weer taart

Vriendin K. vroeg een tijdje geleden of het niet leuk zou zijn om eens een taarten-maak-workshop te doen. Zij had dat gedaan met collega's en vond het erg leuk, en wilde het eigenlijk ook wel eens bij haar thuis doen met vriendinnen. Ik had gezegd dat ik dat prima vond, ik ben gek op koken en taart en knutselen is altijd leuk, en dan ook nog met leuke mensen: natuurlijk deed ik mee!

Waar ik van tevoren niet aan gedacht had is dat
a) ik niet zo erg goed ben in het praktisch uitvoeren van mijn creatieve ideeën
b) bakken toch anders is dan koken
c) marsepein kneden en uitrollen met een deegroller niet heel prettig is voor mensen met pijnlijke handen en armen.

Dat praktische invulling geven aan creatieve ideeën niet mijn sterkste punt is, dat vergeet ik nogal eens. Ik heb op de middelbare school eindexamen gedaan in handvaardigheid&kunstgeschiedenis omdat ik dat een geweldig vak vond. Helaas heb ik zelden een werkstuk afgemaakt en dan altijd met een spijker die ergens uitstak, een lijmrand op een goed zichtbare plaats, of zo knullig in elkaar gezet dat het al kapot was voordat ik een beoordeling had gekregen. Met mijn cijfers voor kunstgeschiedenis én dankzij de (ik citeer de docent) "originele creatieve ontwerpen" heb ik toch nog wel voldoendes gehaald, maar (en ik citeer weer) "de uitvoering is altijd beroerd".

Ik heb ook eens meegedaan aan een ochtend kerststukjes maken. Klinkt niet bepaald flitsend, maar mijn moeder had zich opgegeven en ach, ik gun de oudere eenzame medemens natúúrlijk een gezellig stukje voor op tafel! Maar ik kan dat dus niet. Prachtige kerststukken werden er gemaakt, complete ikebana (klik) met elegante kaarsen en mooie hulst, terwijl die van mij er na veertig minuten ingespannen dennentakjes in oase steken, nog steeds kaal uitzagen en zeker niet elegant. Eentje is er zelfs omgevallen, door de grote kaars was hij topzwaar. Aan het einde van de ochtend waren alle stukjes weg, behalve die van mij. Die wilde niemand. Zelfs mijn moeder niet.

De workshop bleek niet zo zeer een taarten-maak-workshop, als wel een taarten-versier-workshop. Taarten bakken lukt nog wel, al ben ik eigenlijk net te slordig voor bakken. Bakken is precisiewerk, koken kan wel op gevoel. Mijn baksels zijn dan ook niet altijd even lekker, of ze mislukken totaal. Maar gisteren stonden er dus vijf prachtig gerezen biscuittaarten op tafel, met in het midden een enorme berg marsepein, kleurstoffen, botercrème, jam en heel veel vormpjes, mesjes, spateltjes, glitters en pareltjes. Ik houd niet van marsepein, maar goed, de taart zou voor J. worden (vanwege vaderdag), dus dat gaf niet. De andere dames bedachten de mooiste dingen, gingen aan de slag en hadden al snel hun taart doorgesneden, besmeerd, bejamd, weer opgestapeld, dichtgesmeerd en waren bezig met het kleuren van de marsepein. Ik wist niet wat voor taart ik wilde maken, dus na het dichtsmeren besloot ik maar even thee te drinken. Na wat gegoogle bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om iets met kunst en katten te doen (vraag me niet waarom. Ik weet het nu ook niet meer.) Ik koos de affiche van Le Chat Noir van Steinlen. Ik zal u de verdere procesbeschrijving besparen, maar aan het einde van de middag stonden er vier leuke, fleurige, kleurige en mooi afgewerkte taarten op tafel. En die van mij.

's Avonds had ik tijdens het autorijden trillende handen en armen van het rollen en kneden. En vanmorgen, toen J. een stuk taart kreeg bij de koffie, vond hij het niet eens lekker.

Conclusie: taarten bakken is leuk, taarten versieren ook wel maar dat moet je vooral aan anderen overlaten. Volgende keer ga ik wel een workshop karten doen. Ofzo.
Fijne vaderdag!