boze Linus

Mijlpaal: N. deed vandaag voor het eerst iets dat hij echt niet mag. Hij wordt groot!
Na het eten, nog even spelen op het kleed. Hij zette direct koers naar het plankje met cd's waar hij net bij kan. Tot drie keer toe zei ik "Dat mag niet, N.!" en tot drie keer toe tilde ik hem terug naar het kleed. Toen hij de vierde keer giechelend richting cd's tijgerde, zei ik "Niet doen, anders zet mama je nog even in de box!" Het is zeker niet mijn bedoeling om van de box een strafplek te maken, ik hou helemaal niet van straf en de box is juist fijn om rustig te spelen en af en toe een tukje in te doen. Maar hij ging er toch in. En toen...huilen, huilen, huilen. Dikke tranen, hevig snikken. Hij is een beetje verkouden, dus het snot zat overal. Na vijf minuutjes heb ik hem op schoot genomen, maar hij was me toch boos! Draaide zijn hoofdje weg, trappelde met zijn beentjes en bleef maar snikken. Zijn hele koppie was warm en bezweet. Na tien minuten hield hij op. Toen samen naar boven, tandjes gepoetst, pyjamaatje aan. Hij in bed, ik boekje voorlezen. Hij sliep al bij de derde regel. Boos zijn is erg vermoeiend als je nog zo klein bent. Ik heb hem maar een extra dikke kus gegeven. Lief boos jongetje.

Joop

Toen ik mijn opleiding deed moest ik regelmatig nadenken over competenties, kwaliteiten en het kunnen motiveren van mijn keuzes. Ik vond dat niet altijd even leuk, met name dat motiveren niet, maar ik heb er wel van geleerd om na te denken voor ik wat doe. In mijn werk is het ook van belang dat ik kan benoemen waarom ik dingen heb gedaan, dus ik heb er wel wat aan gehad.
Maar die competenties... ik ben zo iemand die altijd de eeuwige tweede is. Een soort Joop Zoetemelk, maar dan in het dagelijks leven. Nu ben ik ook niet ambitieus, ik ben al gelukkig als de mensen om me heen en ik zelf het naar hun zin hebben. Als het maar gezellig is, zoiets. Ik ben nergens echt heel goed in, en dat hoefde ook nooit. Van mezelf dan. Maar ik heb nu iets ontdekt waarin ik wel uitblink: confrontatie vermijdend gedrag.

Ik hou niet van conflicten, en ga die dan ook uit de weg. Lelijke dingen, onaardige mensen, nare zaken: nee bedankt. Ik loop wel een straatje om. Ooit had ik een gesprek met mijn decaan, en die zei toen dat hem was opgevallen dat ik altijd mijn doel wel bereikte, maar zelden via de geplande route. Als er onderweg obstakels waren, dan ging ik daar niet overheen, maar omheen. Of er desnoods onderdoor. Dat had hij goed gezien, en eerlijk gezegd bevalt me dat wel. Nu dan.
Ik heb met mijn moeder afgesproken dat ze deze maand nog niet doodgaat. Volgende maand moet ze terug naar het ziekenhuis, dus tot die tijd is doen we alsof alles nog even normaal is.
Het is vast psychologisch te verklaren, maar daar heb ik lekker geen zin in. Geen ambitie.
Volgens mij is Joop Zoetemelk een heel aardig mens, en heeft hij op wat latere leeftijd nog van alles gewonnen. Dus daar hoop ik dan maar op. En zo niet: ook goed. Als het maar gezellig is.

project 1 lijkt te lukken...

Zou het dan misschien toch gaan lukken? De voorgenomen actie: meer creatief, meer huishouden, meer rust, reinheid en regelmaat? En minder televisie, bankhangen en maar weer brood met soep eten, of sla met komkommer?
Vandaag lijkt het er op, de zon doet erg zijn best en ik heb al twee wassen weggewerkt (inclusief vouwen en in de kast hè!), de administratie van de afgelopen drie weken gedaan, de krant gelezen (in plaats van Nu.nl en dan nog alleen de achterklap-pagina). Vanmorgen een uur in de tuin gewerkt. Kindje ligt in zijn bedje, de woonkamer oogt fris en opgeruimd en ik ben nu muffins aan het bakken. Bosbessenmuffins met een crumble-laagje. En terwijl die bakken, ruim ik de keuken weer op, neem snel een douche en ga ik straks zéér tevreden met mezelf op de bank zitten. Jammer dat ik moet gaan werken, maar het is maar kort, van vier tot tien.

ik lijk wel zestig!

In mijn beleving is zaterdag altijd een bepaald soort dag. Eigenlijk hebben meerdere dagen zo'n eigen karakter, of kleur, of sfeer of hoe je dat ook noemt. Vroeger thuis was zaterdag altijd een leuke dag, mijn vader was dan de hele dag thuis, die werkte door de week gewoon. Stond door de week de radio overdag niet aan, op zaterdag hoorde ik de Dik Voormekaar show en LosVast met Jan Rietman. Het was bij uitstek de dag voor klussen als het snoeien van de heg en het opruimen van de schuur, en toen ik wat groter werd moest ik ook weleens sporten op zaterdag. We aten altijd makkelijk, meestal brood en misschien soep. Door de week alleen bruin brood, maar op zaterdag ook wit! We mochten vaak wat langer opblijven, en er kwam eigenlijk altijd wel iemand langs overdag, een tante ofzo. Ik vond de zaterdag altijd een fijne dag. Een ontspannen, fijne dag.
Inmiddels werk ik al jaren onregelmatig, dus sowieso om het weekeinde. Vandaag kwam ik vanmorgen uit de slaapdienst, en had ik dus de hele verdere dag vrij, vrij om te vieren dat het zaterdag is. J. en N. kwamen me ophalen. We hebben een fietsstoeltje gekocht, dus ik ga lekker fietsen met mijn manneke. Gingen koffiedrinken bij mijn ouders, deden wat boodschappen en kochten twee dikke zaterdagkranten. Eenmaal thuis heb ik even geslapen, gespeeld met N. die inmiddels kan kruipen en al papa's cd's van de plank trok. Bloemen in een vaas gezet, lekkere muziekjes gehoord. En nu op de bank, met koffie en koek, straks een fijne detective op tv. Ik hou van zaterdag.

mijn moeder en mijn kind

Vanmorgen sprak ik mijn moeder. Ik belde haar al vroeg, omdat ik weet dat ze alleen thuis zou zijn. Ik denk dat vandaag wel een goede dag wordt. Het was een fijn gesprek, mijn moeder is nog steeds mijn moeder. Niet echt een patiënt, nog niet!
Gisteren fietste ze nog even twintig kilometer en de gang moet nog geschilderd, dus daar gaan ze mogelijk dit weekeinde mee aan de slag. Na het gesprek, waarin ook heus wel wat tranen vielen, voel ik me beter. Wat nou, twee maanden. We gaan voor minstens, mínstens vier! Want ze is sterk. En ze wil nog zo graag. En wij ook.

Linus ligt in de box. Hij heeft al even geslapen en probeert nu steeds te gaan staan. Ondertussen oefent hij zijn woordjes. Buh-buh-buh.....oewaaahjjeeeeejjjjjj. En opeens 'Poesss" Eigenlijk klonk het meer als pus, maar ik denk heus dat hij poes wil zeggen. En baba. Zou dat papa zijn? Hij lacht wat af en steekt maar weer eens een duplo blok in zijn mond.

Ik hoop dat mijn moeder en mijn kind elkaar nog vaak kunnen zien. En dat hij binnenkort Oma kan zeggen.

En dan gaan we nu weer even over tot de orde van de dag. Gewerkt moet er worden, vanmiddag ga ik de slaapdienst in. Dus eerst maar eens wat huishoudelijks doen, kind in bad, zelf douchen, eten maken enzo. We zijn er nog, het leven gaat door! Op de foto oma en kleinkind, hij was toen een maand of twee.

DWDD

Raar is dat. Dat je een bericht krijgt waardoor de wereld even stilstaat. Gisteravond heb ik me voornamelijk bezig gehouden met nadenken over alle mogelijke situaties die mogelijk nog komen en waar naar alle waarschijnlijkheid mijn moeder niet meer bij zal zijn.
Onze verhuizing. Misschien een tweede kindje. Kerst. Als mijn broer na jaren alleen bellen en internet zijn vriendin in Amerika in het echt zal ontmoeten. Als ik eindelijk mee ga doen aan die quiz op tv. Dat N. voor het eerst naar school gaat.
Tussen al die gedachten door heb ik nogal gehuild. Wat zeg ik, gejánkt heb ik. Misschien ook maar goed. Toen J. thuis kwam was ik weer wat rustiger, en ik heb prima geslapen.
En toen kwamen we vanmorgen buiten, en zag de tuin er nog net zo uit als gisteren. De buurman stak zijn hand op, de postbode ook. Die weten het nog niet.
Na een ochtend bij mijn broer ben ik nu weer thuis. Ik denk na over wat we zullen eten vanavond, en of er nog iets leuks is op televisie. Gek, dat zo snel het leven weer verder gaat. Of zou dat overleven zijn?

