Mijn kleine N. heeft een eigen kamer. Die heeft hij al een tijdje, en die wordt ook intensief gebruikt. Er worden luiers verschoond, al zijn kleren hangen er in de kast, en zijn badje staat er. Speelgoed en boeken en knuffels. Alleen zijn bed stond bij ons in de slaapkamer. Stond ja. Want vanmorgen heb ik zijn ledikantje naar zijn eigen kamer versleept. Het scheelt maar één deur, nog geen drie meter.
Ons lief jongetje wordt de laatste dagen vroeg wakker, en dan gaat hij praten. Maar hij kán nog helemaal niet praten, dus het klinkt als puuuu-bub-oooooh-memememe. Zoiets dan hè, u snapt dat het niet makkelijk is om dit letterlijk weer te geven. En daar worden wij dan wakker van. De eerste keren is dat grappig en vertederend. Na een paar dagen was de lol er echter wel af, en vannacht vertrok J. naar de bank beneden. Dat werd me te gek, dus nu mag N. in zijn eigen kamer verhalen gaan vertellen. Ik zal hem wel een beetje missen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten