maandag 28 februari 2011

ziek

Gisteren overdag gewerkt, J. was thuis met koortsige N. . Ik vond ze samen op de bank, lege flessen op tafel (een baby-melk fles en een Perrier-water fles), de een met rooie wangen en de ander met de afstandsbediening, samen keken ze naar tekenfilmpjes op tv. Zo hoort dat namelijk als je ziek bent.
Rond half negen hebben we N. in bed gelegd, hij sliep tot één uur. Toen werd hij hard huilend wakker en had hij 39,4 graden koorts. Na een halve nacht met paracetamol, water drinken uit zijn fles, schone luiers en rompers, met hem op de arm rondjes lopen en wiegen op de schommelstoel zijn we rond half vijf in ons bed met zijn drieën in slaap gevallen. Helaas moest J. er om zes uur uit...jammer!

Vanmorgen toch maar langs de dokter. Alles schoon; oortjes, neus, longen. Waarschijnlijk een griepje of de zesde ziekte. (Ik vind dat altijd wat mysterieus klinken, die vijfde en zesde ziekte. Heb het net maar even opgezocht.) Advies: genoeg laten drinken, eventueel paracetamol. Bij veranderingen of hoge koorts weer langskomen. O, en nog in geen velden of wegen een tand te bekennen.

En nu slaapt hij lekker in zijn box. Met een wit smoeltje en rode ogen. En ik moet er even van bijkomen, de zesde ziekte. Blijkbaar krijgt hij daar ook nog vlekjes van. We wachten af, en ik ga ook nog proberen even wat slaap in te halen.


Hier de eerste foto ooit die ikzelf van hem nam. Een dag oud was hij toen.

zondag 27 februari 2011

koorts

stand vanmorgen: 38,3. Wel goed geslapen. Ik hoop er het beste van, ik ga werken.

zaterdag 26 februari 2011

ocherm

Kwamen we thuis na het gesprek van vanmiddag waar hij heel lief doorheen geslapen had, begon N. een beetje te jengelen. Naarmate de dag vorderde, werd het jengelen echt huilen. En rond vijf uur huilde hij echt erg. En N. huilt nooit zo erg. Hij heeft nu wel een kwartier heel hard geschreeuwd, en voor een jongetje dat zelden echt huilt, vonden wij dat toch wel lang. Hij was ook erg warm en had een rood oogje. Voor de zekerheid even de thermometer erbij: 38,6. Arm lief menneke. Na een kattenwasje, een zetpilletje en een schone pyjama dronk hij gelukkig wel zijn fles bijna helemaal leeg. J. brengt hem nu naar bed. Ik hoop maar dat hij slaapt, en hij morgen weer beter is. Misschien komen nu die tandjes dan toch?

Realiseer me nu wel hoeveel we hebben geboft tot nu toe: zes en een halve maand en nooit ziek geweest, alleen een keer verkouden en een keer wat verhoging, maar toen had hij prikjes gehad. Hoe vreselijk moet het zijn als je kind echt ziek is?

Ga nu maar op de bank heel dankbaar zitten wezen, en hopen dat hij lekker slaapt.

even bijkomen


Nou nou, ik maak wat mee tegenwoordig! Was ik tot gisterenmiddag drie uur deze week toch vooral huisvrouw-en-moeder, ben ik sindsdien ernstig verbaal mishandeld, heb ik de politie over de vloer gehad, ben ik tot half twee 's nachts bezig geweest met rapporteren, heb ik me gedoucht met shampoo, heb ik gestolen, heb ik met gevaar voor eigen leven het stadse verkeer getrotseerd om toch vooral de bus niet te missen (die ik overigens wel miste), vond ik een verloren gewaand stukje kindertijd terug en werd mijn droom aan stukken geslagen. Dus.

De uitgebreide samenvatting:
Ik werk in de zorg. Met jong-volwassenen met een eh...uitdaging. En sociaal-psychiatrische problematiek. En dat is erg leuk, en erg intensief. Dan zitten we ook nog in een van de slechtste wijken van de stad, en dat helpt niet. Dus gisteravond kreeg een klant van mij een conflict met een buurtbewoner. En dat ging er verbaal hard aan toe, gelukkig stond klant op het balkon en buurtbewoner buiten. Toen ik me er mee bemoeide werd mij duidelijk gemaakt dat dat niet gewenst was. Nou kan me dat niet erg veel schelen, maar toen het fysiek uit de hand dreigde te lopen (klant was bijna over het balkon geklommen) heb ik toch 112 maar gebeld. Dat allemaal verder netjes afgehandeld.
En toen kwam ik erachter dat ik mijn toilettas die altijd in mijn eigen kastje staat, blijkbaar mee naar huis had genomen. Dus lagen er wel een pyjama, een geurkaarsje, een doos zoogcompressen (altijd handig) en thee in mijn kastje, maar verder niets. Vanmorgen heb ik me toen maar gedoucht met de fles shampoo die al héél lang in de douche staat (waarschijnlijk ooit vergeten door een collega die inmiddels niet meer bij ons werkt) en heb ik de deo van een collega gebruikt die ze in haar -altijd openstaande- kastje bewaard. Had er ook douchespul ingezeten dan had ik dat waarschijnlijk ook gebruikt, maar dat was niet zo. En van haar tandenborstel ben ik maar afgebleven.

Toen bleek mijn collega te laat, moest ik me dus héél erg haasten voor de bus, had ik toen dus 25 minuten over omdat ik op de volgende bus moest wachten en plaste ik bijna in mijn broek omdat ik op het werk niet meer naar de wc wilde gaan, omdat ik de bus wilde halen.

Eenmaal thuis bleek gelukkig het cd-tje met dezelfde sprookjes als die ik vroeger op cassettebandjes had, binnen te zijn. Leve Marktplaats! Ik heb ze nog niet kunnen luisteren, want we moesten naar de hypotheker. En daar bleek helaas dat we met een flinke restschuld blijven zitten als we het huis nu gaan verkopen. Leve de krediet-crisis. Leve Helen die zo nodig wil verhuizen terwijl ze hier nog geen vier jaar woont. Leve de schimmige hypotheken.

Dus nu halen we het huis maar weer uit de verkoop. Waarschijnlijk. En ga ik vanmiddag eerst maar eens orde scheppen in onze administratieve chaos. Heb nieuwe ordners gekocht, nieuwe verse tabbladen, er staat een doos bij de tafel voor het oude papier. J. doet boodschappen, N. slaapt. En ik zet mijn nieuwe cd-tje op en ga er maar aan proberen te wennen dat we hier nog wel even zitten.
En eigenlijk vind ik dat nu niet eens zo erg. Kan de rust hier in de polder nu wel waarderen.

vrijdag 25 februari 2011

masaru vs. mary



Omdat we morgen een gesprek hebben over onze hypotheek, leek het me niet onverstandig om vast alle administratie die mogelijk nodig is bij zo'n gesprek klaar te leggen. Ik moet vanavond en vannacht werken, als ik dan morgen thuis kom hoeven we alleen dat stapeltje te pakken en te vertrekken. Toen dacht ik de lade waar alle losse papieren inzitten ook maar meteen op te ruimen. En toen de lade daaronder ook maar. Daar zitten Heel Veel dvd's in (het zijn grote laden, lades, hoe heet het) en die kunnen maar vast opgeruimd zijn voor als er (ooit) kijkers komen. Ik had nog zo'n handige verhuisdoos staan, daar konden dan mooi die dvd's in. Alleen bleek er al allerlei spul in die doos te zitten. Dus die ook maar leeggemaakt. Dvd's er in gedaan.
Toen viel me op dat J. en ik toch wel een héél verschillende smaak hebben. Hij houdt van schimmige horror, ik moet daar om lachen of erger me mateloos. Ik heb een zwak voor oude kinderseries (hé hallo Nils Holgersson! En Pippi! En Michiel van de Hazelhoeve!) terwijl J. daar heel moe van wordt. Hij is dol op arthouse/manga/ studio Ghibli films, ik word na een half uurtje gek van het onverstaanbare Japans en de grote ogen. Gelukkig houden we allebei ook van oude filmklassiekers, en van (wat vrienden noemen) rare films. (Nou dacht ik alleen wel...als hij nou van horror houdt, en ik van kinderfilms, wat zegt dat dan over onze relatie? Maar goed, dat is weer een ander verhaal.)

Nu zit ik op de grond in de woonkamer, N. ligt te kletsen in de box. De verhuisdoos zit vol met dvd's en er liggen welgeteld elf (11!) stapels met Heel Belangrijke papieren om me heen. De droger is klaar, dus die moet worden uitgeruimd. Ik moet nog eten en douchen voor ik weg kan. De eettafel ligt vol met schone was en nóg meer papieren, en ik heb al drie afleveringen van Shaun het Schaap op dvd gezien. Misschien moet ik maar gewoon al die papieren terug in de la gooien, de was even snel opvouwen en dan snel onder de douche. En dan trots constateren dat ik wel alle dvd's heb opgeruimd vandaag. Ben benieuwd hoe het gesprek loopt morgen.

woensdag 23 februari 2011

nou ja zeg!


zo erg is het nog niet, maar er wordt aan gewerkt

raindrops on roses

vandaag een beetje mwâh. Niet naar, niet enorm vrolijk, gewoon mwâh. Niet dat je zegt een algeheel gevoel van blèh, zo erg is het niet, maar ook niet joeperdepoepie. Beetje saai weer, beetje buikpijn. Beetje was doen, beetje stofzuigen. Beetje spelen met N. die ook wat hangerig is. Beetje administratie uitzoeken want zaterdag naar de hypotheek-man (jazeker).
Volgens Oprah helpt het als je dan stilstaat bij de dingen waar je dankbaar voor bent, of waar je gewoon blij van wordt. Kijken of het helpt.









