Peuterpuberteit

Laat ik even voorop stellen dat N. natúúrlijk het leukste, liefste en grappigste kindje ter wereld is. En dat ik hoop dat u dat ook van uw kind vind. Dit gezegd hebbende, zou ik toch ook graag even willen vertellen over iets dat volgens kenners de peuterpuberteit heet.

Vanaf het moment dat N. geboren is, vragen mensen (meestal zelf ook ouders) hoe het gaat. En dan bijna altijd op een manier alsof het een wedstrijd is. Slaapt 'ie al door? Eet hij al een fruithapje? Kruipt hij al? Praat hij al? Is hij al zindelijk? Nu is N. in bepaalde dingen nogal snel (sliep door na vijf dagen, had dat waarschijnlijk meteen al willen doen maar ik maakte hem elke drie uur wakker voor een voeding....toen ik daar mee ophield sliep hij meteen van elf tot zeven) en in andere dingen bepaald niet (kon nét losstaan op zijn eerste verjaardag en loopt nog niet zo erg lang. Zindelijkheidstraining is nog ver weg) dus op die manier was iedereen tevreden. Wat me wel opviel is dat, als ik blij en trots vertelde hoe leuk en lief hij was, er altijd wel iemand met een bijna boosaardig genoegen zei "Wacht maar tot hij twee is...!" Ouders van tweejarigen keken er ook altijd nog erg moe bij. Ik vond dat altijd nogal raar en bepaald niet leuk. Ik had me dan ook voorgenomen om, wanneer ik ouders van jonge kindjes zou treffen, beslist niets zou zeggen over "als ze eenmaal twee zijn..."

Maar mensen mensen... ik snap nu wel wat ze bedoelen. N. is nog steeds lief, en grappig, en dol op kroelen, maar ook stout, hij maakt nogal eens iets stuk, trekt alle laden en deuren open, draait alle kranen open waar hij bij kan (dat zijn er niet veel, maar hij sleept gerust een stoel voor het aanrecht) en klimt overal op. Hij valt dus ook nogal eens ergens af. Vorige maand gooide hij een van zijn lievelingsauto's in de wc en trok door. Regelmatig ligt het huis bezaaid met kattenbrokjes, of nog leuker, kattengrit. Niets grappiger dan je volle beker ondersteboven houden. Of je eten op de grond gooien. Of aan de staart van de kat te trekken, bladzijden uit boekjes scheuren (het liefst die van je moeder), in de vensterbank te dansen of het zand uit de zandbak door het huis te strooien.  Hij wenst de korstjes van zijn boterhammen niet meer. At hij tot voor kort bijna alles (hij keek alleen wel eens bedenkelijk bij radijs), laat hij nu met liefde alles staan. Gelukkig eet hij kilo's fruit, dus dat houdt hij nog wel even vol.
En gelukkig heb ik inmiddels een klein voorraadje dvd's. Ik was zo'n moeder die nooit haar kind voor de tv zou zetten om zelf even tijd vrij te hebben. Nee, ik zou hem laten spelen met educatief verantwoord houten speelgoed, en boekjes met hem lezen, en samen koekjes bakken en zelfs van het afstoffen en dweilen zou ik iets leuks maken. Helaas. Ik heb drie dvd's van Sesamstraat en één van Het Zandkasteel. Ook nog een van Eric Carle, maar die filmpjes duren maar zo kort dat dat eigenlijk geen zoden aan de dijk zet. Ik vind ze overigens wel prachtig, maar voor dit doel dus totaal ongeschikt.
Ik zet namelijk mijn kind wel eens voor de tv. En als hij het héél erg bont maakt, dan zet ik hem nog in zijn kinderstoel ook. Kan hij niet weglopen. En héél erg soms geef ik hem óók nog een speen.  Die krijgt hij normaal alleen in bed, maar af en toe gebruik ik hem als omkoopmiddel.
En het werkt. Ik heb vandaag zowaar de keuken schoongemaakt, de bedden verschoond en twee wassen gedraaid en opgehangen. De kamer ziet er nu wel uit alsof er een tornado heeft gewoed (ik zet hem natuurlijk niet de héle dag in die stoel, maximaal een uurtje). En er ligt een plasje water in de keuken, er zitten nieuwe vlekken op de bank en alle blokjes uit de vormenstoof zitten klem in de lift van de garage. Maar J. gaat hem zo naar bed brengen, en dan heb ik in een uurtje de boel wel weer aan kant.

Zucht. Lieve lieve kleine Puck. Ik ben blij dat hij er niet ook nog eens acné bij heeft.