Ten eerste werk ik al elf jaar in de zorg voor mensen met een handicap. Mijn jongens zijn niet de makkelijkste, en dan zitten we ook nog eens in een slechte buurt. Mijn collega's en ik draaien een 24-uurs voorziening, wat betekent dat we dus ook 's avonds, 's nachts en in het weekend werken. En we verdienen bepaald geen reuze salaris, maar zonder uitzondering zijn we betrokken bij onze cliënten. Gaan we mee naar rechtbank, psychiatrisch ziekenhuis en SoZaWe. Begeleiden we stellen die een kindje krijgen, ook al vinden we dat eigenlijk helemaal niet goed.
Via die stellen kom ik nogal eens in contact met Jeugdzorg. Als er ergens op gescholden wordt is het Jeugdzorg wel!
Ik heb er in de loop van de tijd alleen maar mensen leren kennen die vreselijk moeilijke keuzes moeten maken, die zich zéér bewust zijn van de verantwoordelijkheid die ze hebben, die soms niet kunnen slapen van de dingen die ze zien, en die soms in hun eentje voor dertig gezinnen voogd moeten zijn. En die zich bij elke verjaardag moeten verontschuldigen voor het werk dat ze doen.
Ik kan alleen maar blij zijn dat er mensen meekijken, en die kunnen ingrijpen als het nodig is. Zoals bij het jongetje dat zo werd verwaarloosd door zijn moeder, mijn cliënte. Ze wílde wel, maar kon het niet. Hij is nu gelukkig in een pleeggezin, en zij bezoekt hem regelmatig. En dat is niet ideaal. Maar beter dan dit wordt het niet.
Zo ook het consultatiebureau. Ook wel bekend als consternatie-bureau. Ik ben blije moeder van twee kinderen, die zich als baby allebei voorbeeldig gedroegen. Nou ja, de tweede is net vijf weken, dus wie weet wat er nog komt, maar Kleine Puck was erg makkelijk en vooralsnog zijn zusje ook.
Ik ga trouw naar de afspraken op het CB, en vind dat ook prettig. Nooit een méér ontspannen mens ontmoet dan Marjolein van het CB. Op alle vragen die ik als nieuwbakken moeder had kreeg ik antwoord, ze maakte zich nooit druk, stelde me gerust en vond niets gek. Nu Klein Meisje er is gaat het weer precies zo. Poept ze niet elke dag? Geen probleem. Is ze langer dan gemiddeld? Hartstikke goed! Krijgt ze opeens rooie vlekjes? Niks aan de hand, maak je geen zorgen. En ze heeft altijd gelijk, blijkt achteraf. Ik hoor het van de andere moeders hier in de buurt ook. Kennelijk is dus niet elk consultatiebureau het zelfde. Maar als hulpverlener ben ik blij dat zij meekijken met ouders. En als ouder ook.
In de afgelopen vijf jaar ben ik onder andere behandeld in een revalidatiecentrum. Zonder uitzondering was iedereen even aardig en meelevend. Mijn moeder is bijna vier jaar ziek geweest en lag vaak en langdurig in het ziekenhuis. Al het personeel was lief, geen moeite was ze te veel. Ik heb vier miskramen gehad en ben door verschillende verloskundigen geholpen. Ik mocht dag en nacht bellen, en als ik dat niet deed belden ze mij om te vragen hoe het ging. Bij de zwangerschappen van Kleine Puck en Klein Meisje was ik onder behandeling van een gynaecoloog. Als Klein Meisje een jongen was geweest, had ik de man vernoemd. Zó'n lieve man, altijd attent, rustig, meelevend. Ik kreeg bij elke controle een echo, hij stond altijd klaar met zakdoeken (ik ben niet zo goed in echo's, moet altijd huilen als het goed blijkt te zijn) en nam elke vraag serieus.
Mijn tandarts is een lieverd, mijn huisarts ook. Toen ik tijdens de zwangerschap van Klein Meisje een glucose-dagcurve moest hebben en dus vier keer moest bloedprikken op één dag, gaf hij me zonder mankeren en op eigen initiatief een apparaatje en stripjes mee, en kon ik gewoon thuis, zelf prikken. Scheelde me vier keer heen en weer naar het ziekenhuis.
En nu zou ik het zo fijn vinden als iedereen begreep (of eigenlijk vooral degene die me zo'n grote mond gaf vorige week) dat in De Zorg werken best zwaar is. En een hele verantwoordelijkheid. En dat ik het zo gek vind dat iedereen wél goede zorg wil (of vind dat hij of zij er recht op heeft), maar het niet te veel mag kosten. En wel graag op de voorwaarden van de patiënt. En dat het steeds moeilijker wordt om goed opgeleid personeel te vinden, maar er wel geklaagd wordt over te weinig handen aan het bed of te weinig mensen op de vloer. En ik vind ook dat mijn directeur niet zo heel veel hoeft te verdienen, maar ja, als hij in het bedrijfsleven twee of drie keer zo veel kan krijgen...
Dan maar een ieniemini filmpje van ons Kleine Meisje. Volgende keer weer een logje over leuke dingen. Nou dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten