nou zeg. Nou zeg! Hadden we vandaag best een prettige dag in het vooruitzicht (denk: zonnetje, J. zo maar thuis, ik ook vrij), heb ik ineens spit. Spit! Het woord doet me denken aan spitten in de tuin, en eigenlijk voelt het ook wel zo: alsof iemand een spa in mijn rug heeft gezet.
De huisarts adviseert rust, afgewisseld met heel matige beweging. Niet stil gaan liggen, maar eigenlijk ook niks doen. Dat gáát ook niet, want ik kan niet rechtop staan. In een hoek van 90 graden voorovergebogen beweeg ik me voort. J. moet op zijn tong bijten om niet te lachen als ik voorbij kom. Eigenlijk vind ik het zelf ook wel geestig, maar het doet verrotte zeer en ik moest eigenlijk werken dit weekeinde. De dikke spuit diclofenac in mijn bovenbeen heeft nog niet erg geholpen geloof ik, het been is nogal stijf en pijnlijk.
We zijn toch even naar het ziekenhuis geweest vanmiddag, N. in de kinderwagen, ik erachter in een rolstoel en J. die het hele gevaarte duwde. Mijn moeder was erg blij ons te zien. Morgen mag ze misschien naar huis.
Dus morgen een nieuwe poging: ik hoop dat de zon schijnt! Ga ik fijn met mijn spit in de tuin zitten. Met een warm kompres. En pijnstillers. En mijn man en mijn kind en misschien zelfs mijn ouders. Lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten