Bekentenis

Mijn naam is H. (eh...nu ja), ik ben zesendertig en ik heb een hulp. Een poets. Een interieur-verzorgster.

Zo, hèhè, dat is er uit!

Mogelijk verwachtte u een spectaculairder bekentenis, bijvoorbeeld dat ik graag stiekem overdag naar herhalingen van Storage Wars kijk, of dat ik dol ben op Saroma pudding. Of dat ik u zou vertellen waarom er hier de laatste tijd zo weinig nieuws verschijnt (moe. Moe!). Maar dit is iets dat al tijden zwaar op mijn schouders drukt. Doe je hevig je best om te bezuinigen, koop je de kleren voor je kind tweedehands, ga je voor de aanbiedingen gerust drie verschillende supermarkten af en maak je ruzie met je man als hij het waagt om zijn shag van het huishoudgeld te kopen in plaats van zijn zakgeld, ga je wel een ander betalen om hier de boel schoon te maken! Niet dat het zo erg vies is hoor. Maar er zijn nu eenmaal dingen waar we niet aan toe komen. Na het koken haal ik heus een doekje over het gasstel, en de wc's worden regelmatig gepoetst. Stofzuigen doen we bijna dagelijks, en opruimen, nou ja...dat doe ik eigenlijk de hele dag. Maar de keukenkastjes, de voet van de draaistoel, de plinten, de kandelaars.... Die niet. En dweilen doe ik ook bijna nooit, en de kast in de bijkeuken kan bijna niet open zonder dat er van alles uit valt. De kinderstoel krijgt elke dag een snelle veegbeurt, de bovenkantjes van fotolijstjes en schilderijtjes worden zelden gestoft.

Toen ik zwanger was van N. (en al een aantal jaar ervoor) had ik veel last van reumatische klachten. Toen ik ook met drie maanden mijn enkel nog brak ging het bergafwaarts met het huishouden. Mijn moeder vond sowieso dat vrouwen met een baan buitenshuis (werkende vrouwen noemde ze die, alsof huisvrouwen de hele dag niets doen) een huishoudelijke hulp moesten hebben. Ik vond het onzin, en veel te duur. Toen het zo ver kwam dat ze aanbood om de hulp voor ons te betalen ging het me echt te ver en hield ze er over op. Maar toen werd N. geboren met een keizersnee, en ging J. op een gegeven moment weer aan het werk. Toch was het huis nog steeds aan kant, en dat kwam door Wieteke. Wieteke is de kraamhulp. Een schat, nog geen dertig, met een blonde paardenstaart, een beugel en een klein dochtertje. Soms zaten we tegelijk te kolven, ik in de slaapkamer, zij in de babykamer. Wieteke bestierde de boel met zachte maar ferme hand, en toen de kraamhulpperiode over was, moesten J. en ik echt even wennen. En toen heb ik, via Facebook, haar een enorm brutale vraag gesteld...zou zij misschien....?

Een van mijn grootste bezwaren tegen een hulp, behalve dat het geld kost en dat ik vind dat wij zelf gewoon onze troep moeten opruimen, is schaamte. Ik ben zo iemand die gaat opruimen voordat de hulp komt. En ik vind niet dat zij onze vuile was hoeft te doen, en ik zou me schamen als de gootsteen erg vies is, of de douchecabine. Ik vind stiekem het hebben een hulp een beetje decadent, een beetje elitair. Maar ja, als je een keizersnee hebt gehad, betekent dat dat je kraamhulp drie keer per dag je temperatuur opneemt. En dat doet ze niet via je oor. En ze wast je op bed als je er nog niet uit kan, helpt je met de borstvoeding en masseert desnoods dreigende borstontstekingen weg. Ze maakt de badkamer schoon, zelfs als jij de nacht ervoor hebt staan spugen, lekken of wat er ook maar mis kan gaan. Dan ben je echt wel de schaamte voorbij hoor! Dus aan Wieteke durfde ik het wel te vragen. En ze zei ja. Hoera! Ze wilde graag iets minder werken, dus af en toe een ochtendje poetsen kwam haar goed uit. En nu komt ze zo om de twee weken de bovenverdieping poetsen. Inclusief de randjes, plintjes en onder het bed. En ze dweilt alles beneden. En ze poetst de poot van de draaistoel. Dus.

Mijn naam is H., ik ben zesendertig, en ik heb een hulp. En ik ben er blij mee joh!

deze dus, alleen in een andere kleur

deze hebben we ook niet in het groen, maar stond zo leuk vond ik