.

vrijdag 18 maart 2011

note to self

bij hevige verkoudheid: iets minder kroelen met N. Want hij nu ook weer verkouden. En poepoog. (poe-poog) En heel veel niezen. Is heel schattig en een beetje grappig maar ook zielig. En ik nu dus óók weer verkouden. En een zere keel. En oren die dichtzitten. Gelukkig geen poepoog. Ook een stuk minder schattig. Wel ook zielig.
Voorlopig moet J. maar even met N. kroelen. Tegen de tijd dat hij dan eenmaal verkouden is, ben ik inmiddels vast weer beter. Wisselen we het gezellig af.
Hatsjie. Au. Knal (dat waren mijn oren die open sprongen).

woensdag 16 maart 2011

hebben-hebben-hebben

Ik ben nogal van de impulsaankopen. Gelukkig koop ik zelden hele dure dingen, maar ik kijk dagelijks meerdere keren op Marktplaats (en ik heb standaard 63 zoekopdrachten uitstaan). Internet-shoppen is erg fijn, want ik heb een hekel aan kleding passen in de winkel. Boekhandels zijn wel héél lekker om heen te gaan, maar boeken kopen via internet gaat ook prima. Inmiddels heb ik dozen vol met mooie papiertjes, uitgescheurde foto's en leuke uitspraken. Boomerang-kaarten neem ik maar niet meer mee, want ik verstuur ze nooit. En nu heb ik weer iets gekocht, een filmposter. We hebben al meerdere filmposters, en die van Amélie (gekregen voor mijn verjaardag) heeft ook een tijd in de woonkamer gehangen in ons vorige huis. Nu heb ik deze



gekocht, niet omdat Vertigo nou per sé mijn favoriete film is, maar omdat ik hem zo gaaf vind (zeggen mensen nog gaaf eigenlijk?). Vraag is nu; waar gaan we het ding hangen? Is dus 60 bij 80 cm ongeveer.
Nog zoiets:



van de bekende Jongerius-voor-Ikea-serie vond ik dit de leukste, en al zie je ze in elke VT-Wonen productie voorbijkomen, al dan niet met artistieke takken erin, uiteindelijk ging ik toch ook overstag. Maar waar láát je zo'n ding. Op de eettafel? Die is echt wel flink groot, maar meestal bezaaid met al die eerder genoemde papiertjes, en boeken, en een laptop, en belangrijke administratie, en een broekje van N., en meestal ook nog een poes. Of twee.

Ook leuk:



de citroenplant. Ik heb ooit eens van iemand een stekje gekregen, en sindsdien knip ik regelmatig rare uitlopers weg, die ik dan weer in een potje zet. Eenmaal goed geworteld zet ik ze bij de andere stekjes in een grote plantenpot, met als resultaat dat de halve huiskamer inmiddels citroenplant is. Een hele raar gevormde ook nog. En ik kan het niet over mijn hart verkrijgen het ding weg te gooien.

Verder heb ik nog 17 mooi gebonden notitieboekjes (gelijnd én ongelijnd!) die ik niet gebruik, 9 dozen met kerstspullen in alle kleuren van de regenboog, inclusief paddenstoeltjes, vogeltjes en lampjes terwijl we al drie jaar geen kerstboom meer hebben neergezet, 7 stapels bladen die nog moeten worden nagekeken op mooie papiertjes en foto's die dan weer uitgescheurd moeten worden, 4 paraplu's, ongeveer 8 meter aan kookboeken waarvan ik meer dan helft nooit gebruik (maar wel mooi hè, deze)
een verzameling mooie doosjes, Heel Veel boeken, een badkamer kast vol met Rituals-producten waar ik jeuk van krijg, en een schuur vol met gereedschap. Maar dat is gelukkig van J. .

Nou word ik meestal heel blij van mijn spullen. Ik ben een stier hè, die zijn blijkbaar materialistisch. Maar nou komen dus zaterdag de eerste kijkers voor ons huis. En wat doe je dan in vredesnaam met al die dingen? Iemand nog belangstelling voor een poster? Of een boormachine met heel veel bitjes? Die moet je dan wel even zelf bij elkaar komen zoeken. Krijg je er gratis een plastic tas vol met verlengsnoeren bij.

maandag 14 maart 2011

wee

ik had een heel weeïg blogje geschreven. Over geloof, hoop en liefde, geloven in dat het goed gaat komen, hópen dat het goed gaat komen. Blij zijn met alle liefde om ons heen. Maar toen werd ik er zelf gewoon misselijk van, en ik heb al een paar dagen last van wat buikgriep-achtige verschijnselen, dus dat werd me even te veel. Dus.
Later meer.

zaterdag 12 maart 2011

met pieken en dalen

nou zeg. Mag J. niet meer onregelmatig werken: opgelegd van hogerhand. Dat betekent dus dat we van het ene op het andere moment niet meer om elkaar heen kunnen werken; dat J. thuis komt als ik moet gaan werken, en dat hij vertrekt als ik uit de nachtdienst thuis kom. En dat was juist zo fijn voor N. Omdat we nou niet bepaald omkomen in alternatieven, heeft ons dat aardig wat hoofdpijn, gepieker, tranen (mij dan), gevloek (J.) en geregel gekost. Maar het lijkt weer voor even opgelost. Ouderschapsverlof, mogelijk toch een paar uur KDV (dat we dan nog wel moeten regelen) en een flexibele werkgever. Fijn!

Gisteren een leuk team uitje gehad: sfeer was goed. Ik merkte pas hoe ik er tegenop had gezien toen ik onderweg naar huis knallende hoofdpijn kreeg.
En dan nu weer de hort op de hele dag. En morgen een verjaardag en de nachtdienst weer in. En komende week krijgen we voor het eerst kijkers voor het huis.
En N. zei vanmorgen iets wat toch wel heel erg leek op 'papa'. Heb enorm met hem geoefend op 'mama', maar blijkbaar heeft de mannen-onder-elkaar dag gisteren toch aardig indruk gemaakt. Zucht. Kan je negen maanden misselijk zijn, een week in het ziekenhuis liggen om te bevallen en eindigen met een keizersnede, zes maanden borstvoeding geven en hele dagen kroelen, luiers verschonen en pedagogisch verantwoorde spelletjes doen, één dagje met papa en dan samen twee uur in de auto en je weet dat je als moeder verloren hebt.

Hopelijk is er ook nog ergens tijd voor niks. Kan ik nog even wat logopedie doen met N. Mmmmmm-a-mmmmm-a. MMMMMMMMMaaaMMMMMMMMMaaaa.


p.s. zag u het staan? listig verstopt tussen nachtdienst en kinderpraat? We krijgen kijkers! We willen er niet te spastisch over doen, maar ik hoop natuurlijk stiekem....!

woensdag 9 maart 2011

dat dan weer wel

ben meerdere keren een stukje begonnen, kom er niet uit. Er is niets vreselijks aan de hand; iedereen om me heen leeft nog, geen ongelukken gebeurd, er is ons niets aangedaan.
En toch hebben we even héél erg de pest in. Morgen na half tien 's ochtends weten we meer.

And now for something completely different:

dinsdag 8 maart 2011

een slimme meid...




Jeetje, het is zo maar weer internationale vrouwendag vandaag! Ik moet werken vanavond en vannacht, en mijn man is thuis bij ons kind. Hoe geëmancipeerd! Hoe verantwoord! En vorige week mochten we ook al stemmen. Ja, met die vrouwenrechten in het Westen hier zit het wel snor.

Hoewel...kijk, dat stemrecht, daar hoor je me niet over. Lijkt me niet meer dan logisch, en fijn dat het er is. Maar ik zit de laatste tijd nogal in een lastige positie. Door allerlei omstandigheden werk ik nu 30 uur onregelmatig, en J. 40 uur in een 'normale' werkweek. Hij begint soms wat later of gaat wat eerder weg om thuis verder te werken en ondertussen een oogje op N. te houden, omdat ik dan naar mijn werk ga. En vanaf 1 april heeft hij een vaste dag ouderschapsverlof: die dag werk ik dus sowieso. En altijd om het weekeinde. En dan neem ik ook nog elke week een vakantiedag op omdat ik die allemaal nog had staan van vorig jaar. Tot zover prettig geregeld.

Maar met ingang van de nieuwe opdracht van J. (hij werkt als IT-specialist en wordt gedetacheerd) is het nog maar de vraag of hij soms eerder weg kan, of later mag beginnen. En wat doen we dan? Moeten we N. dan toch naar een kinderdagverblijf brengen? Na een jaar te hebben gewikt en gewogen waren we het er toch eigenlijk over eens dat we dat echt niet willen? We willen het liefst zelf voor ons jongetje zorgen, als hij wat ouder is is het vroeg genoeg om naar een peuterspeelzaal te gaan.
Dus...dan zou ik moeten stoppen met werken. Want in J's branche is het lastig om flexibel te werken (zeggen ze), en ik kan geen kostwinner worden met mijn pijnlijke lijf. Trouwens, J. moet er ook niet aan denken om niet meer te werken, die zou gek worden van het gebrek aan structuur. Dus dan maar met één salaris. Maar dat is wel heel moeilijk momenteel, als je in de IT zit en nog niet zo veel ervaring hebt. En wel een (niet zo hoge) hypotheek.
We hoeven niet eens op vakantie, we eten vaak vegetarisch, stappen doen we al een tijdje niet meer. Wel is J. dol op electronische snufjes (lees: computerspellen) en mag ik graag lezen en film kijken. Maar zó duur leven we toch niet? En trouwens, een kinderdagverblijf is ook niet gratis.

Mijn moeder heeft mij altijd geleerd dat emancipatie betekent dat je als vrouw de keus hebt om je leven zo in te richten als je wil. Dat je dezelfde rechten én dezelfde kansen hebt als mannen. En dat is dan misschien wel zo, maar toch...ik ben moeder en wil dat ook zijn. En daarnaast wil ik werken. En mijn kind niet naar de opvang brengen. Daar moet toch iets om heen te verzinnen zijn? Flex-werken? Thuis werken? Duo-banen? Of maar gewoon een andere carrière?
Ik kan natuurlijk een boek gaan schrijven, een moestuin beginnen en de opbrengst verkopen, kleren gaan naaien (ik kan niet naaien) en verkopen, telemarketeer worden van huis uit (bah), of taart gaan bakken en aan huis verkopen, of... jullie nog opties?

maandag 7 maart 2011

ze is er nog

Na een héle dag bij mijn ouders ben ik nu moe.
J. is nog niet thuis, die zit op cursus. N. ligt al in zijn bedje, en ik heb even tijd voor mezelf.
Ik heb bewondering voor hoe mijn ouders het samen hebben, nu mijn moeder ziek is.
Ze hebben altijd een stevig huwelijk gehad, met heus de gebruikelijke ups en downs. Voor mijn broer en mij een warm nest, soms zelfs té warm vond ik in mijn pubertijd. Nu wil ik voor mijn eigen gezin graag dezelfde warmte en vanzelfsprekendheid als die ik vroeger thuis ervaren heb.

Na de chemo van vorige week heeft mijn moeder het zwaar nu. Lichamelijk natuurlijk, heel haar leven was haar lijf zo sterk! Maar vooral emotioneel is het bikkelen. Mijn vader krijgt daar uiteraard het meest van mee, en af en toe zie ik dat hij even weg moet, even naar buiten. Daarom was ik er vandaag zo lang: kon hij weg op de fiets. Maar samen redden ze het nog steeds.
Ik hoop dat hen nog wat tijd gegund is.

Moeders en ik wandelden vandaag arm in arm naar het dorp. Met N. in zijn wagen waren we ons opeens heel bewust van de tijd die achter ons ligt. Wie had dit twee jaar geleden gedacht?

Uiteindelijk kochten we alleen ingrediënten voor lasagne. En die heb ik eenmaal thuis niet eens gemaakt. Wel nog een flinke smak geld naar de kringloopwinkel gebracht, € 2,90 0m precies te zijn!
Het was een fijne dag. Dat er nog maar veel mogen volgen.

Het boekje van 't Hart kocht ik bij de boekhandel, uit de graaibak.
De kinderboeken zijn (een van) mijn zwakte(s).

zaterdag 5 maart 2011

Rufus



Vandaag een lekker productieve dag gehad. Nu dan ook compleet gaar, en alleen een clipje. Van Rufus. Omdat 'ie zo mooi is, en ik hem al drie dagen in mijn hoofd heb.

donderdag 3 maart 2011

heimwee

dat je van heimwee je zó beroerd kan voelen. En dan alleen nog maar omdat je even met je kind in de wagen naar de winkels loopt. En twee verkoopsters treft die je niet laten uitpraten, een oud mevrouwtje een kwartier laten wachten omdat ze haar óók niet uit laten praten, en je dan vervolgens ook nog brutaal de winkel uitkijken. En tegen het oude vrouwtje zeggen dat ze het niet weten. Dat ze een rare vraag stelt. Ik wou dat ik die dames heel rustig en zelfverzekerd van repliek had gediend. En het mevrouwtje een arm had gegeven. Helaas.
Ik ben bijna kokhalzend naar huis gelopen. En heb thuis dus even heel hard gehuild. Ik wil hier weg, terug naar de bewoonde wereld. Of zou je daar ook zulke verkoopsters hebben? Misschien dat ik er dan beter tegen zou kunnen. Omdat ik me daar toch lekkerder voel.

kees




vanavond speelt zomaar ineens Kees Torn hier in de buurt en ik wist het niet! Beetje dom, en vooral ook jammer. Blijkbaar was ik hevig zwanger toen ik de programma's van dit seizoen bekeek, of net bevallen, of gewoon een beetje afwezig, en nou heb ik dus geen kaartjes. Er zijn er nog een paar te koop zag ik, maar ik ga vanavond niet in mijn eentje naar het theater met het openbaar vervoer, terwijl J. met een nog niet helemaal fitte N. thuis moet blijven. Dus daarom maar een kort filmpje. En mocht u nog geen plannen hebben vanavond: Kees Torn! In het theater! Gaat dat zien!

woensdag 2 maart 2011

theedoeken, stinkkaas en hoe het toch nog goed kwam

Kwam ik vanmorgen met stekende hoofdpijn thuis, is het inmiddels nog aardig opgeknapt. Toch wel lekker gewerkt (in mijn eentje), een fijn telefoongesprek gehad, en een lieve mevrouw met een schattig kleindochtertje tegengekomen bij de bushalte. En eenmaal thuis trof ik eindelijk deze aan:



Ze hingen niet zo mooi aan de lijn hoor, ze zaten nog in de verpakking. Ze komen van hier en ik vind ze leuk. Eigenlijk wilde ik de kussens ervan, maar die vond ik (of eigenlijk J.) toch wel aan de dure kant. En nu heb ik bedacht dat je van theedoeken ook best kussenhoezen kunt maken. Toch? Nou kan ik nog geen zakdoek omzomen en ik ben ook niet in het bezit van een naaimachine, maar mijn moeder wel. Ik geloof dat ze het een vreemd idee vond, maar ze wil me wel helpen. Als ze niet te hevig reageert op de chemo van vandaag, wie weet, maken we ze van het weekeinde al! Misschien dat ik ze ook nog een kleurtje geef, dat zien we nog wel.

Verder zit ik op de bank met naast me een ziek jongetje. Hij heeft nog steeds koorts, maar een goed humeur. Ik heb een holletje voor hem gebouwd met kussens en dekens en knuffels, en af en toe slaapt hij en verder hebben we het best naar ons zin. Ik schrok wel eerlijk gezegd: zijn neus en bovenlip zijn helemaal schraal, en hij is zo bleek als de theedoeken hierboven en zijn neus kan wedijveren met die van Rudolph. En hij ruikt helemaal niet naar zichzelf (lekker, een beetje zoetig), hij ruikt naar volwassen man die al drie dagen zijn tanden niet heeft gepoetst. En net nog een stukje kaas gegeten heeft. Zoiets. Maar dat komt ook wel weer goed, als hij weer beter is. Hoop ik dan toch.

We hebben het best knus zo, de zon schijnt en de zwanen uit de sloot achter ons huis naderen de tuin steeds een beetje dichter. Vanavond eten we lekker en ga ik fijn met J. naar een goeie film kijken. Dan pikken we ook de verkiezingsuitslag nog mee, en doe ik net alsof ik niet hoef te werken vrijdag. Wanneer is ook al weer de Staatsloterij-trekking?

dinsdag 1 maart 2011

naïef

Hier op het werk werken we met een kwetsbare doelgroep, met (vaak) moeilijk verstaanbaar gedrag. Voor een klein salaris, met onregelmatige werktijden. En dat doen we met een hecht team, waarvan de meesten, waaronder ik, al bijna tien jaar. In die tien jaar is er een hoop gebeurd, collega's en cliënten zijn gegaan en gekomen, maar de harde kern is gebleven. We weten wat we aan elkaar hebben, de sterke en minder sterke punten van iedereen zijn bekend. We kunnen met elkaar lezen en schrijven. Dacht ik. Hoor je het? Dácht ik.

Want nou heeft een dierbare collega, die ik graag mag en hoog heb staan, iets gedaan waar ik het Zo Verschrikkelijk Niet mee eens ben. Iets dat volgens mij de cliënt heeft geschaad, en in elk geval de verhoudingen hier in het team. En daar ben ik goed ziek van. Ik kan er niets over schrijven, beroepsgeheim enzo, maar jasses, wat een ellende zeg. Nu is het dus gezeur,
ge-emmer, gemail, geroddel, gesms, geping en geruzie. Er zijn hevige woordenwisselingen geweest, mensen hebben elkaar er verbaal flink van langs gegeven. Collega's bekijken elkaar anders, en de cliënten voelen dat haarfijn aan. Terwijl we hier toch zitten voor hen.

Ik kan er maar een ding over zeggen: bah. Dikke Bah. Gatver.

En nou ga ik weer als de weerga aan het werk. Want daar word ik tenslotte voor betaald. Ook al is dat dan veuls te weinig! En voortaan maar niet meer zo naïef zijn.