't is Zonde

Hier in huize Puckblogt doen we ons best om alles een beetje bewust te doen. Minder het milieu belasten, minder geld uitgeven. Gezonder leven. En dat levert nogal eens wat schuldgevoelens op, tenminste, bij mij dan. J.is nogal nuchter en vindt dat we wel 'normaal' moeten blijven doen, en tegelijkertijd vindt hij het best als ik weer eens besluit het Nu Helemaal Anders te gaan doen. En dat anders varieert dan van alleen nog maar biologisch eten en het huis alleen nog maar schoonmaken met azijn en soda tot kamperen bij de boer en nog slechts tweedehands kleding kopen. Er zullen nu mensen zijn die in afgrijzen hun hoofd afwenden (sorry), maar ook die schamper lachen en denken dat dat nog veel te weinig is (ook sorry). En daar gaan we dan weer, ik houd het niet vol en voel me schuldig. En daar heeft ook niemand ook maar ene drol aan. Sorry.
En nu dacht ik, als ik nou een lijstje maak met dingen die ik wel anders zou willen en er daar dan één van kies (om te beginnen hè) om ook echt anders te doen, zou dat dan helpen? Als het hier eenmaal zwart-op-wit staat, en u heeft het ook gelezen, tja, dan moet ik wel.
Okee, met het schaamrood op de kaken, hier komt  'ie dan, mijn lijstje met

ja-ik-weet-het-heus-wel-zonden

* ik drink graag cola light. IJskoud, uit een blikje. Ooooh....!
* ik heb -ongeveer- honderd kookboeken. En ik heb ze allemaal gelezen, maar ik kook er bijna nooit uit. En misschien zijn het er nog wel meer ook trouwens.
* ik ben een sucker voor (dure) keukenspullen. Ik heb pannen van LeCreuset, een Microplane-rasp, Zwilling messen, een Magimix keukenmachine, een Dualit handmixer, een Smeg koelkast, een Nespresso apparaat en ik droom van een compleet Iittala servies. En dan heb ik ook nog een kersen-ontpitter, een appel-partjes-snijder, een koekenpannetje in de vorm van een bloem, een berg koekjesvormen en een pureeknijper. En een heleboel bakvormen.
* ik gebruik (in deze tijd van het jaar) elke week de droger
* voor onze kindjes gebruiken we wegwerpluiers. Wel de meest verantwoorde variant geloof ik, maar toch
* ik rijd graag auto. En nog (te) hard ook
* ik gebruik haarlak
* behalve de kookboeken, heb ik ook nog heel veel andere boeken. Misschien wel vijfhonderd. Misschien nog wel meer. En ik heb ze ook nog op kleur gesorteerd staan.
* ik kijk graag tv
* ik sport niet
* ik heb abonnementen op drie tijdschriften.
* ik heb een smartphone. Sterker nog, dit is mijn tweede al. En ik speel er spelletjes op. Oóóóóh....!
* ik speel mee met de PostcodeLoterij. En nou vooruit, ook nog met de Staatsloterij.
* ik vind de Ikea leuk. En als we daar zijn, dan eten we er ook nog.
* ik doe bijna nooit iets in de tuin. Alleen zitten, in de zomer, met een boekje. Dat kan je dan ook goed zien, aan de tuin.


Zo. Nou. Dat is het dan. Nou weten jullie het...it's out in the open!
Kan nog wel even doorgaan hoor, maar ik kan ook heus wel een positief lijstje maken, dat komt dan nog wel eens. Maar dan nu dus kiezen. Wat ga ik anders doen? En wat houdt dat dan in? Oei, dat wordt nog lastig. Misschien maar eens kijken wat het meeste oplevert.

Ga ik  nou eens lekker een blikkie open trekken. En een boek lezen. En een eitje bakken in mijn bloemen-koekenpan...
Dag!

Home Sweet Home 49 - De badkamer

Hier dan eindelijk wat plaatjes van de -niet meer zo héél- nieuwe badkamer. Ik heb hem vandaag weer eens goed gepoetst namelijk, en het zou toch zonde zijn dat niet vast te leggen.

              boven de wc, normaal staan hier ook nog -heel verantwoord- flink wat wc rollen enzo                                  

was een werk joh, ál die kleine tegeltjes...

door de glazen wand

de andere handdoeken (geel, roze en een donkerrode) liggen even op de overloop

spiegelbeeld

is ruim genoeg hoor!

Na het nemen van de foto's zijn uiteraard de wc-rollen, de natte handdoeken, het badkleedje, het babybadje en alle verschillende flessen douchespul en shampoo enzo direct weer teruggezet, maar voor even was het wel lekker zo. We zijn er al helemaal aan gewend, en zijn al weer vergeten hoe het eerst was en hoe lang het duurde voor het klaar was.
Ik ga me nu storten op de slaapkamer!

Ga je mee?

Kleine Puck had al eerder het boek De Gele Ballon van Charlotte Dematons. Hij kiest het graag als voorleesboek als hij moet gaan slapen, en dan kan hij opeens de ballonnen (die hij normaal heel snel ziet) niet meer vinden. Dan duurt het soms zo maar een half uur, slimmerd!
In de kringloopwinkel vond ik een als nieuw exemplaar van Ga je mee? voor tachtig cent. Tachtig cent! We zijn er samen blij mee.

Wat is dit? en dat? Wat is dit nou? En die? En dat?

soms is het moeilijk te geloven dat hij pas twee is, het gaat zo snel opeens!

leve De Zorg

Het lijkt wel alsof het steeds normaler wordt om kritiek te leveren op de zorg. U weet wel, De Zorg, waar we met zijn allen Zorgpremie voor betalen. Ik heb al een tijd lang nogal wat te maken met De Zorg in verschillende vormen, en ik kan niet zo erg goed tegen die kritiek. Misschien heb ik geluk gehad, misschien ben ik naïef, mogelijk heb ik een blinde vlek. Maar ik ga toch eens even wat positieve verhalen opschrijven over De Zorg. Ha!

Ten eerste werk ik al elf jaar in de zorg voor mensen met een handicap. Mijn jongens zijn niet de makkelijkste, en dan zitten we ook nog eens in een slechte buurt. Mijn collega's en ik draaien een 24-uurs voorziening, wat betekent dat we dus ook 's avonds, 's nachts en in het weekend werken. En we verdienen bepaald geen reuze salaris, maar zonder uitzondering zijn we betrokken bij onze cliënten. Gaan we mee naar rechtbank, psychiatrisch ziekenhuis en SoZaWe. Begeleiden we stellen die een kindje krijgen, ook al vinden we dat eigenlijk helemaal niet goed.
Via die stellen kom ik nogal eens in contact met Jeugdzorg. Als er ergens op gescholden wordt is het Jeugdzorg wel!
Ik heb er in de loop van de tijd alleen maar mensen leren kennen die vreselijk moeilijke keuzes moeten maken, die zich zéér bewust zijn van de verantwoordelijkheid die ze hebben, die soms niet kunnen slapen van de dingen die ze zien, en die soms in hun eentje voor dertig gezinnen voogd moeten zijn. En die zich bij elke verjaardag moeten verontschuldigen voor het werk dat ze doen.
Ik kan alleen maar blij zijn dat er mensen meekijken, en die kunnen ingrijpen als het nodig is. Zoals bij het jongetje dat zo werd verwaarloosd door zijn moeder, mijn cliënte. Ze wílde wel, maar kon het niet. Hij is nu gelukkig in een pleeggezin, en zij bezoekt hem regelmatig. En dat is niet ideaal. Maar beter dan dit wordt het niet.

Zo ook het consultatiebureau. Ook wel bekend als consternatie-bureau. Ik ben blije moeder van twee kinderen, die zich als baby allebei voorbeeldig gedroegen. Nou ja, de tweede is net vijf weken, dus wie weet wat er nog komt, maar Kleine Puck was erg makkelijk en vooralsnog zijn zusje ook.
Ik ga trouw naar de afspraken op het CB, en vind dat ook prettig. Nooit een méér ontspannen mens ontmoet dan Marjolein van het CB. Op alle vragen die ik als nieuwbakken moeder had kreeg ik antwoord, ze maakte zich nooit druk, stelde me gerust en vond niets gek. Nu Klein Meisje er is gaat het weer precies zo. Poept ze niet elke dag? Geen probleem. Is ze langer dan gemiddeld? Hartstikke goed! Krijgt ze opeens rooie vlekjes? Niks aan de hand, maak je geen zorgen. En ze heeft altijd gelijk, blijkt achteraf. Ik hoor het van de andere moeders hier in de buurt ook. Kennelijk is dus niet elk consultatiebureau het zelfde. Maar als hulpverlener ben ik blij dat zij meekijken met ouders. En als ouder ook.

In de afgelopen vijf jaar ben ik onder andere behandeld in een revalidatiecentrum. Zonder uitzondering was iedereen even aardig en meelevend. Mijn moeder is bijna vier jaar ziek geweest en lag vaak en langdurig in het ziekenhuis. Al het personeel was lief, geen moeite was ze te veel. Ik heb vier miskramen gehad en ben door verschillende verloskundigen geholpen. Ik mocht dag en nacht bellen, en als ik dat niet deed belden ze mij om te vragen hoe het ging. Bij de zwangerschappen van Kleine Puck en Klein Meisje was ik onder behandeling van een gynaecoloog. Als Klein Meisje een jongen was geweest, had ik de man vernoemd. Zó'n lieve man, altijd attent, rustig, meelevend. Ik kreeg bij elke controle een echo, hij stond altijd klaar met zakdoeken (ik ben niet zo goed in echo's, moet altijd huilen als het goed blijkt te zijn) en nam elke vraag serieus.
Mijn tandarts is een lieverd, mijn huisarts ook. Toen ik tijdens de zwangerschap van Klein Meisje een glucose-dagcurve moest hebben en dus vier keer moest bloedprikken op één dag, gaf hij me zonder mankeren en op eigen initiatief een apparaatje en stripjes mee, en kon ik gewoon thuis, zelf prikken. Scheelde me vier keer heen en weer naar het ziekenhuis.

En nu zou ik het zo fijn vinden als iedereen begreep (of eigenlijk vooral degene die me zo'n grote mond gaf vorige week) dat in De Zorg werken best zwaar is. En een hele verantwoordelijkheid. En dat ik het zo gek vind dat iedereen wél goede zorg wil (of vind dat hij of zij er recht op heeft), maar het niet te veel mag kosten. En wel graag op de voorwaarden van de patiënt. En dat het steeds moeilijker wordt om goed opgeleid personeel te vinden, maar er wel geklaagd wordt over te weinig handen aan het bed of te weinig mensen op de vloer. En ik vind ook dat mijn directeur niet zo heel veel hoeft te verdienen, maar ja, als hij in het bedrijfsleven twee of drie keer zo veel kan krijgen...


Dan maar een ieniemini filmpje van ons Kleine Meisje. Volgende keer weer een logje over leuke dingen. Nou dag!