Gisteren werd er laat in de middag gebeld; of het uitkwam dat de dakdekker vandaag kwam? Dat kwam uit. En nu is er dus een meneer bezig op het dak van het portaal. Of portaal, ik weet eigenlijk niet hoe het heet, de aanbouw waar de voordeur in zit en die door ons met name wordt gebruikt als opslag voor kinderwagen, boekenkast, kattenkrabpaal en een heleboel jassen. Altijd jammer als er iemand bij de voordeur aanbelt, want de deur kan niet zo maar open. Met het schaamrood op de kaken sta ik dan zogenaamd nonchalant de spullen opzij te duwen, onderwijl ruimte makend voor de deur die naar binnen opengaat.
Maar goed, dat dak dus. En morgen (of vanmiddag) gaat hij ook het dak van de schuur doen. En tussendoor krijgt hij van mij koffie. En het is er weer zo een, zo'n echte. Met vereelte handen en een overall aan. Snap ik heus wel, want om nou met je nette kloffie zo'n dak op te gaan...
Maar ik weet nooit zo goed waar je met zo'n onbekende man (het zijn altijd mannen) over moet praten. Heb ik ook met installatiemonteurs van televisie enzo, met mannen van de verwarming, of met wat voor mensen dan ook die hier in huis iets komen klussen. Ik ken hem niet, hij kent mij niet. Zit op de bank en kijkt wat rond, terwijl ik wanhopig bedenk wat ik nou nog eens kan vragen. Iets over het weer? Zijn werkzaamheden? Of hij nog meer koffie wil? De politieke situatie in Egypte? Tunesië? Zucht.
Het is wel een aardige man, deze. Ik hoop maar dat hij het niet erg vind. Ik zal blij zijn als morgenavond ons huis weer gewoon van ons is, met nieuwe daken op schuur en eh.... portaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten