Vandaag is een rare dag. Gisteravond door dikke mist naar het ziekenhuis, en daarna nog tiramisu eten. Vanmorgen met Kleine Puck naar mijn vader, samen gepraat en gehuild. En ook gelachen. Het zou zo maar kunnen dat mijn moeder niet meer naar huis komt. En misschien is het goed zo. We weten het niet.
We hebben nu de stilte voor de storm, verpakt in mist zitten we met het gezin in ons eigen wereldje. Eenmaal thuis bracht ik Puck naar bed en ging zelf even de tuin in. Ik geloof dat de natuur het ook even niet meer weet: aan één tak een uitgebloeide pluizenbol, en een knop die net open ging. Mooi, de natuur die me laat zien dat alles tóch doorgaat.
Wij blijven voorlopig in ons wereldje zitten. In het ouderlijk huis, in het ziekenhuis, of gewoon hier, op onze eigen bank. Thuis is nu waar de rest van de familie is.
Sterkte met alles. (ik weet niets beters te zeggen).
BeantwoordenVerwijderenNogmaals veel sterkte.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk valt de storm mee.
Lieve groet.
Heel veel sterkte met de storm en het verdriet.
BeantwoordenVerwijderenSterkte, samen maakt sterk.
BeantwoordenVerwijderenWat zeg je dat toch mooi...
BeantwoordenVerwijderenIk geloof ook dat de natuur ons expres naar binnen toe "lokt".... veilig bij de mensen waarom het gaat.
Heel veel kracht en sterkte Helen!
dank jullie wel allemaal, wat bijzonder om zo maar van jullie mooie wensen te krijgen. We wachten af!
BeantwoordenVerwijderenWat mooi heb je dat beschreven..want idd niemand weet wat komt of hoe het gaat. Sterkte, Nicole*
BeantwoordenVerwijderenWil je vooral veel sterkte wensen....
BeantwoordenVerwijderenKnuf
BeantwoordenVerwijderen