Morse

nou zeg. Mensen mensen, het leek hier wel een aflevering van Inspector Morse vanavond. Ik zit namelijk weer op mijn werk, helemaal mijn ding te doen. Het beloofde een rustige avond te worden, en ik was net boodschappen gaan doen omdat de cliënt met wie ik zou eten, niet op was komen dagen. Dus ik zat op kantoor, met een kaarsje aan, een rustig muziekje op, salade met biefstuk te eten en ondertussen de cryptogram van de krant te doen (zie je het voor je? He-le-maal Morse!).

Komt er om acht uur een cliënt vragen of ik koffie heb. Tuurlijk jongen. En toen begon de ellende. Het was eerst best leuk en gezellig. Er kwam nog iemand bij, en nog iemand. En toen ging de telefoon. Een andere cliënt, een cliënte, woont hier één straat verderop. En ze meldde even dat al de hele dag een verdacht autootje bij haar in de straat stond, met twee mannen er in. Die niks deden. En wat ik daar nu van vond. Ik heb haar maar geadviseerd de politie te bellen. Ze heeft daarna nog zo'n zeven keer terug gebeld (ja hee, daar zit ik voor hè), in de loop van de avond werd me duidelijk dat in het autootje twee agenten in burger zaten. En toen zagen we ineens wel een hoop politie buiten. Zelfs drie agenten op de fiets, die semi-casual tegen een boom stonden geleund! Het werd nu wel spannend.

Inmiddels zat ik met mijn cliënten voor het raam, te hopen op actie. En toen kwam er nog een cliënt die graag zijn medicijnen wilde hebben. En toen bleek ik mijn sleutels in het kantoor te hebben laten liggen. En de deur achter me te hebben dichtgetrokken. Toen werd het pas echt spannend.

Een cliënt gooide zijn oude kennis in de strijd en probeerde met een bankpas de deur open te maken. Een andere probeerde om via het balkon, buitenom te gaan. Helaas bleek de deur van het balkon op de knip, en zaten er dubbele ramen in de deur. Dus maar niet ingetikt.

De moderne tijd! Ik bleek van bijna niemand het telefoonnummer uit mijn hoofd te kennen. En mijn ouders hebben het telefoonboek voor me nagepluist (dat nummer kan ik dromen), maar blijkbaar staan daar alleen nog oude mensen in, en wij dan. En mijn manager. Die ik dus om half elf thuis gebeld heb. Gelukkig had hij het nummer van een collega in de buurt, en mocht ik om elf uur 's avonds, zonder jas of vest, zonder mobiel, helemaal alleen in het donker door de slechtste buurt van de provincie.

Natuurlijk beeldde ik me in dat ik dat allemaal heel gewoon vond (Morse! Morse!) maar ondertussen vond ik het toch wel spannend. Binnen twintig minuten was ik terug, en bleek ik alle actie in de straat verderop te hebben gemist. De politie had een inval gedaan en mijn cliënten zaten ingespannen te kijken vanaf het balkon. En nu is iedereen weer naar zijn eigen huis, de medicijnen zijn uitgedeeld en ik ga even opruimen en bijkomen. Met een muziekje. En een biertje. O nee, dat mag niet onder werktijd. Nou ja.

Truste!

edit: mocht u vinden dat er toch wat weinig doden zijn gevallen in dit verhaal, kan ik u nog meedelen dat ik, eenmaal in de slaapkamer, met zo'n soort op batterijen werkend tennisracket 17 (zeventien!) muggen heb doodgeslagen. Die dan even bleven plakken aan die ruitjes, hevig knetterden en er dan afvielen, bij voorkeur in het bed of op mijn tas. De vloer is inmiddels bezaaid met muggenlijken. Blijkbaar doen niet al mijn collega's het zo: op de vorige maand witgeschilderde muren zitten nu zo'n twintig bloedvlegen en hier en daar kleeft er nog een pootje.