Tja. Ik kan niet anders zeggen dan dat de wetenschap dat dit het honderdste bericht is op dit blog, me een beetje beangstigt. Want dat moet dan natuurlijk wel een briljánt logje worden, met fijne humor en prachtige foto's. Helaas heb ik dat momenteel niet op voorraad. Wel een heleboel dagelijkse dingen. En omdat het nu eenmaal mijn blog is, ga ik daar maar over schrijven. En als u dat wat tegenvalt: sorry. Een andere keer misschien.
Nou ehm... die dagelijkse dingen dus. De afgelopen dagen heb ik me als Tom Coronel (of Tim, dat weet je nooit bij die mannen) door het verkeer bewogen. Gisteren zomaar én een boete (J. bleef er bijna in van het lachen, drie dagen d'r rijbewijs en ze krijgt een boete. En wat voor een...een parkéérboete. Omdat ik in een woonwijk stond en nergens een bord of een automaat had gezien. Weinig stoer, zo'n boete) én het drukste punt van Rotterdam overleefd. Het was spits, dus file en het openbaar vervoer reed niet. De rest van het verkeer ook niet, wij stonden allemaal stil. En toen ik mocht, liet ik de motor afslaan. En toen durfde ik niet meer. Maar enfin, toch alles overleefd. Vriendin G. zei later dat het Hofplein rond dat tijdstip doet denken aan de rotonde bij de Arc de Triomphe in Parijs, dus dat troostte me een beetje. En volgens vriendin S. is iedereen daar echt wel iets gewend, dus misschien was al dat toeteren wel helemaal niet voor mij.
Ga ik nu even bijkomen van de rit van vanmorgen. En nadenken over het briljante logje dat ik morgen ga schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten