licht uit

vanavond gaat in mijn hoofd het licht even uit.
Ik moest werken de hele dag, en werkte met de wetenschap dat mijn ouders vandaag de uitslag zouden krijgen van de CT-scan van vorige week. Dat is al twee jaar zo: chemo en CT-scans, je zou er bijna aan wennen.
Maar nu is het echt helemaal niet goed. Heeft mijn moeder het nog twee jaar van zich af kunnen houden, lijkt de ziekte het nu te winnen.
Door de telefoon zei ze dat ze hoopte dat ze nog bij de verjaardag van N. kan zijn. Hij wordt begin augustus 1 jaar. Dat is nog geen drie maanden.
Ik hoop natuurlijk dat ze het mis heeft, dat ze hem ook heus nog wel 16 ziet worden, of dan tenminste 5, en dat er nog een broertje of zusje komt en dat ze die ook nog zal zien, en dat ze gewoon alsnog beter wordt en de eerste mens die de 130 haalt. Ik zet N. op mijn schoot en huil. Hij schatert, heeft gelukkig geen idee. J. is er vanavond niet, die is op cursus. Ik denk dat ik N. maar de hele avond heel dicht bij me op schoot hou.