Verplicht genieten

Graag zou ik nu een stukje tikken over hoe heerlijk de afgelopen weken waren; met ons vieren thuis, gezond en gelukkig! Nu zíjn we dat ook, en die weken wáren ook heus heel fijn, maar o mensen, wat een stelletje auti's zijn wij zeg. We doen het niet zo goed op veranderingen. Kleine Puck is al weken hopeloos dwars. Echt leve de peuterpubertijd. Er gaat geen dag voorbij zonder driftbui, huilbui, stampvoeten, gooien, hevig kroelen en afwisselend de volgende mantra's "McQueen kijken?"

 

 (McQueen is de hoofdpersoon uit de film Cars en zijn grote held) en "Nee! Mag niet!".  Hij wil niet naar buiten als hij moet en wel als hij niet mag. Staat elke ochtend om half vijf naast ons bed en weigert pertinent zijn eigen bedje op te zoeken (en kruipt dan dus tussen ons in). Verder wil hij graag en veel met zijn moeder en zijn zusje kroelen, maar heeft nog niet zo´n besef van buikwonden en zachte fontanelletjes.

J. houdt zich dapper staande. Hij is -halleluja- de hele maand januari vrij, en ruimt op, wast af, maakt beschuit met muisjes voor de visite en lekkere hapjes voor mij en entertaint zijn zoon. Verder werpt hij geregeld een verliefde blik op zijn dochter en doet hij de was alsof hij niet anders gewend is. Hij is wel ook héél moe, want hij gaat om zes uur met kleine Puck uit bed zodat ik verder kan slapen. En hij gaat rond twaalven naar bed, omdat hij ook wat vrije tijd nodig heeft. En dan de nachtvoeding van klein meisje en die driftbuien van het kleine ventje er nog bij... ik ben blij met hem!

Ons kleine meisje is een droomkind. Ze ziet er heel lief uit, slaapt klokje rond en drinkt goed. Als ze wakker is kijkt ze je onderzoekend aan met haar donkerblauwe oogjes, ze heeft heel vaak de hik en verder is ze heel tevreden met de hele dag bij haar moeder te liggen.

En ik? Ik heb last van hersenverweking. Ik slaap veel, en ben onbeschrijfelijk gelukkig. Ook ben ik moe, en ben ik behoorlijk ziek geweest van borstontsteking en buikloop (klinkt toch altijd beschaafder dan diarree hè?). En mijn ijzergehalte is nogal laag, dus ik zie eruit als een zombie. Komt nog bij dat mijn haar de laatste keer niet naar mijn zin is geknipt (denk David Bowie in zijn Ziggy Stardust periode) en ik nu twee kilo minder weeg dan vóór de zwangerschap, en je snapt dat ik me erg charmant voel. Hebben we het nog niet over zoogcompressen en spuitluiers.

Ik hoop dat we snel een nieuw ritme vinden. Zodat kleine Puck weer wat lekkerder in zijn vel komt, en wij nog meer kunnen genieten. Ik snap nu trouwens wel waarom op elke felicitatiekaart die we krijgen onder andere staat "Geniet er van!" J. krijgt er de zenuwen van, juist omdat het allemaal zo druk en rommelig en anders en onrustig is momenteel...moet je verdorie nog gaan genieten ook! Maar dat doen we toch wel. Ergens tussendoor.