donderdag 18 oktober 2012

Bekentenis

Mijn naam is H. (eh...nu ja), ik ben zesendertig en ik heb een hulp. Een poets. Een interieur-verzorgster.

Zo, hèhè, dat is er uit!

Mogelijk verwachtte u een spectaculairder bekentenis, bijvoorbeeld dat ik graag stiekem overdag naar herhalingen van Storage Wars kijk, of dat ik dol ben op Saroma pudding. Of dat ik u zou vertellen waarom er hier de laatste tijd zo weinig nieuws verschijnt (moe. Moe!). Maar dit is iets dat al tijden zwaar op mijn schouders drukt. Doe je hevig je best om te bezuinigen, koop je de kleren voor je kind tweedehands, ga je voor de aanbiedingen gerust drie verschillende supermarkten af en maak je ruzie met je man als hij het waagt om zijn shag van het huishoudgeld te kopen in plaats van zijn zakgeld, ga je wel een ander betalen om hier de boel schoon te maken! Niet dat het zo erg vies is hoor. Maar er zijn nu eenmaal dingen waar we niet aan toe komen. Na het koken haal ik heus een doekje over het gasstel, en de wc's worden regelmatig gepoetst. Stofzuigen doen we bijna dagelijks, en opruimen, nou ja...dat doe ik eigenlijk de hele dag. Maar de keukenkastjes, de voet van de draaistoel, de plinten, de kandelaars.... Die niet. En dweilen doe ik ook bijna nooit, en de kast in de bijkeuken kan bijna niet open zonder dat er van alles uit valt. De kinderstoel krijgt elke dag een snelle veegbeurt, de bovenkantjes van fotolijstjes en schilderijtjes worden zelden gestoft.

Toen ik zwanger was van N. (en al een aantal jaar ervoor) had ik veel last van reumatische klachten. Toen ik ook met drie maanden mijn enkel nog brak ging het bergafwaarts met het huishouden. Mijn moeder vond sowieso dat vrouwen met een baan buitenshuis (werkende vrouwen noemde ze die, alsof huisvrouwen de hele dag niets doen) een huishoudelijke hulp moesten hebben. Ik vond het onzin, en veel te duur. Toen het zo ver kwam dat ze aanbood om de hulp voor ons te betalen ging het me echt te ver en hield ze er over op. Maar toen werd N. geboren met een keizersnee, en ging J. op een gegeven moment weer aan het werk. Toch was het huis nog steeds aan kant, en dat kwam door Wieteke. Wieteke is de kraamhulp. Een schat, nog geen dertig, met een blonde paardenstaart, een beugel en een klein dochtertje. Soms zaten we tegelijk te kolven, ik in de slaapkamer, zij in de babykamer. Wieteke bestierde de boel met zachte maar ferme hand, en toen de kraamhulpperiode over was, moesten J. en ik echt even wennen. En toen heb ik, via Facebook, haar een enorm brutale vraag gesteld...zou zij misschien....?

Een van mijn grootste bezwaren tegen een hulp, behalve dat het geld kost en dat ik vind dat wij zelf gewoon onze troep moeten opruimen, is schaamte. Ik ben zo iemand die gaat opruimen voordat de hulp komt. En ik vind niet dat zij onze vuile was hoeft te doen, en ik zou me schamen als de gootsteen erg vies is, of de douchecabine. Ik vind stiekem het hebben een hulp een beetje decadent, een beetje elitair. Maar ja, als je een keizersnee hebt gehad, betekent dat dat je kraamhulp drie keer per dag je temperatuur opneemt. En dat doet ze niet via je oor. En ze wast je op bed als je er nog niet uit kan, helpt je met de borstvoeding en masseert desnoods dreigende borstontstekingen weg. Ze maakt de badkamer schoon, zelfs als jij de nacht ervoor hebt staan spugen, lekken of wat er ook maar mis kan gaan. Dan ben je echt wel de schaamte voorbij hoor! Dus aan Wieteke durfde ik het wel te vragen. En ze zei ja. Hoera! Ze wilde graag iets minder werken, dus af en toe een ochtendje poetsen kwam haar goed uit. En nu komt ze zo om de twee weken de bovenverdieping poetsen. Inclusief de randjes, plintjes en onder het bed. En ze dweilt alles beneden. En ze poetst de poot van de draaistoel. Dus.

Mijn naam is H., ik ben zesendertig, en ik heb een hulp. En ik ben er blij mee joh!



deze dus, alleen in een andere kleur
deze hebben we ook niet in het groen, maar stond zo leuk vond ik

6 opmerkingen:

  1. Toen Eskil net geboren was had ik ook tijdelijk een hulp hoor, ik redde het ook niet met twee kleine kindjes en drie dagen werken. Uiteindelijk opgezegd omdat ik het zelf wel weer redde, maar voor die paar maanden was het super. Je kan ook niet alles doen! En opruimen voor zij kwam deed ik ook, haha.
    Heerlijk toch als je thuis komt en je huis is aan kant? Gewoon van genieten en je nergens schuldig om voelen hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ik denk (hoop) ook wel dat als ik minder werk, we het wel weer zonder kunnen. Maar ik vind het nu wel heel fijn hoor!

      Verwijderen
  2. Is toch lekker een hulp, niks om je voor te schamen. Je bezuinigt hier en geeft uit daar. Ik heb er ook wel eens over nagedacht, meer omdat ik een hekel heb aan schoonmaken. Maar ik ben ook zo iemand die gaat schoonmaken en opruimen voor de hulp komt. Dus ik probeer me maar gewoon niet te druk te maken over de rommel en doe dagelijks/wekelijks de belangrijkste dingen. De rest doe ik gewoon minder vaak, zo erg is dat ook weer niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. wat grappig, nog iemand die opruimt voordat de hulp komt...! Raar eigenlijk hè?

      Verwijderen
    2. He, wat ben je stilletjes. Alles goed met jou en het kleine meisje hoop ik? (was beetje bezorgd... stom he?)

      Verwijderen
    3. ik ben er nog! lief van je hoor. Blogje volgt!

      Verwijderen