De komende weken zullen in het teken staan van duidelijkheid krijgen; gaan ze nog voor de experimentele behandeling? Als ze er al voor in aanmerking komt, wil mijn moeder dat waarschijnlijk niet. Moeten we denken aan weken, maanden? Zullen we nog met zijn allen een paar dagen op vakantie? Wat voor pijn zal ze krijgen? Gaat het zich nog verder uitzaaien? Wat moet er op de kaart? Doen we koffie en cake of iets uitgebreiders?
Ik word er beroerd van en moet er van spugen. We hebben afgesproken dat we proberen 'gewoon' te doen zo lang het nog kan. Niet elke dag uitgebreid stilstaan bij wat geweest is, en wat mogelijk nog komt. Dat willen mijn ouders graag, en ik eigenlijk ook wel. Nog even niet stilstaan, maar doorgaan. Dat doet de wereld tenslotte ook.

licht uit

vanavond gaat in mijn hoofd het licht even uit.
Ik moest werken de hele dag, en werkte met de wetenschap dat mijn ouders vandaag de uitslag zouden krijgen van de CT-scan van vorige week. Dat is al twee jaar zo: chemo en CT-scans, je zou er bijna aan wennen.
Maar nu is het echt helemaal niet goed. Heeft mijn moeder het nog twee jaar van zich af kunnen houden, lijkt de ziekte het nu te winnen.
Door de telefoon zei ze dat ze hoopte dat ze nog bij de verjaardag van N. kan zijn. Hij wordt begin augustus 1 jaar. Dat is nog geen drie maanden.
Ik hoop natuurlijk dat ze het mis heeft, dat ze hem ook heus nog wel 16 ziet worden, of dan tenminste 5, en dat er nog een broertje of zusje komt en dat ze die ook nog zal zien, en dat ze gewoon alsnog beter wordt en de eerste mens die de 130 haalt. Ik zet N. op mijn schoot en huil. Hij schatert, heeft gelukkig geen idee. J. is er vanavond niet, die is op cursus. Ik denk dat ik N. maar de hele avond heel dicht bij me op schoot hou.

project 2 - ik hou niet van randjes

Als alles goed gaat, gaan we verhuizen. Misschien duurt het nog wel een jaar, tenslotte is het huis nog niet verkocht en gaat het nu niet bepaald lekker met de huizenmarkt, maar: we gaan. We hebben trouwens ook nog geen ander huis, sterker nog: we weten nog niet eens precies waar we naar toe willen.
We zijn toch maar begonnen met een beetje plannen. Het wordt dan wat concreter en het sparen gaat dan ook makkelijker hopen we.

Ik had al een lijstje gemaakt met dingen die ik graag anders wil in een nieuw huis, anders dan dat we het nu hebben. Zo hebben we in onze keuken metrotegels.


Helemaal mijn schuld: ik wilde ze zo graag. Mea culpa.
Ik vind ze nog steeds mooi, alleen een ramp om schoon te houden. Omdat er een facetrand aanzit (dat is juist het mooie er aan) en dan ook nog die voeg, is het lastig schoonvegen met een doekje. Alles blijft op dat randje hangen. Tenminste...bij mij dan. Er zijn ongetwijfeld mensen die véél huishoudelijker zijn aangelegd dan ik, maar ik krijg wat van dat randje. Voor mij een gladde achterwand graag.
En dan wel gewoon met hetzelfde aanrechtblad van hout. Want dat vinden we nog steeds mooi, en het is (anders dan je zou verwachten) goed schoon te houden. Komen we bij de kastjes. We hebben nu deze
maarrr... u ziet het al: randjes. Ziet er leuk uit, beetje speels, of landelijk, wat u wilt, maar in een keuken (in onze keuken dan toch) wordt nogal eens gekookt. En dan kan je de afzuigkap aanzetten en de deur open, maar er landt toch altijd wat vettigheid op zo'n randje. En dan met wat stof erbij wordt het zo'n beetje groezelig. En nee, ik haal niet elke dag een vochtig doekje langs dat randje. Ik heb geloof ik negen keukenkastjes, en vier laden, moet ik iedere keer dertien van die randjes.... in het volgende huis gewoon gladde frontjes. En meer lades, laden, lades, whatever, en minder kastjes. Hoeven we ook niet zo te bukken.

Nog iets: het bed. Eigenlijk droom ik hiervan:


maar het zal wel deze worden:
Ook best leuk. Die eerste, die is helemaal verantwoord, milieuvriendelijk en met vreemde zaken als zeewier (zeewier? in een bed?!) en paardenhaar enzo. Maar financieel níet helemaal verantwoord: we moeten daar misschien wel vier jaar voor sparen. Die tweede, tja, die is gewoon van Ikea. Maar dat is de keuken ook, en die bevalt best. En in dit matras zit óók paardenhaar, nou, dan vind ik het al goed hoor.

Wat vindt u van deze stoel?
Hij heet geloof ik Frits, en we hebben er zes van. Toen we ze kochten waren we er blij mee, maar inmiddels hebben de katten de zijkanten stukgekrabt en zou ik graag vlinderstoelen willen. Maar ja, die zitten niet zo lekker, en die zijn dan weer heel duur.
En dan wil ik ook nog graag een gladde vloer. Ik ben dol op houten vloeren, hier in dit huis lag al quick-step laminaat en dat hebben we laten liggen.
Maar dit laminaat, en houten vloeren ook, die hebben groeven. Of randjes. En daar blijft ook weer van alles tussen zitten. En wij hebben dus die katten hè, en die verharen zo. En N. ligt hele dagen op de vloer (netjes op een kleed hoor, met speelgoed en zo, dat u niet denkt...nee natuurlijk denkt u dat niet), en die eet, als ik even niet op let, centimeter voor centimeter die groeven leeg. Dus nu graag een gladde vloer, het liefst Novilon. Als u wilt weten waarom dan moet u maar even op de site kijken.

En zo zoeken we fijn verder. En tussendoor kan N. ineens zelf met een vork eten (hij pakte hem van me af en stak hem ferm in zijn mond, gelukkig niet in zijn oog) en at hij gisteren een koekje. Dat ging niet helemaal goed: hij bleef er bijna in. Oma en ik ook. Gelukkig is alles nu weer goed.

af en toe bij zon en regen

Vandaag ontbeet ik met stamppot gekookte krootjes (zo zeggen we dat hier),


ik ging naar de reumatoloog en kwam terug met het advies naar een neuroloog te gaan,



vond een pot met mysterieuze briefjes op het aanrecht en luisterde via de babyfoon naar J. die N. voorlas uit Fokke op Sokken. Die neuroloog, dat was even schrikken. Het gesprek met de reumatoloog ook. Maar dat laten we lekker voor wat het was.


Morgen een update over Project 2!

lekker vies

J. is er vanavond niet, hij had een late dienst en is nu samen met vriend E. naar een concert. Het was een spontane actie, en dus was ik spontaan de hele dag samen met Linus. Na een bordje asperges met aardappel en ei voor ons allebei (het kind vond het nog lekker ook, en dat terwijl hij een paar weken geleden met moeite alleen potjes koude groente at) en een bad ligt hij nu in bed, en zit ik op de bank.
En ik heb het een uur kunnen uitstellen, maar ik heb het net toch gedaan: een hele zak Bugles leeggegeten met in elk hoorntje een toefje van die enge kaas uit een tube. Het liefst had ik zo'n ouderwetse doos gehad, die hadden mijn ouders vroeger weleens toen Bugles nog niet in een zak te koop waren. En die kaas hoort daar dan bij. Zo halverwege de zak was ik al misselijk, maar ik heb hem toch op.
Zo zijn er meer lekker vieze dingen die ik af en toe graag eet, ik houd bijvoorbeeld erg van de combinatie saucijzenbroodje-met-koude chocomel. Uiteraard niet door elkaar geprakt, maar een hap van zo'n dubieus broodje afgewisseld met een slok koude choco...mmmmm. In de jaren dat ik vegetariër was probeerde ik het wel eens met een kaasbroodje en chocomel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Ook heel fijn: gevulde eieren. Ik heb ze al in geen jaren op, maar vroeger aten vriendin S. en ik ze regelmatig. Toen ook geleerd dat eieren écht niet in de magnetron moeten trouwens.
Ik heb een reputatie op het gebied van Lemon Merengue Pie, citroentaart of wat er ook maar enigszins op lijkt, ooit had een vriend speciaal voor mij zo'n taart gekocht. En ik heb hem op ook. Driekwart dan toch.
De lekkerste mayo vind ik die uit zo'n gele tube.
Op mijn werk hebben ze altijd wel een paar zakken Brinky's , die ik eigenlijk echt níet lekker vind, maar waarvan ik gerust een zak leeg eet als ik nachtdienst heb. Maar alleen als er appelsap is, weer om en om, slok appelsap, hap Brinky.
Ik vind bruine boterhammen met appelstroop en hagelslag ook lekker.
Ik kan heel gelukkig worden van een zak bananenschuimpjes.
Tuc met baconsmaak, en dan een dikke laag ananas-roomkaas overheen.
Saroma-pudding (ik geloof dat het tegenwoordig klop-pudding heet...wat een onzin!) en dan vooral de smaak karamel. En dan daaroverheen versgeklopte slagroom.

Raar eigenlijk. Ik heb aardig wat kookboeken staan, kijk graag naar kookprogramma's op televisie en ik vind koken ook echt leuk. Maar soms moet je blijkbaar vies eten eten. Jullie nog rare eetgewoonten?

Morse

nou zeg. Mensen mensen, het leek hier wel een aflevering van Inspector Morse vanavond. Ik zit namelijk weer op mijn werk, helemaal mijn ding te doen. Het beloofde een rustige avond te worden, en ik was net boodschappen gaan doen omdat de cliënt met wie ik zou eten, niet op was komen dagen. Dus ik zat op kantoor, met een kaarsje aan, een rustig muziekje op, salade met biefstuk te eten en ondertussen de cryptogram van de krant te doen (zie je het voor je? He-le-maal Morse!).

Komt er om acht uur een cliënt vragen of ik koffie heb. Tuurlijk jongen. En toen begon de ellende. Het was eerst best leuk en gezellig. Er kwam nog iemand bij, en nog iemand. En toen ging de telefoon. Een andere cliënt, een cliënte, woont hier één straat verderop. En ze meldde even dat al de hele dag een verdacht autootje bij haar in de straat stond, met twee mannen er in. Die niks deden. En wat ik daar nu van vond. Ik heb haar maar geadviseerd de politie te bellen. Ze heeft daarna nog zo'n zeven keer terug gebeld (ja hee, daar zit ik voor hè), in de loop van de avond werd me duidelijk dat in het autootje twee agenten in burger zaten. En toen zagen we ineens wel een hoop politie buiten. Zelfs drie agenten op de fiets, die semi-casual tegen een boom stonden geleund! Het werd nu wel spannend.

Inmiddels zat ik met mijn cliënten voor het raam, te hopen op actie. En toen kwam er nog een cliënt die graag zijn medicijnen wilde hebben. En toen bleek ik mijn sleutels in het kantoor te hebben laten liggen. En de deur achter me te hebben dichtgetrokken. Toen werd het pas echt spannend.

Een cliënt gooide zijn oude kennis in de strijd en probeerde met een bankpas de deur open te maken. Een andere probeerde om via het balkon, buitenom te gaan. Helaas bleek de deur van het balkon op de knip, en zaten er dubbele ramen in de deur. Dus maar niet ingetikt.

De moderne tijd! Ik bleek van bijna niemand het telefoonnummer uit mijn hoofd te kennen. En mijn ouders hebben het telefoonboek voor me nagepluist (dat nummer kan ik dromen), maar blijkbaar staan daar alleen nog oude mensen in, en wij dan. En mijn manager. Die ik dus om half elf thuis gebeld heb. Gelukkig had hij het nummer van een collega in de buurt, en mocht ik om elf uur 's avonds, zonder jas of vest, zonder mobiel, helemaal alleen in het donker door de slechtste buurt van de provincie.

Natuurlijk beeldde ik me in dat ik dat allemaal heel gewoon vond (Morse! Morse!) maar ondertussen vond ik het toch wel spannend. Binnen twintig minuten was ik terug, en bleek ik alle actie in de straat verderop te hebben gemist. De politie had een inval gedaan en mijn cliënten zaten ingespannen te kijken vanaf het balkon. En nu is iedereen weer naar zijn eigen huis, de medicijnen zijn uitgedeeld en ik ga even opruimen en bijkomen. Met een muziekje. En een biertje. O nee, dat mag niet onder werktijd. Nou ja.

Truste!

edit: mocht u vinden dat er toch wat weinig doden zijn gevallen in dit verhaal, kan ik u nog meedelen dat ik, eenmaal in de slaapkamer, met zo'n soort op batterijen werkend tennisracket 17 (zeventien!) muggen heb doodgeslagen. Die dan even bleven plakken aan die ruitjes, hevig knetterden en er dan afvielen, bij voorkeur in het bed of op mijn tas. De vloer is inmiddels bezaaid met muggenlijken. Blijkbaar doen niet al mijn collega's het zo: op de vorige maand witgeschilderde muren zitten nu zo'n twintig bloedvlegen en hier en daar kleeft er nog een pootje.

de raaf en de roodharige

ondanks het saaie weer toch een heel klein feestje hier: Bran en Flynn zijn vandaag vier jaar geworden! Dat zijn onze katten ja. Een zwarte; Bran en een rooie; Flynn dus. Ze heten zo omdat we ze kregen toen we trouwden, en we op huwelijksreis naar Dublin gingen. Bran en Flynn zijn Ierse namen. Hierbij van allebei een foto van toen ze tien weken waren.
Gaan wij ondertussen aan de tompoezen (haha!).

O, die!

Mijn kind, mijn mooie, lieve, onwaarschijnlijk leuke kind, is langzaam aan het veranderen. Hij doet zijn best om te kruipen maar dat gaat nog niet zo erg. Hij blijft meestal op handen en knieën zitten en wiebelt dan met zijn achterwerk. Ook kwijlt hij dat het een lieve lust is, een half uur nadat hij schone kleren aanheeft zijn shirt én romper tot aan zijn middel doorweekt. Gelukkig heeft hij inmiddels twee tanden, dus het mag. Maar toch. En hij communiceert de hele dag door, alleen: hij kan niet praten. Dus het is brrrr, pfffff, eeeej, bûh en een hele hoop hèhèhè. Zag ik vanmorgen opeens op wie hij nu lijkt.



Laten we hopen dat het een fase is.

groene foto's

Ziehier de pioenroos. Eerder stond 'ie elders in de tuin, maar vorig jaar zomer is de voortuin op de schop gegaan en heb ik -op hoop van zegen- de pioenroos verplaatst. En hij doet het nog hoor, één hele bloem kwam er aan! Volgend jaar beter, maar dan zijn wij hopelijk verhuisd. Zou ik hem meenemen? Of is dat de goden verzoeken?




En hier een stukje van de tuin waarin we gisteren zo maar zaten. Het was er wel groen, maar zó groen uiteraard ook niet, dat snapt u wel hè?




En ze hadden koeien ook nog 'es!

En dan natuurlijk nog de beloofde foto van de Witte Kast. Ik zag dat iemand zelfs hier terecht gekomen was met als zoekterm "Foto We Gaan Het Anders Doen" . Ik hoop dat ik die lezer niet teleur stel...
Niet bewerkt (zou het opeens een Groene Kast worden), maar helaas wel met telefoon gemaakt want ik ben voor de zoveelste keer een SD-kaartje kwijt en kan dus niet fotograferen met camera.



Het is nog niet fantastisch, maar het begin is er. En hij is schoon!

Nieuw project: lijstje maken met wensen voor het nieuwe huis. Dan wordt het wat realistischer, en kunnen we ons er meer op gaan instellen. En sparen. Natuurlijk. Sparen ook, sparen is heel belangrijk. Maar wensenlijstjes maken kan ik beter. Dus daar ga ik mee beginnen. Ik wil graag een novilon vloer, een strakke keuken met houten werkblad, gras in de tuin, een zolderslaapkamer, een bijkeuken, een....

autisme en koeien

Nou, alles wordt weer een beetje gewoon. Blogger doet het weer, mijn boze bui over mijn werk is gezakt, en de Witte Kast is schoon en opgeruimd. N. heeft ineens twee tanden, en we waren vandaag zomaar ineens in een heerlijke tuin bij een heerlijk huis. Helaas nog nergens foto's van, ik ben niet helemaal in de stemming.

Mijn broer is autistisch, en soms vraag ik me af of ik niet ook een tikkie ervan heb meegekregen. Als de dag anders verloopt dan gepland dan moet ik heel erg acclimatiseren als ik eenmaal thuis ben. Is overigens pas sinds een paar jaar zo, vroeger was ik zo niet. Is niet leuk voor J., maar die trekt zich er geloof ik niet zo veel meer van aan....
Vandaag met mijn ouders en N. op bezoek geweest bij mijn moeders' zusje, haar man en hun middelste zoon (is dus mijn neef). Hij is vorig jaar getrouwd, heeft een schat van een dochtertje en woont sinds een aantal weken in een nieuw gebouwd huis. En daar gingen we dus kijken. Prachtig huis, geweldige tuin, mooi uitzicht! Koeien! Alles helemaal mooi, gezellig en leuk. En op de terugweg, helemaal vol met indrukken, zakte ik langzaam in.
N. moest vreselijk huilen tijdens het eten (had de hele middag niet geslapen), en ik zou zo maar een potje mee willen janken. Gelukkig is J. nu thuis, en heeft hij boodschappen gedaan. N. gaat zo naar bed, en ik kom weer tot mezelf. Raar hè?!
Morgen weer werken...dan is alles weer normaal. En dan plaats ik foto's van de kast, de koeien en van de éne pioenroos die in de tuin bloeide, en languit op de grond lag. Hij staat nu op tafel.

Fijn weekeinde allemaal, met niet te veel onverwachte dingen (tenzij je daarvan houdt natuurlijk)!

de klaagzangen van helena

even een kort logje...mijn frustraties van me aftikken. Ik zit op mijn werk en blog - foei!
En ik wil dit niet meer!!! Niet meer verplicht in de snackbar eten omdat mijn cliënt anders heel boos wordt. Niet meer in die snackbar worden geconfronteerd met een moeder die haar kind de hele zaak rond laat rennen, met een junk die daar hardop commentaar op levert. Niet meer over dat rotte metrostation moeten en bang zijn dat iemand op mijn hoofd timmert. Niet meer in die pislucht de trap op moeten. Niet meer wéér een discussie met omwonenden over dat de muziek toch wel heel erg hard staat, en dat ik hun ruzies middenin de nacht letterlijk kan verstaan. Niet meer in dit veel te kleine, onveilige kantoor zitten werken, wetende dat mijn man en kind thuis samen een verhaaltje lezen.
Ik wil naar huis. Naar waar het leuk is, waar mensen lief zijn voor elkaar. Waar bloemen op tafel staan en boeken worden gelezen. Waar lekker wordt gegeten en kinderen gewoon buiten mogen spelen. Waar geen drugs is, en geen criminaliteit. Waar ik naast J. kan gaan slapen, en morgen gezond weer op.

Bah. Sorry. Ik doe dit werk al tien jaar, en eigenlijk altijd wel met plezier. Maar wat heb ik er opeens verschrikkelijk genoeg van! Misschien is het morgen wel weer over. Kom ik weer met een logje over de Witte Kast. Ga ik nu weer werken. Dáág.

de kift, of We Gaan Het Anders Doen

vandaag ben ik thuis, de hele dag, samen met N.
J. is aan het werk en gaat daarna door, met mijn broer naar de film. En N. en ik zijn dus lekker thuis. Het is gestopt met regenen, N. ligt in zijn bed een blad te verscheuren, ik heb al gestofzuigd en een was opgehangen. En nou moet ik eigenlijk De Witte Kast gaan schoonmaken.
Op het internet wemelt het van blogs van dames die hun huis fantastisch hebben ingericht, smaakvol, apart en alles zelfbedacht. Ook zijn er die de prachtigste dingen maken, jurkjes, broeken, kindercadeautjes, schilderijen, meubels. Sommigen hebben een moestuin en kweken hele biologische groentenpakketten bij elkaar, anderen koken de sterren van de hemel en bakken en passant ook nog de prachtigste taarten. En dan maken ze er óók nog hele mooie foto's van! Met de juiste belichting, vanuit de goeie hoek.

Ik ben daar best jaloers op. Want ik ben toch regelmatig thuis, heb een vrij makkelijk kind, en ben heus niet héél erg onhandig. Maar ik doe al die dingen niet. Ik kan wel redelijk koken, en stofzuigen gaat ook best, maar de tuin is een rommel, en het huis vaak ook. Ik kan namelijk wél heel goed rommel maken! En J. ook! En N. ook, nu ik er zo over nadenk. Het is er trouwens wel gezellig, maar je moet niet zo maar een kast of lade opentrekken, want dan sta ik niet in voor de gevolgen.

En daar ga ik dus een dikke vette streep onder zetten. Vanaf nu gaan we het anders doen (tenminste...zolang ik het volhoud natuurlijk). Niet meer hele middagen lezen of met blokken spelen, nee, gesopt gaat er worden! En creatief bezig zijn! En ik ga weer proberen kruiden te kweken! En misschien dat ik ooit nog eens leer fotograferen. En zelf rokjes naaien.

Project 1: De Witte Kast dus. Staat in de keuken en is gevuld met van alles. Bijgaand een foto. Hopelijk kan ik snel een nieuwe foto maken, van een smaakvol ingerichte, schone kast.




Tot later, ik ga opruimen. Aan de slag!

eerste moederdag

Vandaag was mijn eerste moederdag. Als moeder dan. Helaas ging het niet helemaal zoals mijn gedroomde moederdag eruit ziet (denk: ontbijt op bed, en dan met verse croissants, die niet kruimelen, vers geperst sap, koffie. En dan kadootjes: een bos mooie bloemen, een zelfgeknutseld kado van kindje en een mooi doordacht kadootje van J., en dan ook leuk ingepakt. En dan alleen maar fijne dingen doen, en dat ik 's morgens mocht uitslapen. En dat het mooi weer is.)
Dat mooie weer was er dan weer wel, en J. en N. waren er, dus dan is het eigenlijk al goed. De koffie die over de overloop-vloerbedekking ging, J. die daarmee ook nog zijn bovenbeen verbrandde, die vergeten we gewoon. En de door N. verkruimelde geroosterde boterham in bed ook. En daar laat ik het bij: het was best een fijne dag.

Gisteren was ook fijn: we hebben een nieuwe schutting! Voor de helft dan. De rest volgt hopelijk later deze week. Nu maar wat fotootjes, misschien dat een beeldverslag beter werkt.

Zonnebrandcrème te veel? Smeer maar in je haar!



Moederdagcadeau gemaakt door L. bij ons aan tafel. N. heeft er zo ook twee voor zijn oma's gemaakt.



Beetje StarWars achtig ding vond ik dit. Helemaal Luke Skywalker. Blijkbaar zet je hierin de palen voor de schutting, en jens je ze daarna de grond in.


Je geeft ze één keer geen water....




Bij mijn schoonouders achter. Van dichtbij zag ik hele trossen krioelende rupsen waar ik nogal misselijk van werd, maar van een afstandje ziet het er wel mysterieus uit.


Morgen begint de normale week weer. J. en N. slapen al, ik ga nog een uurtje in mijn eentje moederdag vieren. Want ik ben wel heel erg gelukkig met mijn man en kind. Daar kunnen geen koffievlekken, openliggende tuinen en vieze rupsen tegenop.

O, en het woord van de dag: postzamelverzegeling. Ik vind 'm prachtig!

het leed dat examen heet

vandaag, straks, over drie-en-een-half uur, moet ik examen doen. Rij-examen. 35 jaar en nog steeds geen rijbewijs, dat kan niet langer. Ik kan u het hele verhaal vertellen over het hoe en waarom, en misschien doe ik dat ook nog wel eens, maar niet nu. Ben namelijk op van de zenuwen en maak in elk woord drie tikfouten, waardoor ik héél lang over dit stukje zou doen als dat verhaal er nog bij moet.
Maar nu dus. Gierende zenuwen, maagpijn, buikpijn. Ik durf niets te eten uit angst dat het er weer uitkomt (eh...in sneltreinvaart dus...u snapt me wel). Ik moet wel iets eten anders word ik licht in mijn hoofd. Ik heb al een V.aldispert op, en neem er straks gewoon lekker nog een. Koffie lijkt me lekker, maar niet handig. Een banaan, helpt dat? Iets met kalium en dat je daar rustig van wordt? Ik zie wel. Heb al diverse 'kom op je kan het!" en "toitoitoi (wat betekent dat eigenlijk?)" sms-jes gekregen, J.'s vertrouwen in mij is onbegrensd en N. zit al anderhalf uur heel ontspannen op de grond te spelen met zijn nieuwe Rupsje Nooitgenoeg-water en zand speel set. Kijkt mij af en toe stralend aan en gooit maar weer eens met zijn schepje.

Manmanman wat een ellende. Het maakt me niet eens meer uit of ik zak of slaag, ik wou maar dat het een uur was, dan was het achter de rug.
Bah. Zucht.

Sorry voor het geklaag hoor, ben nogal slecht in examens. Hopelijk straks een positief bericht, en anders neem ik wel een OV-jaarkaart.
Duim maar voor me! Of bid, brand een kaarsje, denk, stuur positieve gedachten...alles is goed. En blijf vooral binnen tussen half twaalf en half een...

edit, vier uur: helaas. Gezakt. De examinator vond dat ik nóg duidelijker moest kijken (zeg maar je nek verdraaien) en minder snel moest opschuiven, invoegen en afslaan. Eerst alles netjes check-check-dubbelcheck. Nou ja. Volgende keer beter. Ga ik nu even zwelgen in zelfmedelijden. En bedankt voor het medeleven op afstand.