We wachten op een onwelkome gast, die inmiddels toch wel welkom is. Sinds maandag slaapt mijn moeder, heel diep. Met dank aan een infuus. En wij zitten erbij en kijken er naar. Dat waar ik zo tegenop had gezien, het moment dat het einde echt-echt-echt zou beginnen, viel me mee. Ik had een huilbui in de nacht van vrijdag op zaterdag, en daarna volgde rust. Rust om te praten, met vader, broer en man, in een niet eens ongezellige ziekenhuiskamer. Uren zitten we daar, drinken koffie, lezen wat. We maakten een adressenlijst voor de kaarten, haalden herinneringen op. Hier en daar viel een traan, maar toch, het is fijn om samen te zijn. Mijn moeder slaapt er door heen, maar ik denk dat ze het prettig zou vinden te weten dat we zo erg samen zijn. Het zal niet lang meer duren, en ik weet niet hoe het zal gaan, maar nu ben ik vooral dankbaar. Voor dat ze er was, zo lang nog, ook al was ze ziek. En voor het gezin dat zij en mijn vader hebben gemaakt, een warm, hecht en veilig gezin. Sterk genoeg om het ook zonder haar te redden.
We gaan weer richting ziekenhuis, en wachten op wat de dag ons brengt.
Heel veel sterkte ! xxx
BeantwoordenVerwijderen