Joop

Toen ik mijn opleiding deed moest ik regelmatig nadenken over competenties, kwaliteiten en het kunnen motiveren van mijn keuzes. Ik vond dat niet altijd even leuk, met name dat motiveren niet, maar ik heb er wel van geleerd om na te denken voor ik wat doe. In mijn werk is het ook van belang dat ik kan benoemen waarom ik dingen heb gedaan, dus ik heb er wel wat aan gehad.
Maar die competenties... ik ben zo iemand die altijd de eeuwige tweede is. Een soort Joop Zoetemelk, maar dan in het dagelijks leven. Nu ben ik ook niet ambitieus, ik ben al gelukkig als de mensen om me heen en ik zelf het naar hun zin hebben. Als het maar gezellig is, zoiets. Ik ben nergens echt heel goed in, en dat hoefde ook nooit. Van mezelf dan. Maar ik heb nu iets ontdekt waarin ik wel uitblink: confrontatie vermijdend gedrag.

Ik hou niet van conflicten, en ga die dan ook uit de weg. Lelijke dingen, onaardige mensen, nare zaken: nee bedankt. Ik loop wel een straatje om. Ooit had ik een gesprek met mijn decaan, en die zei toen dat hem was opgevallen dat ik altijd mijn doel wel bereikte, maar zelden via de geplande route. Als er onderweg obstakels waren, dan ging ik daar niet overheen, maar omheen. Of er desnoods onderdoor. Dat had hij goed gezien, en eerlijk gezegd bevalt me dat wel. Nu dan.
Ik heb met mijn moeder afgesproken dat ze deze maand nog niet doodgaat. Volgende maand moet ze terug naar het ziekenhuis, dus tot die tijd is doen we alsof alles nog even normaal is.
Het is vast psychologisch te verklaren, maar daar heb ik lekker geen zin in. Geen ambitie.
Volgens mij is Joop Zoetemelk een heel aardig mens, en heeft hij op wat latere leeftijd nog van alles gewonnen. Dus daar hoop ik dan maar op. En zo niet: ook goed. Als het maar gezellig is.