en toen gingen we dus zomaar naar Stephen Fry. Ik kan niet uitgebreid gaan vertellen hoe het was en wat hij deed en zei enzo, want zoals J. zegt: " Je stopt een kwartje in die man en hij lult voor twee gulden". Ik kan alleen maar zeggen: het was leuk. En geweldig, en hartverwarmend, en geestig, en ik was blij dat we er bij waren. Het was ook héél druk (toen we binnen kwamen zag ik zo maar Kees Torn staan! Twee helden op een avond!), en toen we om kwart over tien nog in de rij moesten voor het signeren hebben we dat maar niet gedaan. We gingen N. nog ophalen en waren ook wel erg moe. Broer L. en goede vriend D. overigens wel, dus die hebben wel een handtekening.
Toch wel typisch, die heldenverering. Ik ben daar nogal van, ik kan zo maar twintig mensen opnoemen die ik hevig bewonder. Het gekke is dat als ik dan de kans krijg om wat tegen ze te zeggen (zo'n signeersessie dus, of dat je er een zo maar tegen het lijf loopt), dan durf ik dat helemaal niet! Ik ben ook zo iemand die een stuk of wat beroemdheden volgt op Twitter, maar zelf nooit iets Twittert, en al helemáál niet als reactie op iets wat die beroemdheden dan hebben getweet (heet dat eigenlijk zo?). Ik word helemaal gelukkig als ik de kans krijg ergens heen te gaan waar een van mijn helden komt, heb dagen voorpret, en ben ook helemaal tevreden als we weer naar huis gaan. Maar ik hoef ze niet te spreken, ik zou niet weten wat ik zeggen moet. Laat mij maar op afstand bewonderen. Zou dat nou nog iets betekenen, psychologisch gezien?
en hier dus Kees Torn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten