Dingen Die Anders Zouden Moeten Zijn - Zwembadhokjes

De laatste tijd betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik me enorm kan ergeren aan onbenullige dingen. Daar zal vast een psychologische verklaring voor zijn. Ik ben niet snel boos, kan een hoop hebben, vind veel leuk, eigenlijk maak ik me niet snel druk. Ook niet over hele grote dingen als een doodzieke moeder. Misschien dat de boosheid daarover er toch wel is, en eruit komt als het kán, en dat is dus meestal om niks. Vanaf vandaag regelmatig een logje over Dingen Die Anders Zouden Moeten Zijn. Overigens in willekeurige volgorde; wanneer ik er een bedenk, zal ik hem plaatsen. En als er mensen zijn die oplossingen hebben: graag!





Nummer 1: Zwembadhokjes

Vanmorgen gingen we gedrieën richting zwembad. Daar kan je elke zondagochtend gezinszwemmen, en dat doen dan ook veel gezinnen, zo bleek. Voor ons was het de eerste keer, en het was erg leuk. N. dobberde vredig in zijn zwemband-met-ingebouwde-zwembroek (hoe heet zoiets?) en keek zijn ogen uit. J. en ik zwommen daar zo'n beetje omheen, links en rechts andere ouders met kinderen ontwijkend.

Maar daarna. Daarna moet je met je natte badpak, een grote tas, een druipend kind en je inmiddels ook natte handdoek in zo'n hokje. Die -heel handig- twee deuren heeft, die allebei naar binnen open gaan, met een bankje er in dat half neergeklapt kan worden om die deuren dicht te houden. Dat bankje is nooit breed genoeg voor die enorme tas. De vloeren zijn altijd nat, logisch, want iedereen staat uit te druipen in zo'n hokje. Verder zwerven er altijd nare dingen (vanmorgen: een plastic beschermsticker vanuit een nieuw badpak, dat dus normaal op het kruisje zit geplakt, zat nu op de deur, en een bonk kauwgom) en kan je je kind nergens kwijt.
Nu zijn er ook hokjes speciaal voor ouders met kleine kinderen, daar zit dan een soort opklapbed in. Is bedoeld op je kind op aan te kleden, maar de eerste keer dat N. er een zag en zich realiseerde dat hij daar op moest, barstte hij in snikken uit. Het ding zakte ook vervaarlijk door, dus stond ik hem te tillen en aan te kleden tegelijk. Ik kreeg zijn romper niet dicht, dus met fladderende kleren en een niet goed dichtgeplakte luier gingen we toen de auto in.
Vanmorgen deden we het anders: ik droogde N. af en kleedde hem aan op de plek waar andere moeders hun haar stonden te föhnen voor de spiegel. Daarna nam J. (inmiddels afgedroogd en aangekleed) hem over en mocht ik het hokje in. Ik heb twee keer mijn elleboog gestoten, mijn handdoek is meerdere keren gevallen en er keek ook nog een brutale vader over de deur, precies toen ik mijn natte badpak stond af te stropen. Mijn schoenen waren nat, ik kreeg het hokje bijna niet meer open en ik voelde toen ik mijn shirt aan trok dat ik mijn rug niet goed had afgedroogd. En toen heb ik ook nog het fototoestel in het hokje laten hangen.
Gelukkig heeft een heel eerlijk en aardig iemand het afgegeven bij de receptie.

Ik pleit voor grotere hokjes, met maar één deur, die naar buiten open gaat. Met een schuifje, of een gewone deurklink. Die hoog genoeg is om te voorkomen dat nieuwsgierige meneren naar binnen kunnen kijken.
Zucht. Ga ik nu thuis lekker nog een keer douchen. En me dan afdrogen en aankleden in mijn eigenste schone badkamer.