Spannend hoor!

Ik hou u wel in spanning hè? Met beloofde badkamer-foto's en een zwangerschap die op zijn einde loopt. De foto's komen er aan, maar de laatste dagen stonden toch met name in het teken van ons kleine meisje. Die dus inmiddels na veel debatteren een naam heeft (of dan toch een 'voorlopige naam') , waarvoor we eindelijk een geboortekaartje hebben gekozen, wiens wiegje inmiddels is ontdaan van een dikke stoflaag en die toen kennelijk bedacht dat het maar eens tijd werd voor wat actie. Bij haar broer (twee jaar terug) ben ik met veertig weken in het ziekenhuis opgenomen met een lichte zwangerschapsvergiftiging. Na drie dagen hartfilmpjes en bloeddruk meten kreeg ik maar een gelletje ingebracht (zoals de verpleging zo casual zei) en na een hele dag heftige weeën en nog geen drie centimeter ontsluiting  kreeg ik een ruggeprik, en om half twaalf bijna 's nachts alsnog een keizersnede. Toch heb ik er geen nare herinneringen aan, al beviel het idee van een geplande keizersnee me eigenlijk wel. Gewoon, 's morgen om acht uur aanmelden, lekker een schoon bedje in, prikje, blauw laken, en dan een uur later een wolk van een dochter en de familie aan mijn bed. (Hé zeg, láát me mijn illusies....!) Helaas ben ik al maanden elke nacht op, zo misselijk als, als, nou ja, heel misselijk, Rennie verdient kapitalen aan me, moe als een hond en kreeg ik eergisteren het vaag bekende zeurende hoofd van eerder. Toch maar naar de huisarts de volgende dag: bloeddruk iets te hoog en ook wat eiwit in urine. Maar ja, of dat nou meteen genoeg was... Dus ziekenhuis gebeld, en langs moeten komen. Gelukkig was kleine Puck op het kdv, dus ik had de tijd. Halve dag in ziekenhuis gezeten. Later in de middag de uitslagen: alles wel net te hoog, maar nog wel binnen de marges (?). En of ik woensdag terug wil komen, doen we alles nog een keer en maken we nog een hartfilmpje (vorige week ook al gehad). J. vindt het toch wel spannend worden nu, hij werkt nogal ver weg en zit de hele dag te nagelbijten met in zijn achterhoofd het idee dat hij met spoed naar huis moet. En kleine Puck zit aan mij vastgekleefd als een koala-beertje: zijn mantra is mama-mama-mama en elke nacht kruipt hij naast ons in bed. Helemaal ontspannen zijn we dus niet!

En ik? Ik ben blij dat we in elk geval nog wat dagen respijt kregen, want ik ben er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Gisteren moesten we het babybadje nog van zolder halen, ik kon het inzetstuk van de Maxicosi niet vinden en de kinderwagen moet nog nodig worden uitgesopt. Pas vorige week haalden we de klossen voor onder het bed en de po bij de thuiszorg, en eigenlijk wil ik nog wat spulletjes kopen voor in het ziekenhuis. En ik moet nog naar de kapper, ik heb wel heel veel rompertjes maat 56 maar niet zo veel maat 62 (dochter weegt waarschijnlijk minstens acht pond...welke maat kleertjes hoort daarbij?), de eettafel ligt nog vol administratie en echt no way dat in de huidige toestand een kraamhulp in de buurt van de linnenkast mag komen (denk: alles is er de afgelopen weken min-of-meer schoon ingegooid. We hebben geen stapels in de kast maar slechts één grote hoop). Ook moeten eigenlijk de ramen nog gezeemd, de tuin geveegd, spullen naar de Kringloop gebracht, kerstcadeautjes gekocht (iedereen krijgt een tegoedbon: niet zo leuk, wel zo praktisch!) en nog gewoon boodschappen gedaan en eten gekookt. En gekroeld met de kleine koala, en elke dag drie keer naar Cars gekeken (vindt hij leuk...). En zo. Nestdrang dus, wel wat rottig getimed! Hoop maar dat ze nog even lekker blijft zitten, en dat alles af is tegen de tijd dat ze komt. Want we moeten ook nog steeds een gesprek over de hypotheek, en en en... Nou ja. Gaan Puck en ik nu eerst maar boodschappen doen, en Rennies kopen.