Okee...blijkbaar word ik blij van man, kind, eten, films en de poezen. Er zijn vast nog veel meer dingen te bedenken, maar daar heb ik even geen tijd meer voor, ik moet met mijn hervonden energie de was gaan doen! Stofzuigen! De administratie! En nog véél belangrijker; N. in bad doen! En dan lekker de hele dag samen spelen!
Het helpt dus wel. Jullie nog tips?

maandag 21 februari 2011

note to self


zorg dat er altijd reserveluiers in huis zijn. Desnoods verstopt onderin een kast. En als er nieuwe luiers gekocht zijn: niet meer achterin de auto laten liggen en J. met auto én luiers naar zijn werk laten vertrekken. En ook niet meer de luiers uit de luiertas gebruiken als N. best wel even snel beneden verschoond kan worden. Want dan krijg je dus dit: een bloot beweeglijk jongetje, gehannes met hydrofiel-doeken (aha! dus dáárom moet je die kopen volgens alle voor-de-bevalling-lijstjes!), bijna een gewond bloot jongetje door onder in een lade gevonden veiligheidsspeld, uiteindelijk dan maar zonder speld en gewoon een zwembroekje over de hydrofieldoek, gaat ook best. Alleen kan N. nu zijn beentjes niet meer bij elkaar doen. Hoop dat G. gauw komt, ze zou luiers meenemen.

zondag 20 februari 2011

verwondering

Een rare inleiding...niet dat ik literaire aspiraties heb, maar ik wilde eigenlijk iets schrijven over Pablo Pineda die ik net op de televisie zag, over de verwondering die het bij me opriep, maar eerst moet er even iets anders uit.

Ik keek vandaag iets terug dat ik een tijdje geleden had opgenomen. In het mee opgenomen reclameblok kwam een commercial voorbij die ik alweer vergeten was. Het gaat om m.aandverband, toch al een product waarvoor het blijkbaar niet makkelijk is om reclame te maken (have a háppy period!). In het betreffende spotje loopt een mevrouw door zomerse straten en de fonteinen, de regen en het water dat uit tuinslangen komt, buigen allemaal af. Blijkbaar is dat verband waterafstotend, en dat lijkt me heel prettig als je buiten loopt in je gezellige zomerjurkje en het gaat onverwacht regenen, maar het is toch juist de bedoeling dat dat spul absorbeert? Daar gáát je jurkje! Maar je haar blijft dan wel weer goed zitten.
Ja, dat vind ik dus een bijzonder stomme reclame.

Maar goed. Pablo Pineda. Ik heb de film waar hij in speelt (Yo Tambien) nog niet gezien. Maar wat bijzonder om iemand die het syndroom van Down heeft, een gesprek te zien voeren over 'volwassen' onderwerpen. In het spaans. Is niet zo gek, hij ís spaans, maar dat maakte het nog bijzonderder. Hij heeft opvoedingspsychologie gestudeerd en wil daar ook in verder. Ben er helemaal van onder de indruk.


taart


als je vandaag maar één ding doet, nou vooruit, twee dingen, laat dan een ervan het bakken van deze taart zijn. Dat andere ding is dan natuurlijk het opeten er van.
Ik ga weer even liggen....-burp- ...
Met dank aan K. en Albert Heijn.

Witte chocoladetaart

Ingrediënten

  • 200 g bloem
  • 50 g witte basterdsuiker
  • 1 zakje vanillesuiker
  • 75 g koude roomboter, in blokjes + extra om in te vetten
  • 1 biologische citroen
  • 4 eieren
  • 1 pak gedroogde linzen of -bonen (steunvulling, 500 g)
  • 4 x 100 g witte chocolade
  • 4 x 125 g crème fraîche
  • 2 eetlepels poedersuiker

Materialen

  • aluminiumfolie, bakpapier, springvorm (doorsnede 28 cm), vershoudfolie

Zeef de bloem en een mespunt zout boven een kom. Meng de basterd- en de vanillesuiker erdoor. Voeg de boter toe en kneed met koele handen tot kruimels. Rasp de gele schil van de citroen. Voeg 1 ei en het citroenrasp toe en kneed snel tot een soepel deeg. Is het deeg te droog, voeg dan wat ijskoud water toe. Vorm er een bal van, dek af met vershoudfolie en leg minstens 30 min. in de koelkast.
Bedek de bodem van de springvorm met bakpapier en vet de randen in met boter. Bestuif het werkblad met bloem en rol het deeg uit tot een lap met een diameter van ca. 32 cm. Bekleed er de springvorm mee. Prik met een vork gaatjes in de bodem. Zet de vorm weer minstens 30 min. in de koelkast.

Verwarm de oven voor op 200 °C. Bedek de taartbodem met aluminiumfolie en strooi de bonen of linzen op de aluminiumfolie. Bak de bodem 10 min. in het midden van de oven. Neem de vorm uit de oven, verwijder de bonen en de folie en bak de bodem nog 5 min. zonder vulling. Verlaag, nadat de bodem gebakken is, de temperatuur van de oven naar 180 °C.

Hak 300 g chocolade in kleine stukjes en doe deze in een steelpan. Hang de steelpan in een iets grotere pan met bijna kokend water en laat de chocolade smelten (au bain-marie). Doe de gesmolten chocolade in een mengkom en voeg de crème fraîche toe. Voeg 1 voor 1 de resterende eieren toe. Schep het mengsel in de bodem en bak de taart 25 min. in het midden van de oven. De vulling hoeft niet helemaal stevig te zijn en mag in het midden nog wat lobbig zijn. Laat afkoelen. Smelt de rest van de chocolade au bain-marie (het moet goed vloeibaar worden) en bestrijk de taart snel met een dun laagje chocolade. Bestrooi met poedersuiker. Serveer koud.

donderdag 17 februari 2011

de post

allereerst nog mijn welgemeende excuses voor mijn vrolijke logje van eergisteren. Maar als je niet op je eigen blog mag zeuren, waar dan wel? Hoe dan ook, vandaag is een fijne dag. N. kijkt graag naar Pieter Post, of nou, ik zet hem wel eens voor de televisie en als Pieter en zijn vriendjes dan opstaan, dan lacht hij geregeld. Inmiddels ken ik het intro-liedje (klik) uit mijn hoofd, en betrapte ik mezelf er meermalen op dat ik zong "en als je hoort De Póhóóst, kijk dan op de mat..."

Dus dat deed ik toen maar. En moet je nou eens kijken wat een fijne dingen er op de mat lagen!
Dank je wel Pieter! En de webshop van Dille en Kamille. En de Nespresso-club. En Marktplaats.

O, en voor uw informatie... dat zijn dus een tissue-doos, koffiecapsules, een dvd-box, een fijn etuitje, een kookboeken-standaard, een hart met vogelzaadjes voor buiten en dat enge ding links bovenin is een kersen-ontpitter. Of olijven ontpitter, daar wil ik vanaf zijn.

woensdag 16 februari 2011

theater is zeg maar echt mijn ding



vanavond ging ik naar Paulien Cornelisse. Het was niet helemaal gepland, ik kreeg even geleden een mailtje van het theater dat er nog een paar kaarten waren, en daar K. het al eens gehad had over het cabaret van Paulien, en dat ze daar wel eens naar toe wilde, dat ik dacht van, nou, misschien is dan nu het moment aangebroken dat we daar naar toe moeten gaan, en J. wilde wel thuisblijven, ja want je kan natuurlijk geen oppassen zeggen als het je eigen kind is, ik vind het altijd heel stom als mensen dat doen, het zijn trouwens vaker moeders die dat zeggen dan vaders geloof ik, of zeggen die dan babysitten?, vind ik ook stom trouwens, wie gaat er nou op een baby zitten, maar goed, cabaret dus, en dat ik daar een mailtje over kreeg omdat ik op de mailinglijst van het theater sta, het is trouwens het theater in mijn eigen dorp, dus niet waar we nu wonen maar waar ik eigenlijk vandaan kom, en dat is toch wel erg fijn, dat je daar dan weer even komt, maar goed, even weer on topic, nou eh... o ja, Paulien. Nou, was leuk. Erg leuk ja. Als u de mogelijkheid krijgt: gaan.

dappere plantjes






Met N. in de kinderwagen al héél vroeg naar buiten omdat het kattenvoer op was. Op naar de winkel, gelukkig scheen de zon al. Onderweg zagen we zo maar dat het echt-echt-echt bijna lente is. Dat was maar goed ook, want de katten waren zo aan het zeuren

(denk )

dat ik N. met zijn pyjama nog aan in de wandelwagen heb getild, dekentje erover en toen maar naar buiten. Het was niet zo koud, maar heb hem toch ook nog maar een muts opgedaan. Het kind heeft de hele weg geslapen, dat kwam natuurlijk door die pyjama.
Nou ja...maak er een mooie dag van!

maandag 14 februari 2011

Vrolijke Valentijsdag


Ik waarschuw maar vast; dit is geen leuk verhaal. Misschien eindigt het goed, dat weet ik nog niet. Daar kom ik vast tijdens het tikken nog wel achter.
Vandaag was een productief dagje, ik heb toch zeker driekwart van mijn lijstje kunnen afstrepen en het plan is dat ik vanavond ook de laatste dingen nog even doe. Om dan met een voldaan gevoel op de bank te ploffen om te gaan kijken naar het programma dat ik maar had opgenomen afgelopen zaterdag, omdat het zo laat kwam (het is dit).

Het huis is vandaag op Funda gezet door de makelaar. Ik voelde me daar al een beetje vreemd bij; enerzijds fijn want ik wilde dit toch per sé?, anderzijds ook weemoedig. Vanuit dit huis zijn we getrouwd, we zijn er vol vertrouwen begonnen aan ons gezin. Dat ging niet helemaal van een leien dakje, maar uiteindelijk is N. er gemaakt (ha!) en het is zijn eerste thuis. Zijn kamertje hebben we met liefde en vol verwachting ingericht. We hebben een bijkeuken, heerlijk luxe! We hebben vier (4!) slaapkamers. We hebben aardige buren. J. vindt het hier fijn. We hebben de vraagprijs aan de hoge kant gekozen, zodat we waarschijnlijk niet héél snel kopers hebben.
Tot nu toe alles okee.

Ging ik net maar even op de fiets naar de winkel. J. kwam balend thuis; een deel van het werk dat hij de laatste maanden heeft gedaan is spoorloos verdwenen. Nu is er kans dat het project niet op tijd af is, en het is gewoon sowieso heel erg niet leuk. Dus hij had even geen zin om de grote boodschappen te halen met de auto, en ik was blij even naar buiten te kunnen. Eenmaal bij de supermarkt (niet mijn favoriet Appie, dat moge duidelijk zijn) hadden ze geen kikkererwten. Die hadden ze gewoon niet. En ook geen linzen. Ik wilde dit (klik) maken, maar dan in een vega-versie. En in dit hele dorp geen kikkererwt of linze te krijgen. Uiteindelijk heb ik de hand weten te leggen op het enige pakje biologisch vlees in de verre omtrek, en eten we nu dus Indiaas met varkensfilet lapjes. Ook wel lekker. Het werd net een beetje donker buiten, ik vind het dorp niet gezellig, het winkelpersoneel was niet aardig, het stuur van mijn fiets zit los. En nu hadden ze ook geen linzen. Wat een oord is dit... het slaat nergens op, dat weet ik heus wel. Maar ik heb even gesnikt op de fiets.

Maar...het huis staat op Funda. Dat betekent, al duurt het drie jaar, dat het ooit verkocht gaat worden. Ik weet nog niet waar we heen gaan, maar ik neem J. en N. mee. En dan is een klein huisje, zonder bijkeuken en met maar twee slaapkamers desnoods ook goed, als zij er maar zijn. En ik hier weg kan.

zaterdag 12 februari 2011

tipsy


wat een rare dag is het vandaag. Vanmorgen naar Hilversum (later meer) met man en kind in de auto. Dat was overigens wel na een nacht waarin N. elk uur gezellig ging liggen zingen, waardoor ik zes keer uit bed moest om hem een speen in zijn mond te stoppen en hem in slaap moest aaien, en dus niet heel erg uitgerust was. Eenmaal weer thuis was hij zo uit zijn ritme dat hij de hele middag hangerig en huilerig was. J. was ook moe, dus die viel op de bank in slaap. En het internet en de vaste telefoon deden het niet, omdat UPC een storing had. Mijn iPhone deed het ook niet, die maakt gebruik van het thuisnetwerk omdat het bereik hier in de polder beroerd is.

Nu is het kwart voor negen, J. is voor het eerst in lange tijd een avondje naar vrienden. N. ligt in zijn bedje en slaapt. Ik zit op de bank, ik had me verheugd op een rustig avondje met een fijn boek, iets leuks op tv en misschien een lange douche en dan met een zachte warme pyjama aan de baas zijn over de afstandsbediening. Er is iets lekkers in huis, poezen erbij, ik zág het voor me.

Ik zit nu dus met rode konen (niet toegekomen aan avondeten, koffie blijkt op, dan maar vast een glaasje wijn) op de bank. Ik heb maanden niet gedronken, en nu valt dat ene wijntje vrij zwaar. Datgene wat ik op tv wil zien blijkt pas om kwart voor één te komen. De poezen liggen liever op ons bed dan bij mij op de bank. Mijn boek is al uit en ik ben te duf om nog te gaan douchen. Ik moet even niet denken aan toastjes met franse kaas, ik denk dat ik maar naar bed ga. Zucht.

vrijdag 11 februari 2011

raadseltje

de hints:
- de vaatwasser heeft de hele nacht staan draaien
- bij het opendoen van deur bleek het tablet niet te zijn opgelost en de vaat niet schoon
- ik had gisteren twee eiwitten over die ik in een kopje op het aanrecht had gezet maar door het niet rijzende soezen debacle vergeten was
- het kopje met de eiwitten was weg
- het aanrecht was leeg

donderdag 10 februari 2011

note to self

zo snel mogelijk een spuitzak kopen. Soezendeeg laat zich niet goed uitknijpen door een afgeknipt hoekje van een diepvrieszak, en nu zit ik dus met 8 ongare hoopjes soezendeeg en een bak vol koffie-éclair-vulling. Morgen nieuw deeg maken en soezen bakken en vullen met hopelijk niet opgegeten koffie-éclair-vulling.

softie


Gisteren betrapte ik mezelf er op dat ik met weemoed dacht aan wijlen Pim F. . Of weemoed, meer met een vage glimlach. Vreemd, want ik kende de hele man niet, en behalve dat ik wel eens langs de buste (klik) loop die voor hem is neergezet is er weinig reden voor mij om aan hem te denken. Zijn standpunten waren de mijne niet, ik vond hem een vervelende gast in programma's omdat hij verschrikkelijk dramde en eigenlijk was ik een beetje bang voor zijn invloed. En nu is hij er niet meer en dacht ik gisteren zo maar opeens dat het toch wel een leuke man was. Flamboyant, geestig, intelligent.

Met de paus heb ik dat ook. Voor mensen van mijn leeftijd die niet katholiek zijn is De Paus altijd Johannes Paulus de 2e. De huidige paus, PappaRazzi, vind ik (nu) een enge man. Johannes Paulus 2 was aartsconservatief, tegen homoseksualiteit, euthanasie, abortus en anti-conceptie. Nu was hij ook hoofd van de katholieke kerk, dus het was wel vreemd geweest als hij vóór die zaken was geweest, maar toch, u snapt me wel. En nu denk ik wel eens "Aááách...de paus". Dat hij op het laatst zo ziek en oud was, wel waardig maar toch ook zielig.

Ché Guevara. Dank zij één beeld (klik) wereldberoemd bij mensen die geen idee hebben van revoluties of guerrilla. Ik zie pubers in de metro met tassen met Ché er op, en ik vraag me dan af of zij ook zo links zijn, of dat ze het gewoon een leuk plaatje vinden. En dat geeft dan helemaal ook niet, maar ik vind het wel apart.

Margaret Thatcher. Iron Lady, koud, afstandelijk. Hard voor sociaal zwakkeren. En nu denk ik, nou, ze heeft toch vast ook wel goeie dingen gedaan. De vader van Eliza Doolittle in My Fair Lady. Maximá's vader. Wim-Lex' opa.
Is het dat als mensen tragisch overlijden, dat ze dat een soort status geeft? Als je ze ziet afzakken tot het niveau van ons gewone mensen door ziekte of ouderdom? Of ben ik nou gewoon een softie? Ik denk het eigenlijk wel. Maar goed.

dinsdag 8 februari 2011

nooitgenoeg


Poeh, dat was me wat. Vanmiddag een bijeenkomst op het werk met bijna alle collega's. Het bleek maar weer eens dat iedereen de wereld bekijkt met eigen ogen. Dat lijkt een open deur, maar sjonge jonge, zet tien mensen aan tafel die hetzelfde hebben meegemaakt, als je naar hun ervaring vraagt krijg je tien verschillende verhalen. Helaas was niet iedereen er. En helaas zijn er wat harde woorden gevallen, maar hopelijk zitten we nu op het juiste spoor en komt het goed.

Eenmaal thuis zat ik nog vol adrenaline, en dat kwam mooi uit, want J. lag op de bank met een gekwelde blik en een jengelend jongetje. Snel eten gemaakt, beetje opgeruimd, flesje er in en kind naar bed. En toen voorgelezen uit de vandaag bezorgde klassieker. We werden er weer helemaal rustig van!

femke, kom terug! alles is vergeven en vergeten


Net hoorde ik dat PVV en VVD af willen van de verplichte duurzame inkoopcriteria van de overheid. Toen ik zocht naar meer informatie, bleek dat het misschien wat genuanceerder lag. Blijkbaar is er weinig ruimte om te kijken naar alternatieven, en is men bijvoorbeeld verplicht tot het inkopen van zaken die misschien duurzaam geproduceerd zijn, maar wel met een vliegtuig hierheen worden gebracht. Goed...we wachten het af. En ik hoop dat Femke lekker thuis zit met haar kinderen, en ze niet haar krullen uit haar hoofd trekt nu GroenLinks het niet zo goed doet.

Mensen...het wordt lente! Bewijs gevonden in de tuin, dus dan is het zo. Op naar een hopelijk productieve halve werkdag. En even langs mijn moeder die voor de zoveelste chemo op moet vandaag. De zon doet al zijn best, ik hoop er het beste van.

maandag 7 februari 2011

vrouw zoekt boer

En dat je dan bijna 20 minuten rondloopt met je kind op je arm, over zijn rug wrijvend en kloppend. En dat je hem dan nog net niet laat vallen, maar dat je arm wel slaapt.
Dat je tegen hem kletst, hem aanmoedigt, zelfs even aan de voorkant klopt (misschien helpt dat).
En dat je hem dan uiteindelijk in de box legt, en er binnen twee seconden een flinke "buuuuuurp" uitkomt.

Dat dus. Humor. N. moest er zelf erg om lachen!

zondag 6 februari 2011

voor mijn lieve N. die niet wil slapen

avalon

Het eerste boek las ik toen ik een jaar of zeventien was, en dat vond ik toen fantastisch. Sindsdien las ik al Bradley's boeken over Avalon (ze heeft ook nog andere geschreven, maar die vond ik niet zo boeiend). Zo geweldig als de Nevelen (klik) vond ik de rest niet, maar ik werd er toch altijd wel blij van. En nu leeft de schrijfster niet meer, en zijn er toch nog vervolgdelen uitgekomen. Die moest ik natuurlijk ook lezen. Net weer wat minder mooi, maar ik kon het toch niet laten. En nu is er dus weer een, en ga ik lezen. Dus ik ben er even niet. Fijne zondag!


zaterdag 5 februari 2011

de storm


Gisteren was het een stormachtige dag. Zoals het hoort, vooraf gegaan door de stilte. Op het werk was het rustig, J. was thuis met N. en de dag kabbelde voort. Rond vier uur had ik een gesprek met mijn manager en coördinerend begeleider over hoe nu verder. Minder werken? Andere taakverdeling? Ouderschapsverlof? Of misschien maar helemaal stoppen? Na wat tranen van mijn kant en een vurig betoog van de kant van L. (de cb) ging ik uiteindelijk met een pijnlijk hoofd en een warrig gevoel naar buiten. Afgesproken dat we het nog even zo blijven doen zoals nu, dus met vakantiedagen en J. die thuis werkt als dat kan, en we half april gaan evalueren. En mijn taken gaan er anders uitzien. En J. gaat op een vaste dag ouderschapsverlof opnemen. En dan zien we over een maand of twee wel weer verder. Maar ze willen me niet kwijt, dus dat is wel positief.

Bij vrienden K.&R. aangekomen kostte het me nog zeker een uur om weer een beetje normaal te worden. Het was buiten rotweer, N. wilde niet slapen (moest hard huilen) en ik was al weer hevig aan het twijfelen. Moet ik niet toch maar stoppen? N. maar gewoon naar een KDV brengen? Moeten we het huis wel verkopen? En waar moeten we dan heen? En kunnen we dat betalen? En is het niet erg egoïstisch van mij om J. te vragen minder te werken? En om te verhuizen, terwijl hij het zo prettig vindt in ons huis? En zou ik ooit mijn rijbewijs nog halen? Boven, in de donkere slaapkamer van K&R bij het slaaptentje van N. heb ik stiekem nog wat tranen weggeveegd. Het werd later toch nog wel gezellig. En eenmaal thuis bleek de schutting te zijn omgewaaid. De poort van de tuin kon bijna niet open omdat er een berg schutting voor lag. Toen maar even de mouwen opgestroopt en de boel losgeknipt en weggehaald. Ik waaide bijna de tuin uit. J. vond me een sterke geëmancipeerde vrouw. Ha!

donderdag 3 februari 2011

huis

Vandaag kwam de meneer van het dak weer (we noemen hem inmiddels Karlsson (klik)). Niet alles is af, dus morgen komt hij wéér. En de makelaar is geweest, en de fotograaf. En de hulp. Ons huis is nog nooit zo schoon geweest, ook niet toen we het net hadden gekocht. J. en ik waren rond een uur een toeval nabij, de hulp was naar huis (de bovenverdieping was schoon) en we hadden nog anderhalf uur om de rest van het huis toonbaar te maken. Alle laden, kastjes en nog twee lege dozen zijn gevuld met alle losse dingen die we niet op de foto hoefden hebben. J. is met een natte theedoek de vuile kozijnen buiten nog snel gaan afnemen en ik trok kussens recht en legde de design-badspulletjes nog wat meer stylish verantwoord neer. En nu heb ik dus al moeten zoeken naar de televisiegids, pennen, mijn agenda, een speen van N., waxinelichtjes en de oplader van mijn mobiel (die ik heel handig in zo'n leuke wit-met-blauwe dekschaal had gelegd die wél op de foto mocht, maar die we normaal nooit gebruiken). Toen ik mijn agenda uit een kastje viste, viel de rest van de inhoud van het kastje op de grond. Maar goed, verder is het dus schoon en opgeruimd. Fijn hoor. Kwam er net achter dat de badkamerspulletjes door de fotograaf nonchalant op de overloop waren gelegd, want die horen niet op een foto. Maar de kussens lagen dan toch wel mooi recht!


Toen Karlsson, makelaar en fotograaf waren vertrokken waren we zo afgedraaid dat we eerst een half uur wezenloos op de bank hebben gezeten. De eerste stap is gezet, volgende week staat het huis op Funda. En nu moeten we bedenken waar we in hemelsnaam naar toe willen verhuizen.

woensdag 2 februari 2011

lijstjes

de laatste dagen ben ik erg warrig. Ik kom niet goed uit mijn woorden, ben snel afgeleid, voel me af en toe euforisch maar net wat vaker down. Daarom zet ik even wat dingen op een rijtje, misschien helpt het. Op puur willekeurige volgorde.

min
- hier niet willen wonen want ver-schrik-ke-lijk heimwee
- niet weten waar dan wel willen wonen, en daar J. heel ongelukkig mee maken
- toekomst van mijn werk, blijft mijn werkplek bestaan? En kan en wil ik daar dan blijven?
- niet weten of N. thuis kan blijven of dat we hem naar de dagopvang gaan brengen (wil ik niet!
wil ik echt niet!)
- mijn sterke moeder is heel erg ziek en daardoor verdrietig

plus
- J.
- N. die zo heerlijk lachen kan en al drie dagen achter elkaar een hele pot fruithap naar binnen slobberde
- fijn huis (jammer van die locatie...o sorry dat hoorde hierboven dus)
- lijf dat het tot nu toe best aardig vol weet te houden
- het is bijna lente.

werkmannen



Gisteren werd er laat in de middag gebeld; of het uitkwam dat de dakdekker vandaag kwam? Dat kwam uit. En nu is er dus een meneer bezig op het dak van het portaal. Of portaal, ik weet eigenlijk niet hoe het heet, de aanbouw waar de voordeur in zit en die door ons met name wordt gebruikt als opslag voor kinderwagen, boekenkast, kattenkrabpaal en een heleboel jassen. Altijd jammer als er iemand bij de voordeur aanbelt, want de deur kan niet zo maar open. Met het schaamrood op de kaken sta ik dan zogenaamd nonchalant de spullen opzij te duwen, onderwijl ruimte makend voor de deur die naar binnen opengaat.
Maar goed, dat dak dus. En morgen (of vanmiddag) gaat hij ook het dak van de schuur doen. En tussendoor krijgt hij van mij koffie. En het is er weer zo een, zo'n echte. Met vereelte handen en een overall aan. Snap ik heus wel, want om nou met je nette kloffie zo'n dak op te gaan...
Maar ik weet nooit zo goed waar je met zo'n onbekende man (het zijn altijd mannen) over moet praten. Heb ik ook met installatiemonteurs van televisie enzo, met mannen van de verwarming, of met wat voor mensen dan ook die hier in huis iets komen klussen. Ik ken hem niet, hij kent mij niet. Zit op de bank en kijkt wat rond, terwijl ik wanhopig bedenk wat ik nou nog eens kan vragen. Iets over het weer? Zijn werkzaamheden? Of hij nog meer koffie wil? De politieke situatie in Egypte? Tunesië? Zucht.
Het is wel een aardige man, deze. Ik hoop maar dat hij het niet erg vind. Ik zal blij zijn als morgenavond ons huis weer gewoon van ons is, met nieuwe daken op schuur en eh.... portaal.

dinsdag 1 februari 2011

je hebt van die dagen


wat moet er soms toch veel. Vind ik dan. Ik ben nogal van de lijstjes, en J. ook. Ons huis is vergeven van de lijstjes, die regelmatig voor de helft worden overgeschreven op een nieuw lijstje. Niks lekkerder dan het afstrepen van de gedane arbeid, weinig frustrerender aan het einde van de dag dan een maar voor een kwart afgewerkt lijstje. Nu zit ik even uit te puffen op de bank, ondertussen bedenkend wat er ook allemaal nog moet, J. ligt ondersteboven in de keuken iets moeilijks te doen met plinten en de vaatwasser. Hij heeft een week vakantie, want het huis moet op orde vóór de fotograaf aanstaande donderdag de gebreken laat zien waar wij al vier jaar genoeglijk mee leven. Pfff! Straks is het huis zo mooi geworden, wíllen we helemaal niet meer verhuizen! Goed, dat zien we dan wel weer. Nu eerst maar weer hevig aan de slag.


edit: 20:00 uur Keuken zo goed als af, lekker gegeten, kindje in bed. Morgen weer een nieuw lijstje om af te werken!